Έχουμε λοιπόν και λέμε: από τους 15, οι έξι έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό για δουλειά: στη Βρετανία, την Αυστραλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία και τη Γαλλία (ένας σε κάθε χώρα, με την εξαίρεση του Βελγίου, όπου πήγαν δύο). Από τους υπολοίπους, οι τρεις είναι άνεργοι, ένας 31 ετών, ένας 36 ετών, και μία κοπέλα 32 ετών. Άλλοι δύο, εργάζονται, αλλά πληρώνονται με καθυστέρηση (από 15 μέρες, μέχρι 4 μήνες, ανάλογα με τη συγκυρία). Δύο ακόμη παίρνουν μισθούς μικρότερους των 850 ευρώ και, ως εκ τούτου βέβαια, δεν είναι σε θέση να κάνουν οικογένεια. Ένας μόνο έχει ωφεληθεί από την κρίση, επειδή προσάρμοσε την μικρή του επιχείρηση στις απαιτήσεις των καιρών, προσφέροντας ποιοτικό προϊόν σε πολύ καλή τιμή. Ο δεύτερος πιο “άνετος” οικονομικά είμαι εγώ, μολονότι εργάζομαι σε έναν κλάδο, όπου δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει και μολονότι ούτε εγώ έχω την δυνατότητα να κάνω οικογένεια με βάση το εισόδημά μου. Από τους ανέργους, οι δύο τα έχουν παρατήσει και η κοπέλα βρίσκεται σε επιδοτούμενο πρόγραμμα του ΟΑΕΔ, με 500 ευρώ καθαρά το μήνα. Κανείς από την παρέα δεν πεινάει, λόγω της στήριξης που παρέχει η οικογένεια, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις και οι γονείς είναι για να τους κλαιν' οι ρέγγες. Κανείς μας δεν είναι δημόσιος υπάλληλος.
Βασικό θέμα συζήτησης στο τραπέζι ήταν το ερώτημα “τι θα ψηφίσουμε”. Όπως οι τακτικοί αναγνώστες της στήλης φαντάζονται, θεωρούμαι μακράν ο πιο “δεξιός” της παρέας. Νομίζω όμως ότι και οι φίλοι μου αντιλαμβάνονται βαθιά μέσα τους ότι το να διώξουμε την Τρόικα (και άρα να βγούμε από το ευρώ) δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι το κράτος μας είναι δυσλειτουργικό, σπάταλο και διεφθαρμένο, και τους κάνει δύσκολη τη ζωή. Καταλαβαίνουν ότι το επίπεδο ζωής στην Ελλάδα ήταν σε πλήρη αναντιστοιχία με την παραγωγή πλούτου στη χώρα και βασιζόταν σε δανεικά. Πιστεύουν ότι πολλά πρέπει να αλλάξουν προς την κατεύθυνση της διαφάνειας, της αποτελεσματικότητας, της αξιοκρατίας. Ωστόσο, πώς θα μπορούσα να πω σε αυτούς τους ανθρώπους πως για να μείνουμε στο ευρώ, θα πρέπει να ψηφίσουν αυτούς που χρεοκόπησαν τη χώρα; Πώς να τους πείσω πως επειδή η ελληνική οικονομία θέλει ανατίναξη και ξαναχτίσιμο από την αρχή, θα πρέπει να δεχθούν να θυσιαστούν, χωρίς να φταίνε προσωπικά; Άλλωστε ούτε φοροφυγάδες είναι, ούτε πούλησαν την ψήφο τους για να μπουν στο δημόσιο. Αλλά οι εργοδότες πολλών εξ αυτών τους πλήρωναν μισθούς μέχρι σήμερα, είτε επειδή εκμεταλλεύονταν την υπερχρέωση του δημοσίου, είτε επειδή πάτησαν στη φούσκα της υπερκατανάλωσης. Τώρα που τα δανεικά τέλειωσαν, η παρέα έφτασε σε αυτήν την κατάσταση που σας περιέγραψα. Και είναι τόσος ο θυμός, τόσο μεγάλη η οργή, τόσο απέραντη η απελπισία για το αδιέξοδο, που δεν χωράει καν συζήτηση στο θέμα.
Το βουλώνω λοιπόν και περιμένω το αποτέλεσμα των εκλογών. Και αν οι φίλοι μου είναι ψύχραιμοι και αποκλείεται να εκτονώσουν την οργή τους με ψήφο στη Χρυσή Αυγή, ή στον κ. Καμμένο, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι μπορεί και η κοινωνία συνολικά να κρατήσει την ψυχραιμία της. Πολύ φοβάμαι ότι αυτή η κάλπη θα βγάλει τέρατα...
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr