Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr
![Reporter.gr on Google News](/images/google%20news/reporter%20news%20300x100.png)
Γράφει ο Νικηφόρος Μαλεβίτης
Επί της ουσίας, η βασική διαχωριστική γραμμή δεν είναι η κλασική Αριστερά/Δεξιά, αλλά αφορά τη σχέση της χώρας μας με την Ευρώπη: από τη μία πλευρά, έχουμε την παράταξη που λέει «Ναι» στην παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Δημοκρατική Αριστερά, Δημοκρατική Συμμαχία, Δράση και άλλα μικρότερα κόμματα) και, από την άλλη, εκείνους που λένε «Έξω από το Ευρώ», κάτι που ίσως σημαίνει και «έξω από την Ε.Ε» (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσή Αυγή, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Άρμα Πολιτών). Οι Οικολόγοι και το ΛΑΟΣ δεν έχω καταλάβει που ακριβώς τοποθετούνται επί του διλήμματος αυτού, εξ ου και διαγράφονται από το προσωπικό τεφτέρι των επιλογών μου για την κάλπη. Ακολουθεί η διαγραφή της συμμαχίας ακροαριστερών και ακροδεξιών που θέλει να μας μετατρέψει σε Βόρεια Κορέα ή Κούβα της Μεσογείου.
Επαναλαμβάνω φυσικά ότι πρόκειται για προσωπική επιλογή. Μία επιλογή που μετά τα δύο στάδια που προανέφερα καταντά, πάντως, ιδιαίτερα δύσκολη. Διότι ναι μεν ως ψηφοφόρος θέλω να στηρίξω την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας μου, αλλά, πρώτον, δεν εμπιστεύομαι τα - κατά κανόνα ανεπάγγελτα - στελέχη των δύο μεγάλων κομμάτων ότι μπορούν να μου διασφαλίσουν αυτήν την πορεία. Δεύτερον, δεν μπορώ να μην τιμωρήσω αυτά τα δύο κόμματα για την εγκληματική ανεπάρκεια που επέδειξαν κατά την άσκηση των κυβερνητικών καθηκόντων τους και η οποία είχε ως αποτέλεσμα να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Το ίδιο ισχύει και για την κυρία Μπακογιάννη, πρώην υπουργό με μακρά θητεία.
Δεν μου πάει επίσης η καρδιά να μην τιμωρήσω τους «μεγάλους» για τις καθυστερήσεις στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που συμφώνησε αρχικά η προηγούμενη και στη συνέχεια η συμμαχική κυβέρνηση, και είχαν σαν αποτέλεσμα να φτάσουμε επανειλημμένως στο χείλος της χρεοκοπίας. Κι όσο σκέφτομαι τα σκάνδαλα, την άδικη κατανομή των βαρών της προσαρμογής, την σκανδαλώδη προστασία των ημετέρων και του ίδιου του πολιτικού συστήματος, τον νεποτισμό και την διαφθορά, λέω «καλύτερα να μου κοπεί το χέρι, παρά να τους ψηφίσω».
Και φτάνουμε έτσι στην επόμενη επιλογή, που είναι ο Κουβέλης. Ο οποίος Κουβέλης όμως, όπως εξήγησα σε πρόσφατο άρθρο μου, είναι μεν υπέρ της παραμονής μας στο ευρώ, αλλά δεν μας εξηγεί πως θα επιτευχθεί αυτός ο εθνικός στόχος. Με τα μέτρα του Μνημονίου διαφωνεί και αυτό είναι σεβαστό, αλλά δεν προτείνει άλλα που να επιτυγχάνουν το ίδιο αποτέλεσμα, με περισσότερη κοινωνική ευαισθησία. Και επειδή από ευχολόγια, γενικόλογες τοποθετήσεις και ανέξοδες υποσχέσεις που χαϊδεύουν αυτιά έχω χορτάσει, διαγράφεται από το τεφτέρι μου και ο Κουβέλης, τουλάχιστον μέχρι να τον ακούσω να δεσμεύεται για κάτι συγκεκριμένο.
Μένει μόνο ο Μάνος και η Δράση, επιλογή με την οποία έχω δύο προβλήματα: πρώτον, η ψήφος μου θα έχει ελάχιστο αντίκτυπο, λόγω της μηδαμινής απήχησης του συγκεκριμένου κόμματος και, δεύτερον, διαφωνώ ιδεολογικά με τη θέση ότι αντίδοτο για όλα τα δεινά είναι η μείωση των φόρων. Και αν η πρώτη μου σκέψη είναι αδικαιολόγητη σε μία δημοκρατία, η δεύτερη παράμετρος είναι σημαντική. Σε αντίθεση με τον κ. Μάνο, εγώ τάσσομαι υπέρ της αναδιανομής του εισοδήματος, μέσω της βαριάς φορολογίας εισοδήματος. Αυτό που θέλω μόνο είναι οι φόροι μου να χρησιμοποιούνται αποτελεσματικά για τη βελτίωση των υποδομών και των δημόσιων υπηρεσιών, για την ανακούφιση και επανένταξη στην αγορά όσων πραγματικά έχουν ανάγκη και για την εξισορρόπηση των αδικιών που παράγει η καπιταλιστική οικονομία. Δεν θέλω να πηγαίνουν ούτε σε «επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης» για ακαμάτηδες, ούτε σε ελλείμματα ΔΕΚΟ, ούτε σε χαριστικές ρυθμίσεις για τον Α’ ή Β’ κλάδο, ούτε για συντάξεις στα 45, ούτε φυσικά να πληρώνω εγώ για να απολαμβάνουν δρόμους, σχολεία και νοσοκομεία οι φοροφυγάδες συμπατριώτες μου.
Οπότε τι κάνω; Μία επιλογή θα ήταν το λευκό, κατά το πρότυπο του μυθιστορήματος «Περί Φωτίσεως», Ζοζέ Σαραμάγκου. Όμως όταν διακυβεύονται τόσα πολλά, δεν μπορώ να σηκώσω λευκή σημαία απέναντι σε όσους θέλουν να καταδικάσουν την πατρίδα μου στην Βαλκανιοποίηση.
Τι να πω, ελπίζω να μου έλθει η φώτιση μέχρι τις εκλογές....