Συγκεκριμένα, ερωτηθείς αν οι χώρες που βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση, όπως η Ελλάδα, πρέπει να αναδιαρθρώσουν το χρέος τους, ο Αμερικανός οικονομολόγος απαντά: «Μία αναδιάρθρωση του χρέους, είτε δημόσια, είτε ιδιωτική είναι αναπόφευκτη». Ειδικά για την Ελλάδα, συνεχίζει ο Ν. Ρουμπινί, ακόμη και αν η χώρα τηρούσε τις υποχρεώσεις της απέναντι στο ΔΝΤ και την ΕΕ, θα έφτανε σε δημοσιονομική προσαρμογή της τάξεως του 10% του ΑΕΠ, ενώ το δημόσιο χρέος της θα σταθεροποιούνταν στο 150% του ΑΕΠ σε δύο χρόνια.

«Το επίπεδο του χρέους είναι ασταθές, διότι το παραμικρό σοκ θα μπορούσε να το διογκώσει. Πρόκειται για πρόβλημα φερεγγυότητας», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ν. Ρουμπινί, υπενθυμίζοντας παράλληλα πως η Αργεντινή και η Ρωσία πτώχευσαν με χρέος που ανερχόταν στο 50% του ΑΕΠ, δηλαδή τρεις φορές κατώτερο από εκείνο της Ελλάδας. «Το θέμα δεν είναι να ξέρουμε εάν θα γίνει ή όχι αναδιάρθρωση του Ελληνικού χρέους, αλλά πότε θα πραγματοποιηθεί και με ποιους όρους. Όσο το γρηγορότερο, τόσο το καλύτερο: η καθυστέρηση σημαίνει μεγαλύτερες ζημιές για τους επενδυτές», καταλήγει ο γνωστός οικονομολόγος.

Ερωτηθείς, εξάλλου, τι πρέπει να κάνει η ευρωζώνη για να τονώσει την ανάπτυξη και να βγει από την κρίση χρέους, ο Ν. Ρουμπινί υπογραμμίζει τη σημασία επιστροφής της ανάπτυξης στις περιφερειακές χώρες της Ευρωζώνης (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία). Σύμφωνα με το Γάλλο οικονομολόγο, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που προωθούνται ναι μεν είναι σημαντικές, αλλά βραχυπρόθεσμα, η αύξηση της φορολογίας και η μείωση των δαπανών, μεγεθύνουν την ύφεση.

«Η κατάργηση των θέσεων εργασίας στο Δημόσιο τομέα και η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας, χρειάζονται χρόνο», αναφέρει ο Ν. Ρουμπινί, σημειώνοντας ότι η Γερμανία έκανε 10 χρόνια για να ολοκληρώσει την ενοποίησή της. «Για να επανέλθει η ανάπτυξη γρήγορα, χρειάζεται μια ευέλικτη νομισματική πολιτική και ένα πιο αδύναμο ευρώ, ενώ η Γερμανία θα πρέπει να καθυστερήσει τη δημοσιονομική της λιτότητα για να τονώσει την ανάπτυξή της. Διαφορετικά, δεν θα στηριχθεί η ανάπτυξη των περιφερειακών χωρών», επισημαίνει ο Ν. Ρουμπινί.

Τέλος, ερωτηθείς σχετικά με το στασιμοπληθωρισμό (συνδυασμό ισχνής ανάπτυξης και πληθωρισμού) και τους κινδύνους για την Ευρώπη, απαντά, μεταξύ άλλων ότι «ο μεγαλύτερος κίνδυνος που εγκυμονεί μια ενδεχόμενη πετρελαϊκή κρίση για τις βιομηχανικές χώρες, είναι ο κίνδυνος της ύφεσης, παρά ο πληθωρισμός. Για τις αναπτυσσόμενες χώρες τα πράγματα είναι διαφορετικά, διότι βρίσκονται ήδη με πληθωρισμό της τάξεως του 5% με 7%».