Ε, λοιπόν όλα αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Εθνικό σχέδιο ανάπτυξης υπάρχει. Πρόκειται για την Ατζέντα 2020 της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο πλαίσιο της οποίας το κάθε κράτος έχει θέσει, σε συνεννόηση με τους εταίρους του και κατόπιν μελετών της Κομισιόν, τους δικούς του φιλόδοξους στόχους για την ανάπτυξη, τη δομή της οικονομίας, την προστασία του περιβάλλοντος, τη δημιουργία θέσεων εργασίας, κλπ. Η επίτευξη αυτών των στόχων θα πρέπει υποτίθεται να βρίσκεται στο κέντρο κάθε κυβερνητικής πολιτικής. Η Ελλάδα έχει θέσει τους ακόλουθους στόχους για το 2020: α) να βρίσκεται το 70% του πληθυσμού ηλικίας από 20-64 ετών στην αγορά εργασίας (αυτό σημαίνει ανεργία κάτω από 6%) β) να επενδύεται το 3% του ΑΕΠ της κάθε χρόνο στην έρευνα και την ανάπτυξη (αυτός ο αριθμός περιλαμβάνει και τα ιδιωτικά κεφάλαια για έρευνα), γ) Να μειώσει τις εκπομπές ρύπων της κατά 4% σε σχέση με τα επίπεδα του 1990, δ) να παράγει το 18% της ενέργειάς της από Ανανεώσιμες πηγές και να αυξήσει κατά 20% την εξοικονόμηση πόρων ε) να μειωθεί σε λιγότερο από 10% το ποσοστό των παιδιών της που δεν ολοκληρώνουν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στ) ένας στους τρεις νέους της τουλάχιστον να έχει πτυχίο πανεπιστημίου ζ) να μειωθούν κατά 450.000 οι Έλληνες που κινδυνεύουν από το φάσμα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

Πώς θα επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι; Και πάλι υπάρχουν εμπεριστατωμένες προτάσεις. Μετά από μελέτη των κλάδων της ελληνικής οικονομίας που παρουσιάζουν προοπτικές ανάπτυξης, η Κομισιόν μας είχε παραδώσει (πέρυσι, μαζί με την τρίτη αξιολόγηση του Μνημονίου) πλήρη λίστα με τους τομείς της οικονομίας στους οποίους θα πρέπει να επενδύσουμε χρήματα και κοινοτικά κονδύλια. Ανάμεσα σε αυτούς περιλαμβάνονταν η φαρμακοβιομηχανία, τα πετρελαιοειδή, τα βιολογικά προϊόντα, τα καλλυντικά, η ναυτιλία, ο τουρισμός, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τα διαμετακομιστικά κέντρα, οι μεταφορές, κ.α. Διότι βλέπετε η πολιτική επένδυσης χρημάτων από το ΕΣΠΑ και τα Ευρωπαϊκά Ταμεία «όπου κάτσει» δεν έχει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Και είναι τραγική σπατάλη να δίνονται σε νέους χρήματα για να φτιάξουν τις δικές τους μικρές επιχειρήσεις (ουσιαστικά μαγαζάκια), την ώρα που είναι απολύτως διαπιστωμένο ότι η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από άλλες μικρές επιχειρήσεις. Χρεοκόπησε το μοντέλο των μικρομεσαίων και των αυτοαπασχολούμενων, οι οποίοι ξεπερνούν το 40% του ενεργού πληθυσμού, σε σύγκριση με το 16,6% που είναι ο Ευρωπαϊκός μέσος όρος. Το μοντέλο των επιχειρήσεων που απασχολούν κάτω από 20 εργαζόμενους και ξεπερνούν το 95% του συνόλου. Χρειάζεται να δημιουργήσουμε μεγάλες εξαγωγικές επιχειρήσεις, εθνικούς πρωταθλητές, οι οποίοι θα μπορούν να απορροφήσουν ανέργους. Δεν θέλουμε άλλους αυτοαπασχολούμενους, οι οποίοι εξαρτώνται από την ιδιωτική κατανάλωση για να επιβιώσουν. Επιτέλους, είναι στοιχειώδες Γουότσον: Η μισθωτή εργασία είναι αυτή που παράγει υπεραξία για την οικονομία!

Επίσης, ο ΟΟΣΑ μας έχει παραδώσει λεπτομερείς εκθέσεις και για το πως θα βελτιώσουμε τη δημόσια διοίκηση και την ανώτατη εκπαίδευση, τομείς απολύτως αναγκαίοι για να ξαναβάλουμε μπροστά την οικονομία. Τέλος, το Μνημόνιο, πέρα από τα εισπρακτικά μέτρα, περιλαμβάνει μία σειρά από μεταρρυθμίσεις στην απονομή δικαιοσύνης, στη λειτουργία της αγοράς, στις δημόσιες προμήθειες και συμβάσεις, κ.α. Στα παραπάνω, θα πρέπει να προσθέσουμε και τις δεκάδες εκθέσεις ερευνητικών κέντρων, πανεπιστημίων και ομάδων ειδικών (περιλαμβανομένης και της Ευρωπαϊκής Task Force), οι οποίες μας εξηγούν από το πως θα οργανώσουμε το πρωθυπουργικό γραφείο, μέχρι το τι να κάνουμε για την αγορά εξοχικής κατοικίας.

Το πρόβλημα είναι φυσικά ότι ούτε οι υπουργοί μας, ούτε οι φωστήρες που προσλαμβάνουν για συμβούλους διαβάζουν. Οι μεν υπουργοί ασχολούνται με την τηλεοπτική τους προβολή, οι δε σύμβουλοι και συνεργάτες με τα ρουσφέτια και το μικρο-μανατζμεντ. Το αποτέλεσμα είναι φυσικά να κρατάμε (μέχρι πρόσφατα) ανοικτό το Κέντρο Γούνας και να κόβουμε με το τσεκούρι τα κονδύλια από τον Δημόκριτο, παρότι η Ατζέντα 2020 λέει ότι θα πρέπει να αυξηθούν οι επενδύσεις στην Έρευνα (εφαρμοσμένη και θεωρητική). Είμαι δε βέβαιος ότι τα μισά και πλέον ανώτερα μετακλητά στελέχη των υπουργείων και το 1/3 των υπουργών δεν ξέρει καν τι είναι η ατζέντα «Ευρώπη 2020», έστω και αν οι στόχοι είναι υποτίθεται δεσμευτικοί.

Βλέπετε λύσεις υπάρχουν και είναι γνωστές. Από σχέδια ανασυγκρότησης έχουμε πήξει. Αλλά κανείς δεν θέλει να τα εφαρμόσει (και κανείς δεν τα διαβάζει) διότι τα σχέδια αυτά περιλαμβάνουν προτάσεις που θα στοιχίσουν ψηφαλάκια. Γι’ αυτό και εξαγγέλλουμε συνεχώς καινούργια σχέδια, συζητήσεις και επιτροπές, γνωρίζοντας ότι όλα θα μείνουν στα χαρτιά...