Το μεγάλο πρόβλημα της ταινίας είναι ότι αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής στην εξιστόρηση της καθημερινότητας της ηλικιωμένης και αδύναμης Μάργκαρετ Θάτσερ. Ελάχιστα και εντελώς περιληπτικά και επιφανειακά είναι όσα αναφέρονται στα χρόνια της πρωθυπουργίας της, κατά τα οποία άλλαξε κυριολεκτικά το πρόσωπο της Βρετανίας.
Ανεξάρτητα από την ποιότητα της ταινίας όμως, έφυγα από τον κινηματογράφο σκεπτόμενος πόσο πολύ λείπει ένας/μία ηγέτης όπως η Θάτσερ από τη χώρα μας. Δεν αναφέρομαι τόσο στο περιεχόμενο των αμφιλεγόμενων και ενίοτε καταστροφικών θέσεών της. Εξάλλου, έζησα, σπούδασα και εργάστηκα επί έξι χρόνια στη Βρετανία (τα τέσσερα σε επαρχιακές πόλεις) και είδα από κοντά το θλιβερό θέαμα που παρουσιάζουν σήμερα τα απομεινάρια της βίαιης αποβιομηχάνισης. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι η Θάτσερ ήταν μία πολιτικός, η οποία, πρώτον, είχε εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα και, δεύτερον, διέθετε θεωρητική και τεχνική κατάρτιση (είχε σπουδάσει χημικός στην Οξφόρδη και αργότερα έγινε δικηγόρος). Με τον Χάγιεκ παραμάσχαλα, εφάρμοζε οικονομικές πολιτικές στις οποίες πραγματικά πίστευε και μάλλον αδιαφορούσε για το αν αυτές θα φέρουν «ψηφαλάκια». Όσο και αν την σιγόνταραν τα μίντια, ποτέ κανείς πολίτης δεν έτρεφε αυταπάτες ότι ψηφίζοντάς την, μπορεί να ελπίζει σε παροχές και διευκολύνσεις. Το μόνο που υποσχέθηκε ποτέ ήταν το «βαρύ φάρμακο» του πούρου φιλελευθερισμού, με όλες τις παρενέργειές του. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Απλά και σταράτα πράγματα. Νομίζω ότι ένας λόγος που εξελέγη τρεις φορές στην πρωθυπουργία ήταν ότι οι πολίτες ήξεραν τι να περιμένουν από αυτήν και για ποιο λόγο την ψήφιζαν.
Επίσης, η Θάτσερ δεν ήταν «γόνος καλής οικογένειας», όπως οι δικοί μας βλαχο-πρίγκιπες. Κόρη μανάβη, κατάφερε να γίνει η πρώτη γυναίκα ηγέτης του Δυτικού κόσμου και η μακροβιότερη πρωθυπουργός στην ιστορία της Βρετανίας. Το επίτευγμά της επιβεβαιώνει αυτό που αναγνώριζαν εχθροί και φίλοι: ότι δηλαδή, σε μία Βουλή των Κοινοτήτων γεμάτη άντρες, η Θάτσερ «είχε τα μεγαλύτερα αρχ...ια».
Συγκρίνετε τώρα αυτήν την πολιτικό με τα ανθρωπάκια του κομματικού σωλήνα, που δεν έχουν βγάλει ένα μεροκάματο στη ζωή τους, τους γόνους δήθεν καλών οικογενειών, που κληρονομούν από γονείς και συγγενείς τις βουλευτικές έδρες και τους πρωθυπουργικούς θώκους, τους ψοφοδεείς λαϊκιστές, τους ορκισμένους προστάτες της γραφειοκρατίας και της δημοσιουπαλληλικής νοοτροπίας, τα δημιουργήματα των μιντιαρχών, και όλο αυτό το σινάφι των ανικάνων που συνθέτουν την ελληνική πολιτική σκηνή. Και αναλογιστείτε πόσο λείπει από την Ελλάδα μία Θάτσερ....
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr