Νομίζω ότι οι χλευασμοί σε αυτές τις περιπτώσεις είναι δικαιολογημένοι. Διότι κάθε φορά που πάει να γίνει ένα βήμα για τη βελτίωση των παροχών υγείας και παιδείας στην Ελλάδα, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ, λυσσάνε στις αντιδράσεις, υπερασπιζόμενοι ένα σάπιο σύστημα. Το ότι το σύστημα είναι σάπιο – παρότι προ κρίσης διαθέταμε περισσότερους γιατρούς ανά ασθενή και καθηγητές ανά μαθητή από οποιαδήποτε άλλη χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου – το αναγνωρίζουν και οι ίδιοι οι ηγέτες των δήθεν αριστερών κομμάτων της χώρας, αφού δεν χρησιμοποιούν δημόσιες υπηρεσίες υγείας και παιδείας. Υπερασπίζονται βέβαια τα συντεχνιακά συμφέροντα της ΟΛΜΕ και των Ιατρικών Συλλόγων, που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για το σημερινό μας χάλι, χωρίς αιδώ. Ε, λοιπόν, δεν είναι υποκρισία αυτό;

Η άλλη μεγάλη αντίφαση της ελληνικής αριστεράς είναι ότι σε αντίθεση με όλα τα αριστερά κόμματα της Ευρώπης, αντιτάσσεται στην αναδιανομή του πλούτου, μέσω της βαριάς προοδευτικής φορολόγησης. Στις παροχές είναι σοσιαλιστές δηλαδή και στη φορολόγηση τόσο νεοφιλελεύθεροι, όσο ο αναρχοκαπιταλιστής φιλόσοφος Ρόμπερτ Νόζικ, ο οποίος έχει πει το περίφημο «δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη φορολογία και την κλοπή». Δεν θυμάμαι έστω και έναν φόρο που να υποστήριξαν τα αριστερά μας κόμματα. Είτε πρόκειται για επιβάρυνση φοροφυγάδων ελεύθερων επαγγελματιών, είτε για φορολόγηση μεγάλης ακίνητης περιουσίας, είτε για καθηγητές που κάνουν ιδιαίτερα χωρίς να εκδίδουν αποδείξεις, είτε για εστιάτορες στην Ύδρα που πλακώνουν στο ξύλο το ΣΔΟΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ (και δευτερευόντως το ΚΚΕ), στο πλευρό των φοροαποφεύγοντων και φοροφυγάδων στέκονται. Όλοι οι φόροι κατ’ αυτούς είναι χαράτσια...

Αντιθέτως, τα σοσιαλιστικά και αριστερά κόμματα στην Ευρώπη, ακόμη και το Δημοκρατικό Κόμμα στις ΗΠΑ, δεν ντρέπονται να πουν ότι προοδευτική πολιτική σημαίνει μεγαλύτερη φορολόγηση. Οι δικοί μας, από την άλλη, καλλιεργούν εσκεμμένα την εσφαλμένη αντίληψη ότι αν φορολογήσουμε τους 30-40 κροίσους που έχει αυτή η χώρα, τότε θα λύσουμε το πρόβλημά μας. Η στόχευση είναι προφανής: όταν λες ότι θα φορολογήσεις λίγες δεκάδες άτομα, αντί για ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, το πολιτικό κόστος είναι μηδαμινό. Η αλήθεια είναι φυσικά ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν και ότι ακόμη και αν γυρίζαμε ανάποδα τους Έλληνες κροίσους, μέχρι να πέσει από τις τσέπες τους και το τελευταίο ευρώ, τότε ούτε το έλλειμμα του 2009 δεν θα καλύπταμε (36.5 δισεκατομμύρια ευρώ, υπενθυμίζω), πόσο μάλλον το χρέος των 300 δισεκατομμυρίων.

Και η υποκρισία συνεχίζεται: ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και λοιποί διαμαρτύρονται για την ανεργία, αλλά αντιστέκονται σε κάθε επένδυση που δημιουργεί θέσεις εργασίας, απειλώντας μάλιστα τους υποψήφιους επενδυτές ότι όταν έλθουν εν τη βασιλεία τους, θα επανακρατικοποιήσουν τις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις και θα κατασχέσουν την επένδυση (δείτε τι γίνεται με τα μεταλλεία στη Χαλκιδική). Με άλλα λόγια, δεν θέλουν θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι υπόσχονται να προσλάβουν τους πάντες μας στο δημόσιο. Γίνεται αυτό; Όχι φυσικά και το γνωρίζουν, χωρίς φυσικά να μετατραπεί η Ελλάδα σε Βόρεια Κορέα, ή Κούβα. Επειδή όμως γνωρίζουν ότι οποιαδήποτε άλλη χώρα που εφάρμοσε το αποτυχημένο μοντέλο που προτείνουν είναι σε πολύ χειρότερη μοίρα από τη δική μας, δεν παραδέχονται τις συνέπειες όσων εισηγούνται και σκοπίμως τις αποκρύπτουν.

Τελικά, κ. Τσίπρα, σας πάει πολύ το Burberry… 

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr