Η δεύτερη περίπτωση αποτελεί πράγματι μία αντίφαση: Είτε η Δημοκρατική Αριστερά θεωρεί κακό το «ντιλ» με τους εταίρους μας, οπότε σωστά το καταψήφισε και σωστά το καταψήφισε και η Γερμανική «Linke», είτε θεωρεί ότι είναι καλή η δανειακή σύμβαση, οπότε κακώς την καταψήφισε η Linke, αλλά και κακώς την καταψήφισε η ΔΗΜΑΡ. Εκτός αν ο κ. Κουβέλης ήθελε να αναλαμβάνουν οι Γερμανοί σύντροφοί του το κόστος της χρηματοδότησης της Ελλάδας με λεφτά των φορολογουμένων της χώρας τους, αλλά ο ίδιος να μην αναλαμβάνει το κόστος της υπερψήφισης των επώδυνων μέτρων.

Όπως είπα και στην αρχή, δεν είναι κακό ο κ. Κουβέλης να είναι εναντίον του Μνημονίου. Το θέμα είναι να είναι συνεπής, ώστε να δώσει διέξοδο και σε όσους ευρωπαϊστές έχουμε σιχαθεί τα δύο μεγάλα κόμματα. Αν δηλαδή δέχεται ότι είναι ζήτημα εθνικής επιβίωσης να παραμείνει η χώρα στην ευρωζώνη, τότε θα πρέπει να δεχθεί και την απαίτηση των Ευρωπαίων να πάψουμε, σε εύλογο χρονικό διάστημα, να έχουμε ελλείμματα. Με τη βοήθειά τους δηλαδή, να φέρουμε το σκάφος στα ίσια του και να μην ξοδεύουμε περισσότερα από όσα βγάζουμε. Το πως θα το κάνουμε, είναι δικό μας θέμα. Αν βρούμε τσουβάλια με χρυσές λίρες θαμμένα στον Υμηττό, είμαι σίγουρος ότι οι Ευρωπαίοι δεν θα έχουν πρόβλημα να πληρώσουμε με αυτές τα ελλείμματά μας.

Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι ένας έξυπνος άνθρωπος μπορεί να ελπίζει ότι οι Ευρωπαίοι θα συνεχίσουν να μας χρηματοδοτούν για να συνεχίσουμε εμείς να μπαίνουμε μέσα. Ούτε φυσικά να θεωρεί προοδευτικό το να έχει έλλειμμα 15,6% του ΑΕΠ ένα κράτος, φορτώνοντας έτσι τους πολίτες και τα παιδιά τους με αβάσταχτα χρέη.

Αν λοιπόν ο κ. Κουβέλης δέχεται, όπως κάθε λογικός άνθρωπος, ότι πρέπει να μηδενίσουμε το έλλειμμα, αλλά δεν συμφωνεί με το Μνημόνιο, ας μας πει τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε, στα χρονοδιαγράμματα που έχουμε στη διάθεσή μας. Όχι με ευχολόγια, αλλά συγκεκριμένα: να μας πει «κόψτε από εκεί, εκεί και εκεί...». Σπατάλες στο κράτος γίνονται πολλές, έχουν επισημανθεί από αρθρογράφους, ερευνητές, ξένους οργανισμούς και πανεπιστημιακά ιδρύματα. Οι πολιτικοί όμως συνήθως αρνούνται να υιοθετήσουν τέτοιες προτάσεις, φοβούμενοι μην πειράξουν καμία συντεχνία και χάσουν κάνα ψηφαλάκι. Αν θέλει να αποκαταστήσει το κύρος της κεντροαριστεράς, ας κάνει τη διαφορά ο κ. Κουβέλης και ας μελετήσει αυτές τις προτάσεις, να μας πει με ποιες συμφωνεί και να τις εντάξει στο προεκλογικό του πρόγραμμα, κοστολογημένες.
Το κόψιμο όμως δεν φτάνει, όπως σίγουρα θα αντέτεινε και ο ίδιος. Χρειάζεται και παραγωγή πλούτου. Και εκεί να μας πει τις προτάσεις του, αφού δεν του αρέσουν εκείνες του Μνημονίου. Για να παραχθεί πλούτος, πρέπει η χώρα να γίνει πιο ανταγωνιστική, να αυξηθεί η παραγωγικότητα, να προσελκύσουμε ξένες και εγχώριες επενδύσεις, να διευκολυνθεί το επιχειρείν. Άλλωστε, καπιταλισμό έχουμε σε όλον τον κόσμο (εκτός της Βόρειας Κορέας)! Κάπως θα πρέπει και εμείς να επιβιώσουμε μέσα σε αυτό το σύστημα, ζώντας αξιοπρεπώς. Αν λοιπόν θεωρεί ο κ. Κουβέλης ότι οι τρόποι που προτείνονται για να επιβιώσουμε είναι άδικοι κοινωνικά και αντιπαραγωγικοί οικονομικά, αναμένουμε τις αντιπροτάσεις του, μέσα στα χρονικά και θεσμικά πλαίσια που έχουμε στη διάθεσή μας.

Πιστέψτε με, μόνο από τον περασμένο Νοέμβριο έχω χάσει πάνω από 300 ευρώ το μήνα από τις αποδοχές μου, λόγω του Μνημονίου και των μέτρων που το συνοδεύουν, αναφορικά με τις εργασιακές σχέσεις. Έχω επίσης πληρώσει τα μαλλιά της κεφαλής μου σε έκτακτες εισφορές, τέλη επιτηδεύματος, τέλος ακινήτων, αυξήσεις έμμεσων φόρων, κ.α. Παρόλα αυτά, συνεχίζω να υποστηρίζω φανατικά το πρόγραμμα προσαρμογής, διότι ξέρω ότι η υποβάθμιση του βιοτικού μου επιπέδου θα είναι πολλαπλάσια αν βγούμε εκτός ευρώ. Αν μου βρει όμως ο κ. Κουβέλης τον τρόπο να μείνω στο ευρώ και να μην ματώνω, θα τον ψηφίσω με χέρια και με πόδια. Μαζοχιστής δεν είμαι. Κανένας μας δεν είναι.

Ιδού η Ρόδος λοιπόν...

Υ.Γ: Ξέχασα να αναφέρω και την κριτική που ασκείται στον κ. Κουβέλη επειδή είναι δήθεν «φλώρος» και φοράει γραβάτα. Πρόκειται για αθλιότητες φυσικά. Άλλωστε, είδαμε και τους ψευτόμαγκες που μας φτάσανε..