Την ώρα που διακυβεύεται το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας μας, οι πολυάριθμες (αλλά μειοψηφικές) μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της Ελλάδα είναι οι μοναδικές που μπορούν να το εγγυηθούν. Κι όμως, όπως εξήγησα στην αρχή, κανένας από τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς ή τάσεις του, δεν μπορούν υπό τις παρούσες συνθήκες να δώσουν φωνή στη "μεταρρυθμιστική παράταξη", η οποία παραμένει κατακερμαστισμένη και ακέφαλη.

Ως εκ τούτου, οι ζυμώσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη τον τελευταίο καιρό για τη συγκρότηση νέου πολιτικού φορέα από τους μεταρρυθμιστές είναι απολύτως λογικές. Εντούτοις, όλες οι προσπάθειες που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, έχουν αποτύχει. Και αυτό διότι, δυστυχώς, οι μεταρρυθμιστές, είτε είναι πολιτικοί, είτε πανεπιστημιακοί, είτε τεχνοκράτες, είτε άνθρωποι του πνεύματος, αποδεικνύονται μέχρι στιγμής κατώτεροι των περιστάσεων. Προσωπικοί εγωισμοί, διαφωνίες επί – συχνά ανούσιων – λεπτομερειών και αρχηγιλίκια, έχουν καταδικάσει όλες τις σχετικές πρωτοβουλίες σε αποτυχία.

Το όλο κλίμα μου θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο: «Πώς πέθανε ο τελευταίος μεταρρυθμιστής;». Απάντηση: «διασπάστηκε». Για του λόγου το αληθές, σας καλώ να θυμηθείτε όλους τους μεταρρυθμιστικούς φορείς που έχουν εμφανιστεί τον τελευταίο καιρό («Για την Ελλάδα, Τώρα!», «Κοινωνικός Σύνδεσμος», «Δημιουργία Ξανά!», «Φιλελεύθερη Συμμαχία», «Δράση», «Δημοκρατικοί», «Δημοκρατική Συμμαχία», κ.α.), αλλά και τις δεκάδες πρωτοβουλίες «πανεπιστημιακών» και «ανθρώπων των γραμμάτων» που έχουν εκδηλωθεί μέσω ανοικτών επιστολών, ανακοινώσεων, κλπ.

Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά. Διασπασμένη, η μεταρρυθμιστική παράταξη θα εξαφανιστεί στις προσεχείς εκλογές και μαζί της ίσως το ευρώ. Αν λοιπόν θέλουν να δικαιολογήσουν τον τίτλο των «φωτισμένων» ανθρώπων, οι μεταρρυθμιστές οφείλουν να σταματήσουν να φέρονται σαν τους αριστερούς της δεκαετίας του 1960 και να τσακώνονται για τα επουσιώδη, ώστε να συγκροτήσουν άμεσα ενιαίο φορέα.

Η περίπτωση Μπουτάρη

Το παράδειγμα των Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη και Καμίνη στην Αθήνα, απέδειξε ότι ενωμένοι, οι μεταρρυθμιστές μπορούν να τα καταφέρουν.

Και κάτι ακόμη: Το παράδειγμα του Μπουτάρη θα πρέπει να είναι διδακτικό για τη φιλοσοφία ενός επιτυχημένου εγχειρήματος σε πανελλαδική κλίμακα. Ο ηγέτης που θα επιλέξουν οι μεταρρυθμιστές δεν χρειάζεται να είναι «άχρωμος», «άοσμος» και «απολιτίκ» πανεπιστημιακός. Τουναντίον. Για να έχει επιτυχία, το μεταρρυθμιστικό εγχείρημα θα πρέπει αυτή τη φορά να αποφύγει τον ελιτισμό και τον σνομπισμό που καθιστούν απωθητικούς στον κόσμο τους εκπροσώπους του. Πρέπει να απευθυνθεί και στο συναίσθημα των Ελλήνων. Διότι ο Μπουτάρης ίσως να βρίζει, να καπνίζει, να μιλάει «μάγκικα», παλιά να έπινε κιόλας. Αλλά οι πολιτικές του ιδέες δεν είναι λιγότερο μεταρρυθμιστικές από ενός «μη μου άπτου» ακαδημαϊκού. Αφήστε που η επιτυχία του ως μάνατζερ στην ελεύθερη αγορά αποτελεί πολύ πιο ασφαλές εχέγγυο για την επιτυχία του και στη διαχείριση των κοινών, από την επιτυχία στις πανεπιστημιακές αίθουσες. Κρίμα που δεν είναι λίγο νεότερος...

[email protected]