Η ιδέα της πλωτής μονάδας αφαλάτωσης γεννήθηκε από την προσωπική εμπειρία των ίδιων των ανθρώπων που τη σχεδίασαν, όταν στη διάρκεια των διακοπών τους τα καλοκαίρια σε κάποια μικρά νησιά του Αιγαίου έζησαν την έλλειψη νερού. Οι τρεις φίλοι διαπίστωσαν ότι νησιά όπως η Μήλος, η Κίμωλος, η Σύμη, η Χάλκη, η Ηρακλειά, η Σχοινούσσα, ακόμη και η Πάτμος, βρίσκονται κυριολεκτικά στο έλεος του πλαστικού μπουκαλιού και της μεταφοράς νερού με υδροφόρες από αλλού, λύσεις που κοστίζουν. Τα μόνα έργα που υπάρχουν είναι μικρές δεξαμενές, η απόδοση των οποίων εξαρτάται από το αν και πόσο θα βρέξει, ενώ μονάδες αφαλάτωσης θαλασσινού νερού απουσιάζουν αφού το κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος είναι ψηλό.

Ήταν επομένως θέμα χρόνου κάποιοι να συλλάβουν την ιδέα της δημιουργίας μιας πλωτής μονάδας αφαλάτωσης που να μεταφέρεται παντού και να χρησιμοποιεί για τη λειτουργία της μόνο Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας: τον άνεμο για την κυρίως λειτουργία του πλωτού εργοστασίου με μια μικρή ανεμογεννήτρια των 30 κιλοβάτ και επικουρικά τον ήλιο για την ηλεκτροδότηση των συστημάτων ελέγχου και τηλεχειρισμού του. Το 2002 οι Νικήτας Νικητάκος και Θεόδωρος Λίλας, καθηγητές στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, μαζί με τον Νάσο Βατίστα, ηλεκτρολόγο- μηχανικό άρχισαν να σχεδιάζουν το έργο.

Η πιλοτική μονάδα κατασκευάστηκε στα Ναυπηγεία της Ελευσίνας, της δόθηκε το μυθολογικό όνομα «Υδριάδα» και το καλοκαίρι του 2007 ρυμουλκήθηκε και αγκυροβόλησε έξω από το λιμάνι της Ηρακλειάς, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα. Έχει δυνατότητα παραγωγής 70 κυβικών μέτρων νερού ημερησίως- ποσότητα ικανή να καλύψει τις ανάγκες 250 ατόμων-, είναι ενεργειακά αυτόνομη ενώ διαθέτει σύστημα αυτόματου ελέγχου μέσω GΡRS για την παρακολούθηση και τον τηλεχειρισμό της. Όσο για το φωτοβολταϊκό σύστημα με το οποίο είναι εφοδιασμένη, αυτό μπορεί να τροφοδοτήσει ως εναλλακτική πηγή τα συστήματα ελέγχου- τηλεχειρισμού σε περίπτωση που υπάρξει πρόβλημα με την ανεμογεννήτρια.

Δισταγμός στην Ελλάδα, ενδιαφέρον από εξωτερικό

Το πείραμα πέτυχε, όμως παρά τα αρχικά εύσημα που πήρε μέχρι σήμερα η ελληνική πολιτεία δεν έχει μετουσιώσει το ενδιαφέρον της σε έμπρακτο αποτέλεσμα αξιοποίησης του έργου.

Η ιδέα της πλωτής μονάδας αφαλάτωσης ως λύσης για τα άνυδρα νησιά αντιμετωπίζεται διστακτικά από τα αρμόδια υπουργεία, μάλλον γιατί θεωρούν ότι το κόστος της είναι υψηλό. Μια επίγεια μονάδα αφαλάτωσης παραγωγής 1.000 κ. μ. νερού ημερησίως κοστίζει 1 εκατ. ευρώ, ενώ μια αντίστοιχη πλωτή στοιχίζει γύρω στα 4 εκατ. ευρώ. Με τη διαφορά ότι στο κόστος αυτό δεν συνυπολογίζεται η δαπάνη για ηλεκτρικό ρεύμα. Σε βάθος δεκαετίας για την παραγωγή 3,5 εκατ. κ. μ. νερού ετησίως, το κόστος του ηλεκτρισμού για τη μεν επίγεια ανέρχεται σε 8 εκατ. ευρώ, ενώ για την πλωτή είναι μηδενικό.

Αυτά ίσως τα στοιχεία μαζί με τα άλλα της πλεονεκτήματα φαίνεται ότι συνυπολόγισαν επιχειρήσεις και οργανισμοί ύδρευσης του εξωτερικού, που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για την ελληνική πατέντα της οικολογικής αφαλάτωσης μέσω πλωτής μονάδας.

Δεδομένου του ξένου ενδιαφέροντος, οι εμπνευστές της μονάδας άρχισαν να σχεδιάζουν ένα πλωτό εργοστάσιο αφαλάτωσης με διπλάσιες διαστάσεις από το πρώτο. Σαράντα μέτρων μήκους και 40 μέτρων πλάτους (αντί για 20 Χ 20 του σημερινού), με δυνατότητα παραγωγής 1.000 κ.μ. νερού ημερησίως- ποσότητα ικανή να καλύψει τις ημερήσιες ανάγκες 5.000 ατόμων- το έργο θα κοστίσει 4 εκατ. ευρώ.

Ο Ενεργειακός

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr