Το πραγματικά κοσμοϊστορικό γεγονός είναι ότι το χρέος μας πλέον είναι διακρατικό. Μετά το PSI, τα χρήματα που χρωστάμε σε τράπεζες, ιδιωτικά ασφαλιστικά ταμεία, hedge funds και κακούς καπιταλιστές γενικά είναι «μόλις» 63 δισεκατομμύρια, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Wall Street Journal, όταν το ΑΕΠ μας είναι 220 δισεκατομμύρια περίπου (σε τρέχουσες τιμές). Αν και τα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας και για το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, αλλά και για την πορεία του PSI δεν είναι ακόμη οριστικά, είναι αρκετά ασφαλές να πει κανείς, δηλαδή, ότι το Δημόσιο Χρέος της Ελλάδας προς ιδιώτες είναι λιγότερο από 30% του ΑΕΠ.

Τα υπόλοιπα τα χρωστάμε στο ΔΝΤ, την ΕΚΤ και τα κράτη της Ευρωζώνης. Όπως γνωρίζουμε όμως, τα χρήματα της ΕΚΤ είναι χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων, ενώ και το ΔΝΤ χρηματοδοτείται από τις συνδρομές των κρατών-μελών του, δηλαδή πάλι από τους φορολογούμενους. Πλέον δηλαδή, το χρέος μας έχουν αναλάβει κυρίως Γερμανοί, Αμερικάνοι, Ιταλοί, Ισπανοί και άλλοι Ευρωπαίοι απλοί πολίτες, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι (και λιγότερο Κινέζοι, Ινδοί, κλπ, διότι οι συνδρομές τους στο ΔΝΤ είναι μικρές).

Με δεδομένο δηλαδή ότι η Ελλάδα χρωστάει ελάχιστα στις αγορές και αποκλείεται για πολλά χρόνια να βγει να δανειστεί πάλι από τις αγορές, υπό μία έννοια έχει «απομονωθεί» από το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα.

Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;

Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι κάτι τέτοιο δεν έχει ξαναγίνει στην οικονομική ιστορία του πλανήτη. Η συντονισμένη δράση όλων των κρατών για την απομόνωση και την αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος δείχνει το πόσο πολύ έχει προχωρήσει η οικονομική παγκοσμιοποίηση.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι όταν οι αγορές απέτυχαν, δίνοντας επισφαλή δάνεια σε αφερέγγυες ελληνικές κυβερνήσεις, τα κράτη παρενέβησαν για να σώσουν την παρτίδα.

Το τρίτο συμπέρασμα είναι ότι σε περίπτωση που βαρέσουμε κανόνι, πέρα από τις νομικές, πολιτικές και διπλωματικές συνέπειες, εγείρονται και ηθικά ζητήματα. Ειδικά από τη στιγμή που πολλοί από τους φορολογούμενους που μας δανείζουν (π.χ. Ισπανοί, Ιταλοί), δανείζονται οι ίδιοι με υψηλότερα επιτόκια και επαχθέστερους όρους από τις αγορές.

Το τέταρτο συμπέρασμα είναι ότι η προοπτική εξόδου ή έξωσης της χώρας μας από το ευρώ απομακρύνεται. Οι Ευρωπαίοι έχουν επενδύσει τόσα πολλά χρήματα πλέον στην Ελλάδα που δεν τους συμφέρει να την σπρώξουν προς την καταστροφή και να φάνε το φέσι της χιλιετηρίδας. Αντιστοίχως, το ιδιωτικό χρέος μας πλέον υπόκειται στο αγγλικό δίκαιο και δεν μπορεί να μετατραπεί σε δραχμές. Οπότε, θα ήταν τελείως παράλογο να βγούμε από το ευρώ, γιατί δεν θα μπορούμε να το εξυπηρετήσουμε και άρα να ξαναδανειστούμε ποτέ, ούτε από τους εταίρους μας, ούτε από τις αγορές. Όλα αυτά βέβαια ισχύουν για κυβερνήσεις που αποτελούνται από εχέφρονες ανθρώπους, οι οποίοι σέβονται τη διεθνή νομιμότητα. Διότι αν βγει ο Βίλντερς στην Ολλανδία, η Λεπέν στη Γαλλία και ο Τσίπρας στην Ελλάδα, όλα τα λογικά συμπεράσματα πάνε περίπατο, οπότε ανατρέχουμε στο προηγούμενο (τρίτο) συμπέρασμα.

Το πέμπτο και σημαντικότερο συμπέρασμα είναι ότι έγινε ένα τεράστιο βήμα προς την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Δίνοντας μας δάνεια για να ξεπληρώσουμε τα ομόλογά μας προς ιδιώτες και αναλαμβάνοντας έτσι τα χρέη μας, οι Ευρωπαίοι ανέλαβαν και μία τεράστια ευθύνη. Έδειξαν στην πράξη ότι θεωρούν πως η Ελλάδα είναι «επαρχία» (προτεκτοράτο θα έλεγαν οι αριστεροί) των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης και άρα θα την κρατήσουν στην επικράτειά τους ό,τι και να γίνει. Θα μας εξευρωπαΐσουν με το ζόρι, όσο και να γκρινιάζουμε ή να διαμαρτυρόμαστε. Αυτό σημαίνει αλλαγές παντού, προς την κατεύθυνση που θέλουν εκείνοι και όσοι από τους Έλληνες υποστηρίζουμε την Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.

Το έκτο και τελευταίο συμπέρασμα ότι κάποια στιγμή, θα γίνει αναδιαπραγμάτευση του χρέους μας και με τους Ευρωπαίους, ώστε να καταστεί βιώσιμο. Η νέα αυτή συμφωνία θα γίνει με όρους χωρίς αμφιβολία σκληρούς και αφού έχουμε δείξει «διαγωγή κοσμιοτάτη». Κανείς όμως δεν μιλάει επισήμως γι' αυτό τώρα, διότι αν οι Γερμανοί φορολογούμενοι ακούσουν ότι θα χάσουν κάποια από τα χρήματά τους, θα κρεμάσουν ζωντανή τη Μέρκελ.

Έχουμε πια «δεθεί» για τα καλά με τους Ευρωπαίους και το διαζύγιο θα κοστίσει και στις δύο πλευρές πολύ περισσότερο απ' όσο θα κόστιζε τον Μάιο 2010. Το αν θα είναι ευτυχισμένος ο γάμος που ξεκίνησε με τόσα προβλήματα, μένει να φανεί.