Ο λόγος για να σε πιάνει μελαγχολία όμως δεν είναι τόσο ότι ορισμένοι πιστέψαμε και ψηφίσαμε (από ανάγκη έστω, παρά από επιλογή), τον ΓΑΠ. Είναι η εικόνα των επιγόνων: ειλικρινά, ποιος από τους επίδοξους διαδόχους του πρώην πρωθυπουργού είναι σε θέση να διαχειριστεί κάποτε τις τύχες της χώρας; Ο Λοβέρδος που κλαίει στα κανάλια, τα οποία του έχουν κρατημένο μόνιμο στασίδι; Ο Χρυσοχοϊδης που «έλαμψε» στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, αλλά ξεθώριασε στο Υπουργείο Ανάπτυξης; Ο Βενιζέλος που, παρά την εξαιρετική ευφράδεια και τα εντυπωσιακά τεκμήρια της μόρφωσής του, έχει αποτύχει σε όποιο υπουργείο και αν θήτευσε; Η Διαμαντοπούλου που ακόμη μοιράζει τα ρημάδια τα βιβλία;

Πείτε μου σας παρακαλώ, ποιος απ’ όλους έχει κερδίσει έστω και ένα μεροκάματο στη ζωή του, στον ιδιωτικό τομέα; Ποιος από τους παραπάνω έχει ποτέ νιώσει το φόβο της απόλυσης; Ποιος έχει παλέψει με μόνο όπλο το βιογραφικό του; Σε ποιον θα εμπιστευόσασταν διοικητική θέση στην επιχείρησή σας;

Η ίδια κατάσταση ισχύει και στη Νέα Δημοκρατία, για την οποία θα μιλήσουμε σε άλλη περίσταση.

Θυμάμαι ότι μετά τη δεύτερη τετραετία Σημίτη, την τετραετία της ακινησίας και της παραίτησης, λέγαμε «δεν μπορεί, χειρότερα δεν γίνεται». Διαψευστήκαμε. Στη συνέχεια, μετά τη λαίλαπα του Κ. Καραμανλή του βραχύ λέγαμε «δεν μπορεί χειρότερα δεν γίνεται». Διαψευστήκαμε και πάλι. Στη συνέχεια, μετά τον ζουρλομανδύα που πήγε να μας φορέσει ο ΓΑΠ, είπαμε «τώρα σίγουρα χειρότερα δεν γίνεται». Με την κακοφωνία της σημερινής τρικομματικής κυβέρνησης που εκθέτει τον κ. Παπαδήμο, υποψιαζόμαστε ότι κάνουμε και πάλι λάθος. Και όταν βλέπεις τη λίστα των δελφίνων του ΠΑΣΟΚ, σκέφτεσαι «ΝΑΙ, σίγουρα γίνεται χειρότερα». Το μόνο ερώτημα πλέον είναι «που σταματάει αυτή η άγρια κατηφόρα;».

[email protected]