Αυτό το παιχνίδι της κολοκυθιάς είναι μεν εκνευριστικό, αλλά μπορεί τουλάχιστον να εξάγει κανείς χρήσιμα συμπεράσματα, από τις εμπειρίες των άλλων. Γιατί εκτός από τις διαφορές τους, οι χρεοκοπίες έχουν και κοινά σημεία. Το πρώτο συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι όποιο δρόμο και να επέλεγε η Ελλάδα, θα είχε τεράστιο κόστος. Καμία χώρα, όποια τακτική και να ακολούθησε, δεν πέρασε χρεοκοπία αβρόχοις ποσί. Ακόμη και σήμερα διαβάζουμε για λεηλασίες σουπερμάρκετ στην Αργεντινή, για κατασχέσεις πλοίων του πολεμικού της ναυτικού, για τον πληθωρισμό που καλπάζει. Αντιστοίχως, το «παιδί-θαύμα» της Τρόικας, η Ιρλανδία, υποφέρει ακόμη και τώρα από ανεργία 15%, παρότι η οικονομία της έχει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης εδώ και δύο χρόνια. Αν μάλιστα οι κάτοικοι της δεν είχαν ως πρώτη γλώσσα τα αγγλικά, γεγονός που διευκόλυνε τη μετανάστευση και απορρόφησε τις πιέσεις στην αγορά εργασίας, το ποσοστό αυτό θα ήταν πολύ μεγαλύτερο. Όσοι λοιπόν σήμερα υπόσχονται στην Ελλάδα μαγικές διεξόδους, χωρίς αίμα και πόνο, είναι είτε ανόητοι, είτε χυδαίοι ψεύτες.

Το δεύτερο συμπέρασμα από αυτήν την –πρόχειρη έστω– σύγκριση των χρεοκοπιών είναι ότι έχει μεγάλη σημασία από τι θέση ξεκινάς. Η πτώση του ΑΕΠ στην Ιρλανδία μεταξύ 2007 και 2010 ήταν 20%, σχεδόν όσο και στην Ελλάδα σήμερα. Όμως η Ιρλανδία ήταν μια ανταγωνιστική και πλούσια οικονομία, που ξεκίνησε από έλλειμμα 0% και αμελητέο χρέος. Το δικό μας καράβι μπήκε στη θύελλα βεβαρημένο με 15,6% έλλειμμα και 120% του ΑΕΠ χρέος. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι η προσπάθεια που κλήθηκαν να καταβάλλουν οι δύο χώρες ήταν διαφορετικής τάξης μεγέθους. Ίσως το τίμημα που πληρώσαμε για την ανευθυνότητα μας την εποχή των «παχιών αγελάδων» να γίνει συλλογικό τραύμα για το μέλλον.

Το τρίτο συμπέρασμα είναι ότι έχει μεγάλη σημασία πως διαχειρίζεται κανείς τα διαθέσιμα εργαλεία του, για να περισώσει ό,τι μπορεί από το ναυάγιο της χρεοκοπίας. Εμείς είμαστε η μοναδική περίπτωση χώρας που καταφέραμε να μετατρέψουμε τα πλεονεκτήματά μας σε μειονεκτήματα. Διατηρήσαμε σκληρό νόμισμα, αλλά δεν εξαλείψαμε τον συναλλαγματικό κίνδυνο, λόγω της διαρκούς αβεβαιότητας για το αν θα μείνουμε ή θα φύγουμε από το ευρώ. Με τα κλεισίματα λιμανιών και αεροδρομίων και τους πυρπολισμούς της Αθήνας, καταφέραμε καίριο πλήγμα στη βασική πηγή εσόδων για την οικονομία μας, τον τουρισμό. Φαντάζομαι ότι το αντίστοιχο σε άλλες χώρες θα ήταν, σε ένδειξη αγανάκτησης για την κρίση, οι Αργεντίνοι να κάψουν τις φυτείες της σόγιας τους και οι Ιρλανδοί να πυροβολήσουν τις αγελάδες τους και να διώξουν τις εταιρείες υψηλής τεχνολογίας. Δυστυχώς όμως, στην Ελλάδα «πουλάει» περισσότερο να δείχνουμε με το δάχτυλο τους άλλους και να φανταζόμαστε δρόμους στρωμένους με ροδοπέταλα που «δεν μας άφησαν να ακολουθήσουμε», παρά να αναλογιζόμαστε τα δικά μας λάθη...

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr