Οι αποφάσεις που ελήφθησαν αποτελούν, κατά γενική ομολογία, προϊόν συμβιβασμού ανάμεσα στις διιστάμενες απόψεις μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ. Οι ηγέτες της γηραιάς ηπείρου προσήλθαν στη Σύνοδο με κορυφαίο θέμα της ατζέντας τους την ανάγκη δημοσιονομικής προσαρμογής, ώστε να μην επεκταθεί η κρίση δανεισμού που αντιμετώπισε η χώρα μας και στον υπόλοιπο ανεπτυγμένο κόσμο.

Αντιθέτως, η Ουάσινγκτον δεν έκρυψε τους φόβους της ότι οι πολιτικές βίαιης προσαρμογής θα έχουν καταστροφικές συνέπειες για την ανάπτυξη. Καθ' όλη τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, οι συμμετέχοντες ηγέτες δεν έκρυψαν ούτε δημοσίως τις διαφωνίες τους για το συγκεκριμένο ζήτημα. Εντέλει, στο κείμενο συμπερασμάτων επισημαίνεται ότι η προσαρμογή θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη τις ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας: "Η υπ' αριθόν ένα προτεραιότητα της G20 είναι να διαφυλάξει και να ενισχύσει την ανάκαμψη και να θέσει τις βάσεις μιας σταθερής, βιώσιμης και ισορροπημένης ανάπτυξης και να ενισχύσει τα χρηματοπιστωτικά συστήματά μας έναντι των κινδύνων".

Όπως σχολιάζουν οι Βρετανικοί Financial Times, η διπλωματική γλώσσα που χρησιμοποιείται απλώς “υποκρύπτει” το χάσμα που συνεχίζει να υφίσταται μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού. Εξάλλου, οι ποσοτικοί στόχοι που τέθηκαν δεν είναι δεσμευτικοί, ούτε επιφέρει κυρώσεις η μη εφαρμογή τους. Σε ό,τι αφορά το θέμα της παγκόσμιας αγοράς, οι “20” υποσχέθηκαν ότι δεν θα επιβάλουν νέα προστατευτικά μέτρα, ενώ κάλεσαν την Κίνα να είναι πιο ελαστική με τη διακύμανση της ισοτιμίας του γουάν. Τέλος, δεν επιτεύχθηκε διεθνής συμφωνία για την επιβολή εισφοράς στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, σε παγκόσμια κλίματα, αν και στο κείμενο προβλέπεται ότι “όσες χώρες επιθυμούν, μπορούν να επιβάλουν εισφορά”. Μολονότι ο Γάλλος πρόεδρος, Νικολά Σαρκοζί επέμεινε ότι η Ε.Ε. θα προχωρήσει στην επιβολή του φόρου, άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες, όπως ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι εξέφρασαν σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσον αυτό είναι εφικτό, από τη στιγμή που δεν υπάρχει παγκόσμια συμφωνία.