Μέχρι στιγμής, οι έρευνες δείχνουν ότι τα μεγάλα κόμματα θα πληρώσουν πολύ ακριβά τις πράξεις και τις παραλείψεις των τελευταίων 30 χρόνων. Ενδέχεται όμως οι πολίτες να τα τιμωρήσουν για τους λάθος λόγους.

Όχι δηλαδή για τα συνεχή ελλείμματα, τα ρουσφέτια, την τερατώδη διόγκωση του δημοσίου, τη γραφειοκρατία, την αναποτελεσματικότητα, τις υπερβολικές αυξήσεις που διάβρωσαν την ανταγωνιστικότητα της χώρας, την παροχή προνομίων σε συντεχνίες, την ανισοκατανομή των φορολογικών βαρών και τις χαριστικές ρυθμίσεις που στρέβλωσαν τη λειτουργία της οικονομίας και της αγοράς εργασίας.

Αλλά για το γεγονός ότι το πάρτι τελείωσε και ότι πλέον δεν μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά.

Πολλές φορές οι πολίτες φαίνεται να διεκδικούν την επιστροφή στην προ Μνημονίου πραγματικότητα. Τον παράδεισο που οριστικά βούλιαξε κάτω από το βάρος των χρεών που δημιουργήθηκαν. Γι' αυτό και οι ωφελημένοι της πολιτικής και οικονομικής κρίσης (σύμφωνα πάντα με τις δημοσκοπήσεις) δεν είναι εκείνοι που μπορούν να πουν «σας τα 'λεγα εγώ», αλλά όσοι πλειοδότησαν σε ακόμη πιο λαϊκιστικές θέσεις από εκείνες των δύο μεγάλων κομμάτων.

Εκείνοι που υπόσχονται εύκολες λύσεις, σαν το «Οίκαδε» του 1920. Εκείνοι που τάζουν λαγούς με πετραχήλια, πληρωμένα με δραχμές.

Πράγματι, όσοι διαχειρίστηκαν με εγκληματική ανεπάρκεια δημόσιο χρήμα πρέπει να τιμωρηθούν στις επόμενες εκλογές. Το θέμα είναι με ποιους θα αντικατασταθούν όμως. Μέχρι σήμερα, ο λαός είχε δείξει μία κάποια ωριμότητα σε αυτό το ζήτημα.

Διότι αν ψήφιζε όποιον του έταζε περισσότερα, τότε το ΚΚΕ, που υπόσχεται κατώτατο μισθό 1.400 ευρώ (αλλά ταυτόχρονα κάνει τις μεγαλύτερες μειώσεις στους δικούς του εργαζομένους), θα πρώτευε σε κάθε αναμέτρηση. Αυτή τη φορά όμως, τα πράγματα ίσως να είναι διαφορετικά και η νηφαλιότητα να λείψει.

Πρώτον, διότι όλες οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις (από τον κ. Μάνο και τη ΔΗ.ΣΥ μέχρι το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ) δεν μπορούν να υποσχεθούν τίποτε παραπάνω από «αίμα, δάκρυα και ιδρώτα» και όχι παροχές όπως παλιά, και δεύτερον, επειδή η ανεργία και η κρίση έχουν φτάσει στο κόκαλο ακόμη και του πιο ανθεκτικού πολίτη.

Ο κόσμος κουράστηκε (συμπεριλαμβανομένου του γράφοντος), είναι φυσικό. Κι όμως, είμαστε τόσο κοντά στη σταθεροποίηση...

Το χρέος κουρεύτηκε, γλιτώσαμε 100 δισεκατομμύρια μόνο σε τόκους μέχρι το 2020, η αβεβαιότητα για πρώτη φορά μειώνεται, απέχουμε ελάχιστους μήνες από το πρωτογενές πλεόνασμα, με το Μνημόνιο ΙΙ θα πέσουν έξι δισεκατομμύρια άμεσα στην αγορά από τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του δημοσίου, το ΕΣΠΑ πάει κάπως να ξεκολλήσει και με τις ιδιωτικοποιήσεις κάτι επιτέλους κινείται.

Φυσικά η πορεία δεν θα είναι εύκολη, ούτε σύντομη. Και τα θύματα (οι άνεργοι) είναι πάρα πολλά, όπως ήταν και το 1920, ύστερα από οκτώ χρόνια πολέμου. Ούτε είναι βέβαιο ότι αν είχε παραμείνει ο Βενιζέλος στην εξουσία μετά από τις εκλογές εκείνες θα είχε σώσει την παρτίδα.

Θα είχαμε όμως μία ευκαιρία τουλάχιστον. Ενώ με τους τρελούς βασιλόφρονες (ο αρχιστράτηγος που κλήθηκε να αναλάβει τη Μικρασιατική εκστρατεία ήταν διαγνωσμένη κλινική περίπτωση), ήμασταν καταδικασμένοι. Όπως καταδικασμένοι θα είμαστε και τώρα αν δώσουμε την ψήφο μας στους ημι-παράφρονες που λένε «έξω από την Ευρώπη».

Τουλάχιστον με τους φιλοευρωπαϊστές έχουμε μία ελπίδα. Ας μην κάνουμε τα ίδια λάθη που έκαναν οι παππούδες μας. Το «έδοξε τη Βουλή και τω Δήμω» είναι πιο κρίσιμο από ποτέ...