Ήταν μια παγωμένη νύχτα λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ο αέρας σφύριζε στα ακάλυπτα αυτιά του μεσήλικα άνδρα, που ακόμα και το καλοραμμένο ακριβό, αλλά φθαρμένο και βρώμικο πλέον παλτό που φορούσε, με το γιακά σηκωμένο, δεν ηταν ικανό να ζεστάνει το ακάλυπτο κεφάλι του. Χωρίς να το καταλάβει, τα βήματα του τον οδήγησαν μπροστά από ένα κτήριο, όπου στεγάζονταν τα γραφεία μιας επιχείρησης. Στάθηκε και κοιτάζοντας τους εργαζόμενους να αποχωρούν, να αγκαλιάζονται και να δίνουν ευχές ο ένας στον άλλον, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα δάκρυ που κύλησε στο παγωμένο του μάγουλο. Σκέφτηκε, ότι δυο χρόνια πριν ηταν και αυτός ένας από αυτούς, ηταν στέλεχος σε αυτή την επιχείρηση. Μέχρι, που η διοίκηση της επιχείρησης (λόγω της οικονομικής κρίσης), αποφάσισε να κάνει περικοπές δαπανών και να απολύσει ένα μέρος των «υψηλόμισθων» (όπως τους αποκάλεσε στελεχών), για να τους αντικαταστήσει με πολύ νεαρότερους, άπειρους, αλλά πρόθυμους να εργαστούν ακόμα και δώδεκα ώρες την ημέρα, με πολύ χαμηλότερες αμοιβές, με αποτέλεσμα αυτός και μερικοί άλλοι συνάδελφοί του να βρεθούν κυριολεκτικά στο δρόμο.