Κάθισα λοιπόν σε ένα τραπέζι και απολαμβάνοντας τον καφέ μου, άρχισα να περιεργάζομαι τους υπόλοιπους θαμώνες, μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, δυο κύριοι που μπήκαν μετά από μένα και κρατούσαν από μια μεγάλη σακούλα. Αφού κάθισαν, την άνοιξαν και έβγαλαν από πέντε εφημερίδες με τα συνοδευτικά τους, με αποτέλεσμα να τραβήξουν και το άδειο διπλανό τραπέζι για να τις τοποθετήσουν, αφού το ένα δεν ήταν αρκετό.

Αφού τις άνοιξαν και διαχώρισαν τα περιεχόμενα των συνοδευτικών όπως, τα cd, dvd, διάφορα περιοδικά κλπ. άρχισαν να συζητούν, για το αν θα ήταν αρκετά για να περάσουν το απόγευμα τους στο σπίτι, παρακολουθώντας προφανώς τα dvd. Φεύγοντας άφησαν πίσω τους τις εφημερίδες και ό,τι άλλο θεώρησαν άχρηστο, και εμένα, να αναρωτιέμαι, ποια ανάγκη ήθελαν να καλύψουν, αγοράζοντας πέντε εφημερίδες από τις οποίες ούτε καν μπήκαν στο κόπο να διαβάσουν, έστω τα πρωτοσέλιδα, της ενημέρωσης; τις πνευματικές τους ανάγκες; ή του κενού απογευματινού τους χρόνου;

Αναφέρομαι σ’ αυτό το περιστατικό, διότι θέλω να αναδείξω το αναγνωστικό προφίλ των ανθρώπων που δημιούργησε ο ακατανόητος, κατά τη γνώμη μου, ανταγωνισμός προσφορών και παλιότερα τζόγου (κληρώσεις για σπίτια, αυτοκίνητα, ηλεκτρονικά κλπ), που έχουν επιδοθεί οι εκδότες των εφημερίδων.

Η πτώση της διαφημιστικής δαπάνης αλλά και η συρρίκνωση της κυκλοφορίας του Ημερήσιου Τύπου, δεν οφείλεται μόνο στην οικονομική κρίση, την ανάπτυξη της τηλεοπτικής ενημέρωσης, δεδομένης της οπτικοακουστικής εποχής, του διαδικτύου, αλλά κατά την γνώμη μου, σε τρεις παράγοντες:

Ο πρώτος, αφορά στον αποπροσανατολισμό του Τύπου όσον αφορά το κοινό-στόχο του. Αυτό που έχουν ενδεχομένως ξεχάσει οι άνθρωποι του Τύπου, είναι πως η εφημερίδα αποτελεί το μέσο διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Αυτό, επιτυγχάνεται από τον δημοσιογράφο με το άρθρο του, τον ρεπόρτερ με το εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ του, τον προσκεκλημένο λογοτέχνη ή ποιητή που αρθρογραφεί, τον επιστήμονα που διατυπώνει την εξέλιξη της επιστήμης του σε διαφόρους τομείς, τον οικονομικό και πολιτικό αναλυτή που καλείται να αναλύσει την κατάσταση του τομέα του και τέλος την ανάδειξη των πολιτιστικών δρώμενων της πόλης/χώρας. Όλοι αυτοί, είναι οι παράγοντες που συνθέτουν το κύρος, την εικόνα και την αξιοπιστία μιας εφημερίδας, τους οποίους άλλες διαθέτουν και άλλες όχι.

Στο παρελθόν, οι άνθρωποι που κρατούσαν μια εφημερίδα, δήλωναν κάτι, όπως δηλώνουν με άλλα προϊόντα που αγοράζουν, είτε αυτά προσδίδουν κύρος, είτε μια άλλη middle- of- the- road, εντύπωση.

Ο δεύτερος, είναι ο υπερβολικός αριθμός των ημερήσιων εφημερίδων, σε κατά κεφαλή αναλογία με άλλες πόλεις, οι οποίες έχουν τον πληθυσμό της Ελλάδας, όπως το Λονδίνο, η Νέα Υόρκη κλπ, και πιο εξελιγμένη παιδεία. Για να μην αναφερθούμε στην εισαγωγή ορισμένων εφημερίδων που κυκλοφορούν αποκλειστικά και μόνο τις Κυριακές, με αποτέλεσμα τη διάσπαση και τον κατακερματισμό του χώρου.

Ο τρίτος, είναι ότι αν και οι περισσότερες εφημερίδες αναρτώνται στο διαδίκτυο, παρόλα αυτά, δεν έχουν φροντίσει να πουλήσουν την ενημέρωση και το περιεχόμενο τους όπως οι εφημερίδες άλλων ευρωπαϊκών και αμερικανικών πόλεων (δηλαδή με συνδρομή), με αποτέλεσμα, να διευκολύνουν τις απώλειες τους σε κυκλοφορία μιας και την προσφέρουν δωρεάν.

Πιστεύω, ότι είναι καιρός για τον Ημερήσιο, αλλά και τον Κυριακάτικο Τύπο, να επαναπροσδιορίσει το ρόλο του και να επανατοποθετήσει το προϊόν του. Πιστεύω ακόμα, πως αντί να αναζητεί τρόπους για να αυξήσει την κυκλοφορία του, και μάλιστα κανιβαλίζοντας το προϊόν και την αγορά, είναι καιρός, να αναζητήσει την συνταγή ανάκαμψης του χαμένου του κύρους, κάπου στο παρελθόν, η επιβεβλημένη αυτοκριτική και η στροφή στην αναζήτηση επιτυχημένων συνταγών του παρελθόντος, και η προσαρμογή τους στα σύγχρονα δεδομένα και απαιτήσεις της αγοράς, θα βοηθήσουν τον ημερήσιο Τύπο να ανταπεξέλθει στην κρίση, και να πείσει τους διαφημιστές να επανεξετάσουν την συμπεριφορά τους για το μοίρασμα της διαφημιστικής πίτας.

Διότι στο τέλος της ημέρας, δεν υπάρχει, ούτε πρόκειται να υπάρξει όσο και να εξελίσσεται η τεχνολογία, άλλο μέσο