Χαρακτηριστικό της σύγχυσης που επικρατεί στο πολιτικό μας σύστημα είναι το σουρεαλιστικό φαινόμενο της διαγραφής των Παπανδρεϊκών υπουργών του «Μνημονίου Ι» από το ΠΑΣΟΚ, επειδή δεν ψήφισαν το Μνημόνιο ΙΙ. Αντίθετα, ο κ. Σαμαράς είχε διαγράψει τη Ντόρα Μπακογιάννη επειδή ψήφισε το Μνημόνιο Ι και τώρα διέγραψε δύο ντουζίνες βουλευτές του επειδή δεν ψήφισαν το Μνημόνιο ΙΙ. Ο κ. Καρατζαφέρης είπε Ναι στο Μνημόνιο Ι, αλλά Όχι στο Μνημόνιο ΙΙ, αναιρώντας με τη δεύτερη πράξη την πρώτη.

Με λίγα λόγια, είναι φανερό ότι το σύστημα των πολυσυλλεκτικών κομμάτων δεν αντικατοπτρίζει πλέον τις έντονες ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των πολιτών. Ίσως ποτέ δεν τις αντικατόπτριζε, αλλά και αυτό το πρόβλημα, όπως και τόσα άλλα, κρυβόταν κάτω από το χαλί των δανεικών.

Τώρα που τα δανεικά δεν υπάρχουν, τώρα που η προοπτική της εξουσίας δεν είναι και τόσο θελκτική για κανέναν, είναι καιρός για τον κ. Μητσοτάκη να καταλάβει ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος, για παράδειγμα, να βρίσκεται στο ίδιο κόμμα με τον κ. Καμμένο και ότι έχει πολλά περισσότερα κοινά με τον κ. Λοβέρδο. Χρειαζόμαστε μία ριζική αναδιάταξη σε νέα κόμματα επομένως, με πραγματικές διαφορές μεταξύ τους, τα οποία και να δίνουν σαφείς επιλογές στους πολίτες.

Η αναδιάταξη αυτή δεν θα είναι εύκολη. Το ρευστό τοπίο θα αντικατοπτρίζεται στα αποτελέσματα των επόμενων εκλογών. Φίλος πολιτικός επιστήμονας εξαιρετικής αντίληψης, εκτιμά ότι μέχρι να παγιωθούν οι νέοι συσχετισμοί, η Βουλή θα παραπέμπει στον κατακερματισμό των αρχών της δεκαετίας του 1950. Ίσως και να είναι έτσι, αν και οι προβλέψεις είναι εξαιρετικά επισφαλείς.

Το σίγουρο είναι ότι μετά και την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων για το PSI, πράγματι θα πρέπει να πάμε σε εκλογές και τότε, όσοι παριστάνουν τους αθώους, τους παραπλανημένους, τους ανήξερους, δεν θα έχουν καμία δικαιολογία. Θα αναγκαστούν να τοποθετηθούν απέναντι στο αμείλικτο δίλημμα που αφορά τη σχέση της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Δύση γενικότερα. Δεν είναι ερώτημα μόνο οικονομικό, αλλά βαθύτατα πολιτικό, στην ουσία του πολιτιστικό. Αν δεν το κάνουν, θα το κάνουν άλλοι για εκείνους και θα χάσουν τη φωνή τους. Αν επιλέξουν να χαϊδέψουν αυτιά, να ακολουθήσουν δρόμους που μοιάζουν εύκολοι, θα ζήσουν και θα ζήσουμε με τις συνέπειες των επιλογών τους/μας για πολλές δεκαετίες. Ίσως για πάντα.