Οι τσακωμοί τους θυμίζουν τον Μαυρογυαλούρο και δεν έχουν καμία σχέση με τη σκληρή διαπραγμάτευση για την προστασία της χώρας. Για τα ψηφαλάκια γίνεται. Αν πονούσαν τόσο πολύ τη χώρα, δεν θα αύξαναν τη χρηματοδότηση των κομμάτων τους από τον κρατικό προϋπολογισμό, εν μέσω βαθιάς κρίσης. Δεν θα διατηρούσαν τους στρατούς των μετακλητών και κομματικών υπάλληλων, οι οποίοι πληρώνονται από τις άδειες τσέπες μας, καθώς και με δάνεια από κρατικές τράπεζες, την ώρα που η αγορά στενάζει λόγω έλλειψης δανειακής ρευστότητας. Δεν θα προωθούσαν νομοσχέδιο για την εγγύηση των κομματικών χρεών προς τις τράπεζες από το ελληνικό κράτος, το οποίο θα τους πληρώσει έτσι δύο φορές: μία όταν τους έδωσε την κρατική επιχορήγηση και μία όταν θα πληρώσει τα σπασμένα, αφού τα κόμματα θα κηρύξουν στάση πληρωμών.

Όχι, η πατρίδα δεν τους ενδιαφέρει, είμαι πια πεπεισμένος. Η Ελλάδα παραμένει στον ανεπτυγμένο κόσμο και την ευρωζώνη χάρη στις θυσίες των πολιτών (όχι όλων των πολιτών), που καλούνται να σηκώσουν στους ώμους τους αμαρτίες δικές τους, αλλά και αμαρτίες όλων των συμπολιτών τους, καθώς και την αλληλεγγύη των Ευρωπαίων. Η Ελλάδα είναι στο ευρώ όχι χάρη στον αγώνα των τριών πολιτικών αρχηγών, αλλά παρά τις προσπάθειες των πολιτικών αρχηγών. Των ανθρώπων, οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν τη βασική αρχή των οικονομικών: ότι η αβεβαιότητα έχει πολύ δυσμενέστερες επιπτώσεις στην οικονομική δραστηριότητα από τη λιτότητα. Και ότι κανένας δεν επενδύει, αγοράζει, ή δημιουργεί θέσεις εργασίας όσο συνεχίζεται αυτή η αβεβαιότητα για το αύριο. Όχι το «αύριο» μεταφορικά, αλλά κυριολεκτικά. Διότι η πικρή αλήθεια είναι ότι «κατόπιν ενεργειών τους», δεν ξέρουμε πια τι θα μας ξημερώσει.

[email protected]