«Χάος αντί στρατηγικής», είναι ο τίτλος σχετικού σχολίου στην εφημερίδα Süddeutsche Zeitung. «Η ιδέα (...) είναι πολιτικά εσφαλμένη. Γιατί θα κλόνιζε ακόμη περισσότερο την εμπιστοσύνη στη δημοκρατία, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή περιφέρεια. Επίσης, θα λειτουργούσε ως πρόγραμμα ενίσχυσης εξτρεμιστών παντός είδους. Η πρόταση (...), που ευτυχώς αποσύρθηκε, καταδεικνύει το χάος της γερμανικής πολιτικής διάσωσης και την αποτυχία της.

Το σύνθημα του Βερολίνου από την έναρξη της κρίσης είναι το εξής: εάν ήταν όλοι σαν τους Γερμανούς, εάν κάνουν περικοπές και ακολουθούν τους κανόνες, τότε το ευρώ μπορεί να λειτουργήσει. Σχεδόν όλοι, εκτός από τους Γερμανούς, γνωρίζουν ότι αυτό δεν ισχύει. Είναι μόνον η μισή αλήθεια. Ως γνωστόν, η ΟΝΕ δεν πάσχει μόνον εξαιτίας της κακής οικονομικής διαχείρισης των μελών της και επειδή παραποιήθηκαν στατιστικά στοιχεία. Δεν βρέθηκε επίσης τρόπος να εξισορροπηθούν οι τεράστιες διαφορές στις οικονομικές επιδόσεις των κρατών μελών. Χάρη στο ευρώ, τα χαμηλά επιτόκια και τις δικές της μεταρρυθμίσεις, η Γερμανία στέκεται σχετικά καλά, την ώρα που κάποιες αντιμετωπίζουν τεράστιες δυσκολίες, παρότι τήρησαν τους δημοσιονομικούς κανόνες.

Μόνον μια πραγματική πολιτική ένωση που θα προβλέπει δυνατότητες παρέμβασης στους εθνικούς προϋπολογισμούς, στη φορολογική και κοινωνική πολιτική, συνιστά μια βιώσιμη διέξοδο. Η ΕΕ απέχει πολύ ακόμη από αυτό. Αντί να γίνουν τα πάντα προκειμένου να καταπολεμηθούν οι εν λόγω ανισότητες –με δημοσιονομικά κίνητρα, επενδύσεις, μια διαφορετική μισθολογική πολιτική και ένα ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ- το Βερολίνο επιμένει μόνον σε ένα μέρος της αλήθειας: αυστηρές περικοπές. Γι΄ αυτό και προωθείται εσπευσμένα ένα δημοσιονομικό σύμφωνο, η χρησιμότητα του οποίου είναι αρκετά διαφιλονικούμενη. Στην κρίση αυτή η γερμανική κοινή γνώμη ακολούθησε περισσότερο από όσο θα έπρεπε, τυφλά την κυβέρνησή της, και αυτό επειδή η χώρα τα πάει καλά. Είναι καιρός να αρχίσει να αμφιβάλει κανείς περισσότερο από ποτέ άλλοτε για τη στρατηγική της Α. Μέρκελ. Υπάρχει εναλλακτική επιλογή».

Για το «πρώτο πραγματικά μεγάλο πολιτικό ατόπημα στη διαχείριση της κρίσης εκ μέρους της ευρωπαϊκής ηγεσίας από τότε που ξέσπασαν τα προβλήματα», κάνει λόγο σημερινό σχόλιο της αυστριακής Der Standard. «Με την πρότασή της αυτή η Α. Μέρκελ πρότεινε κάτι, το οποίο η Γερμανία και το συνταγματικό της δικαστήριο δεν θα δέχονταν ποτέ για την ίδια. (...) Το γερμανικό κοινοβούλιο ήταν εκείνο που χαρακτήριζε το δικαίωμα κατάρτισης του προϋπολογισμού εκ μέρους του κοινοβουλίου κυριαρχικό δικαίωμα. Η Μέρκελ θέτει εν αμφιβόλω την βασική αυτή αρχή στην ΕΕ. Ένας επικίνδυνος ελιγμός».

Η Zeit σημειώνει στην ηλεκτρονική της έκδοση: «Ασαφές παραμένει γιατί η γερμανική κυβέρνηση στέλνει πρώτα ένα κείμενο θέσεων στις Βρυξέλλες, για να το αποσύρει λίγες μέρες αργότερα. Η πρόκληση δεν φαίνεται να βοήθησε ούτε στις διαπραγματεύσεις για το δημοσιονομικό σύμφωνο, ούτε διασκέδασε τις εντυπώσεις ότι οι Γερμανοί τείνουν μερικές φορές προς την αλαζονεία όσον αφορά την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους. Από την άλλη όμως, είναι σαφές ότι στις χώρες της ευρωζώνης η υπομονή για την Ελλάδα εξαντλείται. Όπως ανέφεραν διπλωματικοί κύκλοι, θα γίνει ό,τι είναι δυνατόν προκειμένου το δεύτερο πρόγραμμα βοήθειας για την Ελλάδα να διαμορφωθεί καλύτερα από το πρώτο. Η καγκελάριος μπορεί να μην επανέλαβε στη σύνοδο την πρότασή της για δημοσιονομικό επίτροπο, δήλωσε όμως ότι 'η πραγματικότητα φέρνει στο προσκήνιο τέτοιες συζητήσεις'».

«Όλα ΟΚ, κυρία Κομισάριε», τιτλοφορείται άρθρο στην ιστοσελίδα του Spiegel που επισημαίνει μεταξύ άλλων: «Παρότι η γερμανική κυβέρνηση διαμηνύει ότι τίποτα δεν θα γινόταν ενάντια στην βούληση της ελληνικής κυβέρνησης, η πρόταση ενός δημοσιονομικού επιτρόπου έχει καταρχήν δηλητηριαστεί πολιτικά. (...) Αντί να κυριαρχήσει η συζήτηση για τη μεγάλη αναπτυξιακή πρωτοβουλία της ΕΕ εναντίον της ανεργίας των νέων και υπέρ των μικρών επιχειρήσεων, η Μέρκελ έπρεπε να παλέψει ενάντια στην εικόνα του «κακού Γερμανού». Η ιδέα του Κομισάριου επιβεβαιώνει όλα τα αρνητικά στερεότυπα και ξυπνά σε όλη την Ευρώπη τον φόβο της ξένης κατοχής. Επιπλέον, η συζήτηση δεν βοηθά στην επικύρωση του δημοσιονομικού συμφώνου από τα κοινοβούλια των 25 κρατών που το υπέγραψαν».