Η συζήτηση για την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας επανήλθε με δραματικό τρόπο στο προσκήνιο, καθώς φαίνεται πλέον αναπόφευκτη η βίαιη μείωση του κόστους εργασίας, μέσω της κατάργησης του 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα και της μείωσης του κατώτατου μισθού.
Πράγματι, ο κατώτερος μισθός στην Ελλάδα είναι ο πέμπτος υψηλότερος στην Ευρώπη και υπολείπεται μόνο των αντιστοίχων σε κράτη πολύ πλουσιότερα του δικού μας, όπως το Λουξεμβούργο, η Γαλλία, η Γερμανία και η Βρετανία. Ωστόσο, είναι αυτός ο βασικός παράγοντας για τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας; Οι απόψεις των ξένων και ντόπιων επενδυτών, όπως καταγράφονται στην έκθεση για την ανταγωνιστικότητα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (World Economic Forum, Global Competitiveness Report) οδηγούν σε άλλα συμπεράσματα (Βλ. http://reports.weforum.org/global-competitiveness-2011-2012/)
Ειδικότερα, από τους παράγοντες που προσμετρώνται ώστε να καταγραφεί η ανταγωνιστικότητα, η χώρα μας παίρνει τη χαμηλότερη βαθμολογία από όλα σχεδόν τα κράτη του πλανήτη στον τομέα «μαροοικονομικό περιβάλλον». Όσο λοιπόν η κυβέρνηση (η νυν και η προηγούμενη) αποτυγχάνει στο στόχο της μείωσης του ελλείμματος και της αποκατάστασης της δημοσιονομικής ισορροπίας, κανείς δεν θα κάνει μπίζνες στην Ελλάδα και ας μην προσπαθεί να φορτώσει τη δική της αποτυχία στο υψηλό μισθολογικό κόστος.
Ο δεύτερος κατά σειρά παράγοντας στον οποίο η Ελλάδα πατώνει (96η θέση, επί 142 κρατών) είναι οι «θεσμοί». Λόγω της πολυνομίας, της αρνησιδικίας, της διαφθοράς, του λαδώματος και της γραφειοκρατίας, είναι αδύνατον για έναν σοβαρό επιχειρηματία και μία σοβαρή επιχείρηση να σκεφτούν να δραστηριοποιηθούν στην Ελλάδα. Σε αυτά τα μέτωπα, τι κάνει η κυβέρνηση;
Στην 126η θέση βρίσκεται η χώρα μας και στον τομέα «ελαστικότητα αγοράς εργασίας». Και είναι φυσικό. Η εργατική νομοθεσία στην Ελλάδα είναι τόσο άκαμπτη, ώστε ένας εργαζόμενος με 20 χρόνια προϋπηρεσία πρέπει να αμείβεται αδρά ακόμη και αν τα ξύνει, ενώ η απόλυσή του στοιχίζει απίστευτα ακριβά. Στην ουσία, η πρόσληψη ισοδυναμεί με γάμο. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι επιχειρήσεις δεν έχουν πόρους για να προσελκύσουν νέα και ταλαντούχα στελέχη με καλούς μισθούς, ενώ δεν έχουν κανένα κίνητρο να προσλάβουν 40άρηδες και 50άρηδες, διότι οι Συλλογικές Συμβάσεις ορίζουν ότι τέτοιοι εργαζόμενοι κοστίζουν μια περιουσία, χωρίς να γνωρίζουμε εκ των προτέρων αν θα προσφέρουν τα αναμενόμενα.
Ο άλλος παράγοντας που τα πάμε χάλια είναι η πρόσβαση στη χρηματοδότηση. Το θέμα αυτό δεν λύνεται φυσικά, όσο το ελληνικό κράτος και οι ελληνικές τράπεζες είναι αποκλεισμένες από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίων. Οπότε η κατάργηση του 14ου μισθού και εκεί ελάχιστα θα προσφέρει.
Η φορολογική νομοθεσία ακολουθεί στη λίστα με τα επιχειρηματικά εμπόδια, λόγω της πολυπλοκότητάς της. Προσέξτε: οι τακτικοί φορολογικοί συντελεστές (πλην εκτάκτων εισφορών), για τους οποίους έχει λυσσάξει η ΝΔ, έρχονται πολύ πίσω στα προβλήματα που αναφέρουν οι επίδοξοι επενδυτές, αλλά και οι αναλυτές του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ. Το πρόβλημα είναι η δαιδαλώδης φορολογική νομοθεσία.
Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι το μισθολογικό κόστος δεν είναι ένα πρόβλημα. Αλλά είναι πολύ χαμηλά στη λίστα των απαντήσεων. Ακόμη και με μισθούς Ινδίας, η χώρα μας δεν θα ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της εφόσον α) δεν αποκατασταθεί η δημοσιονομική σταθερότητα, β) δεν αποκατασταθεί η πρόσβαση κράτους και επιχειρήσεων στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων, γ) δεν καταπολεμηθούν στη ρίζα τους τα προβλήματα της γραφειοκρατίας, της πολυνομίας, της ανικανότητας της δημόσιας διοίκησης και των καθυστερήσεων στην απονομή δικαιοσύνης και δ) δεν καταπολεμηθεί η διαφθορά και η αδιαφάνεια. Αυτά είναι τα μεγάλα προβλήματα που αναφέρουν οι ενδιαφερόμενοι επενδυτές. Αυτή είναι η πραγματικότητα για τη χαμένη μας ανταγωνιστικότητα. Μια πραγματικότητα που τη ζούμε καθημερινά.
Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr