Στόχος είναι αφενός να ικανοποιηθεί το αίτημα των τραπεζιτών που θεωρεί ότι οι εγγυήσεις είναι κοστοβόρες αφετέρου να δοθούν περισσότερα δάνεια από τις τράπεζες σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Όμως τα προβλήματα δεν θα επιλυθούν καθώς ακόμη και αν υπάρξει ανακατανομή οι τράπεζες τείνουν να εξαντλήσουν ένα από τα βασικά κριτήρια που τίθενται και είναι βεβαίως η υψηλής ποιότητας και πιστοληπτικής διαβάθμισης δάνεια. Οι τράπεζες εξαντλούν τα καλά τους δάνεια τα οποία υποχρεωτικά πρέπει να χρησιμοποιούν ως εγγύηση στην ΕΚΤ ώστε να πάρουν ρευστότητα.

Τι πραγματικά συμβαίνει; Ο νόμος για τα 28 δις ευρώ είχε κατηγοριοποιηθεί σε 5 δις για την ενίσχυση των κεφαλαίων και 23 δις ευρώ για την ενίσχυση της ρευστότητας.

 Από τα 23 δις ευρώ τα 15 δις ευρώ αφορούσαν εγγυήσεις του δημοσίου και ως στόχο είχαν να παράσχουν ρευστότητα στις τράπεζες να αναχρηματοδοτήσουν παλαιές εκδόσεις ή δάνεια που λήγουν. Το κόστος για τις τράπεζες ανέρχεται μεταξύ 4,45% και 5%.

Το κόστος αυτό προκύπτει από το euribor 3 μηνών περίπου 1,5% πλέον του επιτοκίου από διάστημα 1 έως 3 χρόνιασυν την προμήθεια του δημοσίου που για διαστήματα κάτω του έτους διαμορφώνεται στο 0,50% και στα 3 χρόνιαστο 0,95%.

Οι τράπεζες θα πρέπει να σημειωθεί ότι θα πλήρωναν 4,45% και 5% όχι όμως για να διαθέσουν δάνεια αλλά για να αναχρηματοδοτήσουν παλαιές εκδόσεις. Για την αναχρηματοδότησηπαλαιών δανείων το κόστος είναι ρεαλιστικό ωστόσο οι τράπεζες αναφέρουν ότι θέλουν να διαθέσουν νέα δάνεια και ως εκ τούτου όντως με κόστος έως 5% η τράπεζα θα πρέπει να προσφέρει δάνεια με επιτόκιο 6% ή 7% άρα το κόστος δανεισμούδεν μπορεί να είναι φθηνό.

Και ενώ τα 15 δις αφορούν εγγυήσεις τα 8 δις ευρώ αφορούν ομόλογα που διαθέτει το δημόσιο στις τράπεζες. Το κόστος των ομολόγων είναι το κόστος χρήματος συν την προμήθεια του δημοσίου και με βάση τα τωρινά δεδομένα 1,75% που είναι ικανοποιητικό και προφανώς οι τράπεζες μπορούν να δανειοδοτήσουν την οικονομία με χαμηλά επιτόκια.

Όμως εδώ ανακύπτει και το μεγάλο πρόβλημα για τις τράπεζες. Όταν λαμβάνουν ομόλογα από το δημόσιο  εν συνεχεία καταφεύγουν στην ΕΚΤ και χρησιμοποιώντας τα ομόλογα ως ενέχυρο λαμβάνουν ρευστότητα.

Όμως υποχρεούνται να χρησιμοποιούν ως εγγύηση δάνεια πολύ υψηλής διαβάθμισης δηλαδή ΑΑΑπρος το ελληνικό δημόσιο και όπως αναφέρουν οι τραπεζίτες τα καλά δάνεια δεν είναι και πολλά. Είναι ενδεικτικό ότι στα 1000 δάνεια που χορηγούνται το πολύ 250 με 300 να ανήκουν στην κατηγορία πιστοληπτικής διαβάθμισης ΑΑΑ.

Επίσης και οι παράμετροι που λαμβάνονται είναι σύνθετοι αλλά απλά οι τράπεζες πρέπει να χρησιμοποιούν ως εγγύηση πολύς καλής ποιότητας δάνεια.

Οι τράπεζες στο παρελθόν τιτλοποιούσαν δάνεια τα καλής ποιότηταςδάνεια και εξάντλησαν σε μεγάλο βαθμό το απόθεμα των καλών δανείων.

Τα νέα δάνεια που χορηγούν είναι προφανώς πολύ λιγότερα άρα ανακύπτει το πρόβλημα ότι οι τράπεζες δεν έχουν και πολλά καλά δάνεια ώστε να τα χρησιμοποιήσουν ως εγγύηση είτε προς το ελληνικό δημόσιο είτε προς την ΕΚΤ.

Συμπερασματικά μπορεί να υπάρξει ανακατανομή κονδυλίων από τις εγγυήσεις στα ομόλογα κάτι που το επιτρέπει ο νόμος (άρθρο 4) αλλά οι τράπεζες έχουν εξαντλήσει σημαντικό μέρος των εξασφαλίσεων που θα πρέπει να δώσουν άρα θα ανακύψει πρόβλημα τουλάχιστον για κάποιες τράπεζες.

Πέτρος Λεωτσάκος
[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr