Που ξοδεύει λοιπόν τα χρήματά του το ελληνικό κράτος; Και έχουν προστιθέμενη αξία οι τομείς στους οποίους επενδύει το υστέρημά μας και τους φόρους μας;

Ας ξεκινήσουμε από το μύθο ότι στην Ελλάδα δεν δίνονται λεφτά για την προστασία των συνταξιούχων και όσων έχουν ανάγκη και ότι το μεγάλο θύμα της δημοσιονομικής προσαρμογής στη χώρα μας ήταν οι συντάξεις, από τις οποίες υποτίθεται, δεν γίνεται να κόψουμε άλλο. «Όχι άλλες περικοπές μισθών ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ» τονίζει με κάθε ευκαιρία, τόσο ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, όσο και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Ευάγγελος Βενιζέλος.

Όμως, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα συγκεντρωτικά στοιχεία που παρουσίασε η Eurostat οι κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα κυμαίνονται λίγο πάνω από τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο. Συγκεκριμένα, οι κοινωνικές δαπάνες στη χώρα μας φτάνουν το 30,2% του ΑΕΠ, γεγονός που κατατάσσει την Ελλάδα στην πέμπτη υψηλότερη θέση στην Ε.Ε, μετά τη Δανία, τη Γαλλία, την Ολλανδία και το Βέλγιο. Ο μέσος όρος των κοινωνικών δαπανών στην Ε.Ε των 28 ανήλθε σε 29.1% του ΑΕΠ, ενώ σε χώρες όπως η Εσθονία, η Ρουμανία, η Λεττονία, η Βουλγαρία, βρίσκονται κάτω από το 20%. Η ανά κάτοικο κοινωνική δαπάνη στην Ελλάδα ήταν, μέχρι και το 2011, τελευταία χρονιά για την οποία υπάρχουν συγκεντρωτικά στοιχεία, μεγαλύτερη απ’ ότι στην Ισπανία, την Κύπρο και την Πορτογαλία. Από τις «μνημονιακές» χώρες δηλαδή, μόνο η Ιρλανδία είχε υψηλότερες κοινωνικές δαπάνες από την Ελλάδα και μάλιστα με πολύ μεγάλη διαφορά (121% του μ.ο της Ε.Ε).

Το 52.1% των κοινωνικών δαπανών στην Ελλάδα διατίθεται για συντάξεις γήρατος, χηρείας, ή ανήλικων/άγαμων τέκνων. Το γεγονός αυτό κατατάσσει τη χώρα μας στις κορυφαίες θέσεις της Ευρώπης, ως προς τις συνταξιοδοτικές δαπάνες, αφού, κατά μέσο όρο, το ποσοστό των συντάξεων επί του συνόλου των κοινωνικών δαπανών στην Ευρώπη δεν ξεπερνάει το 45.7%.

Αντιθέτως, οι δαπάνες για την παιδεία στην Ελλάδα βρίσκονται στο 4,1% του ΑΕΠ, έναντι 5,3% του ΑΕΠ που είναι ο μέσος όρος στην Ε.Ε, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη σχετική έκθεση της Κομισιόν. Επίσης, παρότι έχουμε από τα μεγαλύτερα ποσοστά δασκάλων/καθηγητών ανά μαθητή στον κόσμο, οι ώρες διδασκαλίες για τα Ελληνόπουλα ανέρχονται σε 400 το χρόνο, κατά μέσο όρο, την ώρα που ο μ.ο στις χώρες του ΟΟΣΑ είναι 700 ώρες. Το αποτέλεσμα είναι φυσικά ότι το ποσοστό των Ελλήνων μαθητών που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην ανάγνωση, στα μαθηματικά και στις θετικές επιστήμες είναι μεγαλύτερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Πολύ μικρότερη του κοινοτικού μέσου όρου είναι και η συμμετοχή στην προσχολική εκπαίδευση, ενώ το ποσοστό των Ελλήνων νέων, κατόχων τίτλων πανεπιστημιακής εκπαίδευσης είναι μόλις 30,9% (μ.ο. Ε.Ε. 35,7%, σύμφωνα με τα στοιχεία 2012). Η Ελλάδα βρίσκεται στον πάτο της σχετικής ευρωπαϊκής κατάταξης και ως προς τη συμμετοχή του εργατικού δυναμικού σε προγράμματα κατάρτισης και διά βίου μάθησης, ενώ ελάχιστη είναι και η σημασία που δίνεται στην κατάρτιση των δασκάλων, συμπεραίνει η έκθεση της Κομισιόν.

Ο άλλος τομέας στον οποίο η Ελλάδα υστερεί είναι οι επενδύσεις. Σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού που κατατέθηκε στη Βουλή προ ολίγων ημερών, οι εθνικοί πόροι για το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων μειώθηκαν από 1.050 εκατομμύρια ευρώ το 2012, σε 850 εκατομμύρια το 2013 και προβλέπονται να μειωθούν κι άλλο, σε 700 εκατομμύρια το 2014. Όλα τα υπόλοιπα χρήματα από το δύσμοιρο ΠΔΕ, που υπέστη και το μεγαλύτερο τσεκούρι στη διάρκεια της κρίσης, πρόερχονται από το ΕΣΠΑ. Όπως φαίνεται και στο γράφημα παρακάτω, οι δαπάνες για επενδύσεις στην Ελλάδα βρίσκονται πολύ κάτω από τον κοινοτικό μέσο όρο. Όσο για τις δαπάνες για έρευνα; Ενώ ο Ευρωπαϊκός στόχος είναι τα ιδιωτικά και δημόσια κονδύλια που διατίθενται για έρευνα και ανάπτυξη να φτάνουν σωρευτικά το 3% του ΑΕΠ, η η συνολική σχετική δαπάνη στην Ελλάδα το 2012 ήταν 0,69%!

Με άλλα λόγια, για να σωθεί η χώρα, για να ανακάμψει, για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, ακόμη και για να έχουμε χρήματα για να πληρώνουμε συντάξεις, χρειάζεται να δημιουργηθεί πλούτος. Και εμείς κόβουμε από τους τομείς που κατεξοχήν δημιουργούν πλούτο, δηλαδή την παιδεία, την έρευνα και τις επενδύσεις, για να διατηρήσουμε τις παχυλές συντάξεις στα «ευγενή» λεγόμενα ταμεία και για να μπορούν οι μητέρες ανηλίκων να παίρνουν σύνταξη με 18 έτη προϋπηρεσία, στα 55 τους, αλλά και να συνταξιοδοτούνται οι άγαμες θυγατέρες. Θα το ξαναγράψω, όπως κάθε μέρα: με αυτά τα μυαλά, δεν σώζεται η χώρα! Όπως εύστοχα έγραψε και ο Πάσχος Μανδραβέλης στην Καθημερινή: «Τα παραπάνω δείχνουν τον σαφή προσανατολισμό της χώρας: προτάσσει ένα κράτος που πληρώνει καταναλωτικές ανάγκες των πολιτών, από ένα κράτος που επενδύει. Αν υπολογίσουμε δε το διαχρονικά χαμηλό ποσοστό της χρηματοδότησης στην Παιδεία, δείχνει και κάτι σοβαρότερο: μια γενιά που εξαπατά τα παιδιά της στην κατανομή του πλούτου. Κι αυτό διότι οι δημόσιες επενδύσεις και η χρηματοδότηση της Παιδείας είναι λεφτά που θα καρποφορήσουν για τις επόμενες γενιές· σε αντίθεση με τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις που θα καταναλωθούν (πρωτίστως σε εισαγόμενα) σήμερα. Με άλλα λόγια, η γενιά των «μεγάλων επαναστατικών προταγμάτων» κληροδοτεί στις επόμενες ένα τεράστιο δημόσιο χρέος και χωρίς τις επενδύσεις που θα βοηθήσουν στην αποπληρωμή του. Κι όλα αυτά στο όνομα της ισότητας, του μέλλοντος και των νέων, τους οποίους θεωρητικώς και με κάθε ευκαιρία υμνολογούμε».

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr