Μου εξήγησε ότι έχει υποστεί οδυνηρές περικοπές στο μισθό του και ότι δεν έχει πια να πληρώσει τα δάνειά του. Προσφέρθηκε ακόμη και να μου στείλει το εκκαθαριστικό του. «Τι θες επιτέλους; Να πεθάνουμε;» με ρώτησε εξοργισμένος.

Πράγματι, η προοπτική συρρίκνωσης του δημοσίου τομέα, δημιουργεί ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα. Κυρίως για όσους έχουν μπει στο κρατικό μισθολόγιο εκτός κάθε διαδικασίας, μόνο και μόνο επειδή ψήφιζαν κάποιο συγκεκριμένο κόμμα, ή τους έβαλε εκεί ο τοπικός τους βουλευτής. Διότι και αυτοί άνθρωποι είναι, τόσα καταλάβαιναν ψηφίζοντας τον τάδε «για να τους βολέψει κάπου», τόσα έκαναν. Σήμερα, έχουν οικογένεια, στεγαστικά δάνεια και παιδιά και κινδυνεύουν με εξαθλίωση. Επίσης, αν απολυθούν, επειδή αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν ποτέ παλέψει για μία θέση στον ιδιωτικό τομέα, δεν ξέρουν καν πως γράφεται ένα βιογραφικό, θα είναι αδύνατον να ανταγωνιστούν τους υπόλοιπους. Απειλούνται με πραγματικό αφανισμό. Και αν αυτή η ανησυχία μου για ένα πραγματικό πρόβλημα δεν βγαίνει μέσα από τα γραπτά της στήλης, ζητώ συγγνώμη.
Επιπλέον, εννοείται ότι στο δημόσιο υπάρχουν και αξιόλογα στελέχη. Δεν το αναφέρω όχι επειδή είμαι «φανατικός νεοφιλελεύθερος», αλλά επειδή το θεωρώ αυτονόητο.

Από την άλλη πλευρά όμως, υπάρχει θέμα: για να συντηρηθεί όλο αυτό το αναποτελεσματικό, υδροκέφαλο, διεφθαρμένο και υπερμέγεθες κράτος, ο ιδιωτικός τομέας πληρώνει φόρο αίματος καθημερινά. Η κατανομή του βάρους της προσαρμογής είχε μέχρι στιγμής ένα εκατομμύριο θύματα από τον ιδιωτικό τομέα και μηδέν από το δημόσιο. Και μου απαντάει ο φίλος: «διαγωνισμό θα κάνουμε, ποιος θα πληρώσει πιο πολύ;». Όχι, αλλά όπως και να το κάνουμε, όλο αυτό το κράτος δεν το χρειαζόμαστε. Ο φίλος της στήλης μισθοδοτείται από εμένα (και όλους τους άλλους ιδιωτικούς υπαλλήλους) μόνο και μόνο επειδή «κάποιος τον έβαλε εκεί που τον έβαλε». Μέχρι πριν την κρίση, μπορούσαμε να τους πληρώνουμε με δανεικά. Τώρα που δανεικά δεν υπάρχουν, το κράτος θα πρέπει να συρρικνωθεί, διότι ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος.
Πόσο να συρρικνωθεί; Σε συνθήκες πολέμου όπως αυτές που βιώνουμε σήμερα, μόνο οι απολύτως απαραίτητες υπηρεσίες πρέπει να διατηρηθούν: υγεία, παιδεία, δικαιοσύνη, δημόσια τάξη, εθνική άμυνα, βασικές υπηρεσίες διοίκησης. Όλα τα άλλα, από κανάλια μέχρι πολιτιστικά ινστιτούτα και από κέντρα γούνας μέχρι τρένα πρέπει να φύγουν. Και στο κράτος που θα μείνει όμως, οι μισθοί θα είναι πολύ μικρότεροι και το προσωπικό λιγότερο. Απλούστατα διότι και εμείς που τους πληρώνουμε (δηλαδή ο ιδιωτικός τομέας) έχει λιγότερα χρήματα για να δώσει.
Και πως λύνεται το κοινωνικό πρόβλημα που ανέφερα πιο πριν; Με αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη μας όμως μπορεί να φτάσει μέχρι του σημείου να τους πληρώνουμε την εφεδρεία και να κάθονται. Κανένας ιδιωτικός υπάλληλος δεν έχει αυτό το προνόμιο. Επίσης, αν γίνουν ιδιωτικοποιήσεις, ένα μεγάλο μέρος των σημερινών δημοσίων υπάλληλων δεν θα χάσει τη δουλειά του, απλώς θα χάσουν την ιδιότητα του δημοσίου υπαλλήλου και θα γίνουν ιδιωτικοί. Τι να κάνουμε, θα αναγκαστούν να προσαρμοστούν στα νέα ήθη (σημείωση: οι πολιτικοί μας βέβαια μέχρι σήμερα δεν έχουν κάνει ούτε μία ιδιωτικοποίηση για να μη χάσουν τους «πελάτες» τους).
Προσωπικά, μέχρι εκεί νιώθω ότι μπορώ να βοηθήσω με τους διαρκώς αυξανόμενους φόρους μου. Δεν είναι δυνατόν με 30% μειωμένο εθνικό εισόδημα σε σχέση με το 2008 να συντηρούμε ένα κράτος με ακριβώς το ίδιο μέγεθος όπως το 2008. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια...