Όπως σημειώνει η αρθρογράφος της Τερέζα ντε Σόουζα, "οι Γάλλοι με μία κίνηση, απέκλεισαν από τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών τους υποψηφίους των δύο μεγάλων συστημικών κομμάτων. Το 2002, στις 21 Απριλίου, οι ψηφοφόροι είχαν αποκλείσει τους Σοσιαλιστές, αφήνοντας τον Λιονέλ Ζοσπέν ελάχιστα πίσω από τον πατέρα Λεπέν. Αυτή τη φορά, οι ψηφοφόροι αποφάσισαν να αποκλείσουν πέρα από τους Σοσιαλιστές και τους Συντηρητικούς από τον δεύτερο γύρο.

Ο υποψήφιος των Σοσιαλιστών Μπενουά Αμόν έπεσε στη μάχη, επιτυγχάνοντας ένα αποτέλεσμα που ούτε καν το είχε φαντασθεί, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο για την ριζοσπαστική αριστερά του Ζακ-Λικ Μελανσόν. Η ήττα της γκωλικής δεξιάς, αν και λιγότερο ταπεινωτική, δεν έχει προηγούμενο στην πέμπτη Δημοκρατία, η οποία ιδρύθηκε ακριβώς από τον Ντε Γκωλ το 1958 για να ανασύρει τη Γαλλία από τοτινή πολιτική αστάθεια και για να τερματίσει τον πόλεμο στην Αλγερία. Ο υποψήφιος του νεωγκλωλικού κόμματος Φρανσουά Φιγιόν, που προερχόταν από την πιο συντηρητική πτέρυγα των Ρεπουμπλικάνων, μετά την επικράτησή του επί του Αλέν Ζιπέ, δεν τα κατάφερε .

Τώρα η πολιτική του καριέρα θα εκπνεύσει στα χέρια του Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος δεν ενδιαφέρθηκε για μία δεύτερη ευκαιρία ως πρόεδρος, στρέφοντας το ενδιαφέρον του στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, που έως σήμερα λειτουργούν ως ένα είδος τρίτου γύρου των προεδρικών(καθώς καθορίζουν εάν ο νεοεκλεγείς πρόεδρος θα έχει και την απαραίτητη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο) . Το πρόβλημα είναι ότι στη Γαλλία της Πέμπτης Δημοκρατίας δεν υπάρχει πρόβλεψη για έναν "μεγάλο συνασπισμό", αλλά μόνο για "συγκατοικήσεις" προέδρου και αντίθετου κόμματος πρωθυπουργού. Όπως συνέβη με τους Μιτεράν - Σιράκ (1986-1988), Μιτεράν-Μπαλαντίρ (1993-1995) και Σιράκ και Ζοσπέν (1997-2002). Στη Γαλλία δεν υπάρχει ένας πολιτισμός της ευρείας συναίνεσης , όπως στη Γερμανία, αλλά απεναντίας υπάρχει μια κουλτούρα της σύγκρουσης".

"Το επόμενο ερώτημα είναι σε ποιο βαθμό θα λειτουργήσει αυτή τη φορά η πειθαρχία στους κόλπους του δημοκρατικού στρατοπέδου, που με την πανστρατιά του το 2012 βοήθησε να εκλεγεί ο Ζακ Σιράκ το 2002 με ποσοστό πάνω από το 80% των ψήφων. Την Κυριακή, αμέσως μετά τ’ αποτελέσματα, μόνον οι δύο υποψήφιοι από τα μεγάλα συστημικά κόμματα της γαλλικής πολιτικής, το Σοσιαλιστικού (PSF) και των Ρεπουμπλικάνων, κάλεσαν ανοικτά τους υποστηρικτές τους να ψηφίσουν υπέρ του Εμμανουέλ Μακρόν. Ήταν αρκετά λυπηρό που ο Μελανσόν απέφυγε να αναγνωρίσει τη νίκη του Μακρόν, αλλά και που επιπλέον αρνήθηκε να εκφρασθεί ανοικτά υπέρ της καταψήφισης της Λεπέν στον β' γύρο. Στη Γαλλία, στον πρώτο γύρο επιλέγεις, στον δεύτερο εξαλείφεις. Αυτό έγινε και με τους Φιγιόν και Αμόν. Τα αποτελέσματα καταδεικνύουν επίσης ότι το δικομματικό σύστημα έχει μετατραπεί πλέον σε ένα σύστημα τεσσάρων κομμάτων, σχεδόν ισοδύναμων μεταξύ τους. Και αυτό είναι επίσης μια καινοτομία, η οποία έκανε τη Γαλλία να ξυπνήσει σε ένα ριζικά διαφορετικό πολιτικό κόσμο.

Η βραδιά των εκλογών ήταν φυσικά μία βραδιά των Μακρόν και Λεπέν. Η υποψήφια της ακροδεξιάς μπόρεσε ν’ ανασάνει με ανακούφιση. Ήταν ορατό κατά τις τελευταίες ημέρες της προεκλογικής εκστρατείας ότι το Εθνικό Μέτωπο είχε χάσει την αρχική ορμή του και είχε αρχίσει να χάνει τον βηματισμό του. Ίσως να έπεσε κάπως στα μαλακά, αλλά το γεγονός ότι πέρασε στον β' γύρο, εξακολουθεί να μην το νομιμοποιεί στις συνειδήσεις των ψηφοφόρων και να θεωρείται ένα (συστημικό) κόμμα όπως τα άλλα. Ο Μακρόν μίλησε μετά το αποτέλεσμα ως Πρόεδρος, κάνοντας έκκληση προς όλους τους πολίτες, προς όλους τους "πατριώτες" για μία νίκη πέραν πάσης αμφιβολίας κατά του εθνικισμού. Πριν από τις εκλογές, είχε υπενθυμίσει επανειλημμένως τη διάσημη ρήση του του Φρανσουά Μιτεράν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πριν α['π την αποχώρησή του: "Ο εθνικισμός είναι πόλεμος".

Οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες μετά τις παρελθούσες αποτυχίες επιτέλους αποδείχθηκαν τώρα ακριβείς, ναι μεν του δίνουν μια ευρεία νίκη επί της Λεπέν, αλλά με ποσοστό που απέχει παρασάγγας από το 82% του Σιράκ έναντι του πατέρα της.

Η πολιτική πραγματικότητα έχει αλλάξει δραματικά στη Γαλλία. Προς το παρόν κέρδισαν η Ευρώπη και η δημοκρατία. Αλλά οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει ακόμη ο Μακρόν είναι δύσκολες. Την Κυριακή επέμεινε πως η υποψηφιότητά του δεν έχει στόχο την επιστροφή στο παρελθόν, τις ιδέες ή τα πρόσωπα που το εκπροσωπούν. Θέλει το κίνημά του En Marche!, το οποίο ακόμη δεν είναι κανονικό κόμμα, να επιτύχει ένα καλό αποτέλεσμα στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου. Το ερώτημα είναι τι θα συμβεί με το Σοσιαλιστικό Κόμμα, που πιθανώς δεν διαθέτει καθόλου χρόνο για να ανασυνθέσει τις δυνάμεις έως τις βουλευτικές εκλογές, και με τους ανοιχτούς λογαριασμούς -που θα πρέπει να ρυθμισθούν στο εσωτερικό του μετά το χρονικό αυτής της τεράστιας καταστροφής.

Το κόμμα που ο Μιτεράν επανίδρυσε στο Συνέδριο του Επιναί (1971), ανοίγοντας την πόρτα σε ένα "κοινό πρόγραμμα" της Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένου του Κομμουνιστικού Κόμματος του Ζορζ Μαρσέ, τελείωσε. Όπως επεσήμαιναν κάποιοι αναλυτές ήσαν εκείνοι οι εσωκομματικοί επικριτές, οι "frondeurs", εκείνοι που έκαναν τη ζωή δύσκολη στον Ολάντ και τον Μανουέλ Βαλς, τους μεγάλους ηττημένους. Ο Αμόν ήταν το πρόσωπο της επιλογής τους και απερίφραστα απέτυχε. Το πρόγραμμά του έβριθε από όλες εκείνες τις όμορφες ιδέες μιας "μεταμοντέρνας" κοινωνίας, που ναι μεν είναι ελκυστικές για μια ελίτ μειονότητα, αλλά άφηναν απέξω τα πραγματικά προβλήματα της πλειονότητας των Γάλλων.

Με τον Μελανσόν να επικαλείται ως λύση των προβλημάτων μία μορφή ουτοπικού ριζοσπαστισμού, η γαλλική κοινωνία θα προτιμούσε κάτι πιο χειροπιαστό. Άραγε, θα έχει τον επαρκή χρόνο ο Μανουέλ Βαλς να προσπαθήσει να "ανασυγκροτήσει" την κεντροαριστερά έως τις βουλευτικές εκλογές;

Δύσκολα. Θα μπορέσει ο Μακρόν άραγε να κυβερνήσει τη Γαλλία με μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία της δεξιάς; Μπορεί, αλλά δεν θα είναι βέβαια το ίδιο. Οι τεράστιες εξουσίες του Γάλλου προέδρου, με βάση την εμβληματική εικόνα του απόλυτου άρχοντα που έχει το πρότυπό της στο πρόσωπο του στρατηγού Ντε Γκωλ, αναγκαστικά υποβαθμίζονται εάν χρειασθεί να υπάρξει μία "συγκατοίκηση" με μία αντίθετη κυβέρνηση που διαθέτει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Οι άγνωστες παράμετροι παραμένουν, όπως συμβαίνει πάντα σε περιόδους ρήξης. Αλλά πολλοί άνθρωποι ανέπνευσαν με ανακούφιση την Κυριακή το βράδυ, τόσο στη Γαλλία, όσο και στην Ευρώπη, με τη νίκη του Μακρόν.

Ο Μακρόν είναι ο νεότερος προεδρικός υποψήφιος για το Μέγαρο των Ηλυσίων στην Ιστορία και με μεγάλες πιθανότητες να κερδίσει, που μολονότι είναι εκείνος με τη λιγότερη πολιτικη εμπειρία απ’ όλους, είναι όμως ταυτόχρονα κι εκείνος που τόλμησε να ριψοκινδυνεύσει τα πάντα για να αλλάξει την γαλλική πολιτική σκηνή. Ο Φιγιόν επικαλέσθηκε την γκωλική παράδοση. Ο Σαρκοζί δεν το είχε πράξει το 2007, όταν είχε κερδίσει την προεδρία. Ο Μακρόν επιτρέπει σε όλους να πουν, ότι προσώρας, το κέντρο έχει αντέξει.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr