Ο πόλεμος των καναλιών για αύξηση του ποσοστού τηλεθέασης, ιδιαίτερα στα δελτία ειδήσεων, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό, κατά την γνώμη μου, για την αποδόμηση και την απαξίωση των πολιτικών προσώπων και του έργου τους από τους πολίτες.

Μια καινοτομία που εισήγαγε ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, ήταν να αναθέσει την ευθύνη αρκετών ζωτικών υπουργείων, σε πολιτικά πρόσωπα που δεν είχαν ποτέ εμφανιστεί σε κάποιο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων ή πολιτικό talk show. Η καινοτομία αυτή αξίζει να σημειωθεί για δυο λόγους:

Ο πρώτος, είναι ότι τόλμησε και ανέτρεψε το κατεστημένο (δηλαδή την τοποθέτηση στελεχών του κόμματος με γνώμονα τη δημοτικότητα που έχουν αποκτήσει από τις συχνές εμφανίσεις τους στα μέσα επικοινωνίας), αναθέτοντας την ευθύνη διαχείρισης σημαντικών υπουργείων, σε νέους, φρέσκους και άφθαρτους πολιτικούς με αυστηρά αξιοκρατικά κριτήρια και με παραγωγικό έργο, που κανένας εκ των τηλεθεατών δεν γνώριζε, μιας και η πολική διαδρομή τους δεν ήταν γνωστή μέσα από τα παράθυρα των τηλεοπτικών ειδήσεων.

Ο δεύτερος, είναι γιατί το σιωπηλό, σοβαρό και χαμηλό προφίλ που διατηρούν οι νέοι υπουργοί, στερεί από τα μέσα επικοινωνίας την προβολή τους στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Αυτή η καινοτομία θα πρέπει να γίνει και η αφορμή για τους πολιτικούς να επανεξετάσουν τις άνευ λόγου, και για ασήμαντη αφορμή, εμφανίσεις τους στην τηλεόραση.

Εχοντας ζήσει δύο δεκαετίες της ζωής μου στις ΗΠΑ, θυμάμαι το ιερό τέρας της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας, που επί χρόνια ήταν η πηγή ενημέρωσης εκατομμυρίων τηλεθεατών στη χώρα του και όχι μόνο, τον δημιουργό του CBS Evening News από το 1962, Walter Cronkite. Ο αξέχαστος anchorman που αποτελούσε και αποτελεί πρότυπο δημοσιογραφικού ήθους και σοβαρότητας για εκατομμύρια φοιτητές της δημοσιογραφίας σε όλο τον κόσμο (εξάλλου το όνομα του έχει πάρει το πολιτειακό πανεπιστήμιο δημοσιογραφίας της Αριζόνα), παρουσίαζε το δελτίο ειδήσεων μιας τεράστιας χώρας με 250 εκατομμύρια πληθυσμό, σε 30 λεπτά. Χωρίς παράθυρα με υπουργούς να σχολιάζουν τις κυβερνητικές επιλογές, ούτε βουλευτές από διαφορετικά κόμματα, όπου, οι μεν της κυβέρνησης να υπεραμύνονται των επιλογών της, και οι δε να κάνουν κριτική. Και όλα αυτά με χαρακτηρισμούς που μετατρέπουν τη συζήτηση σε reality show, και τους δημοσιογράφους σε άτυπους εισαγγελείς.

Αν ρωτήσετε ένα μέσο αμερικανό να σας πει ποιος είναι ο υπουργός υγείας της χώρας του, ή ο πρόεδρος του συνδικάτου των εργαζομένων στην αυτοκινητοβιομηχανία, δεν το γνωρίζει, αν τον ρωτήσετε ποιον αντιπρόσωπο - βουλευτή γνωρίζει στη Βουλή των αντιπρόσωπων, μπορεί, να σας πει μόνο αυτόν που εκλέγεται στην πολιτεία που διαμένει.

Στη χώρα μας, αν ρωτήσετε τον μέσο Έλληνα, ποιος είναι πρόεδρος μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης τον γνωρίζει, όπως γνωρίζει και όλους αυτούς που αναγορεύτηκαν σε διάσημους, από ορισμένους οι οποίοι έχουν μπερδέψει την σπουδαιότητα των ειδήσεων, με το κουτσομπολιό των κομμωτηρίων, ικανοποιώντας μόνο την ανάγκη μιας ορισμένης κατηγορίας τηλεθεατών να παρακολουθούν τη ζωή μέσα από την κλειδαρότρυπα.

Η υπερβολική έκθεση των εκπροσώπων του Κοινοβουλίου στα δελτία ειδήσεων, να αντιμάχονται τους συναδέλφους τους, θεωρώντας, ότι μέσω της συχνής προβολής αποκτούν δημοσιότητα την οποία μπορούν να κεφαλαιοποιήσουν στο μέλλον, είναι λανθασμένη. Ο φυσικός χώρος, μέσα από τον οποίο τους δίνουν οι πολίτες που τους εκλέγουν την ευκαιρία να προβάλουν το έργο τους, είναι η Βουλή. Δεν είναι τυχαίο, ότι οι εμφανίσεις των βουλευτών στην ίδια τη Βουλή είναι αραιές, εφόσον απασχολούνται με τις δημόσιες σχέσεις τους και σε ποια τηλεοπτικά παράθυρα θα φιλοξενηθούν. Χωρίς έτσι να αντιλαμβάνονται ότι αποδομούν και αποδυναμώνουν τον κοινοβουλευτικό τους ρόλο. Αποπροσανατολίζονται επιδιδόμενοι σε μια επικοινωνιακή διελκυστίνδα, η οποία στο τέλος της ημέρας αναπόφευκτα αποβαίνει εις βάρος τους και κυρίως εις βάρος των πολιτών που τους επέλεξαν για να τους εκπροσωπούν.

Το παιχνίδι της τηλεθέασης, μπορεί να είναι το ζητούμενο για τα κανάλια, αλλά ας προσπαθήσουν να το κερδίσουν σε εκπομπές που δεν επηρεάζουν την αξιοπιστία το