Η τελευταία χρηματοδοτική ένεση ύψους 30 εκατ. ευρώ, που εξασφάλισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επί υπουργίας Παναγιώτη Λαφαζάνη, δεν κατάφερε να ανακόψει την πτωτική πορεία της βιομηχανίας. Σύμφωνα με την έκθεση του εμπειρογνώμονα ΕΥ που προσλήφθηκε ενόψει της υποβολής της αίτησης στο πτωχευτικό δίκαιο, «το υψηλό παραγωγικό, βιομηχανικό και λειτουργικό κόστος της ΕΒΖ, σε συνδυασμό με την κίνηση των τιμών σε χαμηλά επίπεδα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και κατ’ επέκταση στην Ελλάδα, είχαν ως αποτέλεσμα την παραγωγή συνεχών ζημιών». Η εταιρεία παραδέχεται ότι η κρατική βιομηχανία ζάχαρης:

• αγοράζει ακριβά την πρώτη ύλη (ζαχαρότευτλα),
• έχει υψηλό κόστος μισθοδοσίας,
• έχει μεγάλο κόστος υποαπασχόλησης και, τέλος,
• υψηλό ενεργειακό κόστος.

Ενδεικτικό είναι ότι μέσα σε τέσσερις οικονομικές χρήσεις, από το 2015 έως και το 2018 (Ιούνιος), η εταιρεία παρουσίασε ζημίες ύψους 160 εκατ. ευρώ. Τα ετήσια δε έσοδα, από 80 εκατ. ευρώ στη χρήση του 2015, συρρικνώθηκαν στα 19 εκατ. ευρώ. Μόνο στη χρήση του 2018 (Ιούλ. 2017 - Ιούν. 2018) η εταιρεία είχε έσοδα 19,1 εκατ. ευρώ και κόστος πωλήσεων 36 εκατ. ευρώ. Αν σε αυτά προστεθούν και τα χρηματοοικονομικά έξοδα ύψους 10 εκατ. ευρώ, δεν είναι απορίας άξιον πώς δημιουργούνται οι προαναφερθείσες υπέρογκες ζημίες.Η χαμηλή απόδοση του βιομηχανικού εξοπλισμού είναι χαρακτηριστική καθώς, για περισσότερους από έξι μήνες τον χρόνο, γίνεται συντήρηση του εξοπλισμού. Οι βιομηχανικές μονάδες, σύμφωνα με τη διοίκηση της εταιρείας, παραμένουν ανενεργές το 70% του χρόνου. Αντίθετα, οι μονάδες στη Σερβία παραμένουν ανενεργές μόλις το 10% του χρόνου. Δεν είναι τυχαίο, επομένως, ότι κανένας επενδυτής δεν ήθελε τις δραστηριότητες της ΕΒΖ στην Ελλάδα, σε αντίθεση με εκείνες της Σερβίας. Μάλιστα, χάρις στις ιδεολογικές εμμονές της κυβέρνησης, χάθηκε η ευκαιρία του 2017, όπου Σέρβος επενδυτής προσέφερε 60 εκατ. ευρώ για τη απόκτηση των σερβικών μονάδων. Η διορισμένη διοίκηση από την κυβέρνηση αντιδρούσε στη συγκεκριμένη πώληση, παρά τις πιέσεις της Τράπεζας Πειραιώς. Τελικά η πώληση δεν ευοδώθηκε.Ο δεύτερος σημαντικός παράγων δημιουργίας ζημιογόνων αποτελεσμάτων έχει να κάνει με τις υψηλές τιμές απόκτησης της πρώτης ύλης παραγωγής ζάχαρης. Οι κυβερνήσεις, ασκώντας ένα είδος κοινωνικής πολιτικής μέσω της ΕΒΖ, πρόσφεραν υψηλές τιμές ανά τόνο ζαχαρότευτλων, ενισχύοντας έτσι το εισόδημα των παραγωγών. Η παραγωγή έφτανε να κοστίζει 700 έως 900 ευρώ ανά τόνο ζάχαρης, όταν η τιμή πώλησης πολλές φορές δεν ξεπερνούσε τα 400 ευρώ. Σήμερα, το ποσό που μπορεί να ανακτήσει η Τράπεζα Πειραιώς από τη συνολική της έκθεση στην ΕΒΖ, 264 εκατ. ευρώ, δεν υπερβαίνει τα 70 εκατ. ευρώ. Δηλαδή στην καλύτερη περίπτωση οι πιστωτές της ΕΒΖ θα εξασφαλίσουν 10 εκατ. ευρώ περισσότερα απ’ όσα προσέφερε ο Σέρβος επενδυτής για τα δύο εργοστάσια στη Σερβία.

ΑΝΕΣΤΗΣ ΝΤΟΚΑΣ

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr