Εδώ και αρκετά χρόνια, έχει διαμορφωθεί στον κόσμο η εξής αδιέξοδη κατάσταση: από τη μία πλευρά, οι οικονομίες της Δύσης βασίζονται στην ιδιωτική κατανάλωση, τις δημόσιες επενδύσεις, τις παροχές υπηρεσιών και τον χρηματοπιστωτικό κλάδο για να αναπτυχθούν. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως της Γερμανίας, η βιομηχανία έχει πεθάνει. Ακόμη και όσες βιομηχανίες έχουν απομείνει, στην καλύτερη περίπτωση εισάγουν τα εξαρτήματά που χρησιμοποιούν για τα προϊόντα τους από την Ανατολή και απλώς τα συναρμολογούν στη Δύση. Ακόμη και τα τηλεφωνικά κέντρα εξυπηρέτησης πελατών έχουν γίνει «outsourced» από την Βρετανία στην Κίνα. Με το επιπλέον βάρος της συντήρησης ενός όλο και πιο ηλικιωμένου πληθυσμού, οι Δυτικές κοινωνίες βασίζονται στην πίστωση για να διατηρήσουν το βιοτικό τους επίπεδο. Όταν η πίστωση σπανίζει, όπως τώρα, οι «εικονικές» αξίες των assets μας καταποντίζονται, το μπαλόνι σπάει και η φούσκα σκάει. Εξ ου και το μέσο δημόσιο χρέος στις χώρες του G7 και στην Ε.Ε κινείται ήδη γύρω στο 100% του ΑΕΠ.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό: Ήδη, η Κίνα έχει περάσει στη δεύτερη θέση της παγκόσμιας κατάταξης στις αμυντικές δαπάνες και σχεδιάζει να τις αυξήσει κατά 142% έως το 2015, περίοδο κατά την οποία όλες οι Δυτικές χώρες θα μειώνουν τους αμυντικούς τους προϋπολογισμούς. Ακόμη και η Αμερική, είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να ανταποκριθεί για πολύ ακόμη στις ανάγκες της «κοσμοκράτειρας» δύναμης σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας
Από την άλλη πλευρά, οι Ανατολικές οικονομίες βασίζονται στις εξαγωγές. Με νεαρούς πληθυσμούς, μηδενικά δημόσια χρέη, ανύπαρκτα δίκτυα κοινωνικής αρωγής και γελοίους μισθούς, μας πουλάνε ό,τι χρειαζόμαστε ή νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε. Μάλιστα, για να μπορούμε πλέον να το αγοράζουμε, μας δανείζουν κιόλας. Εξ ου και η Κίνα έχει μαζέψει τέτοιες γιγαντιαίες ποσότητες συναλλάγματος, κυρίως δολαρίων.
Εμείς συζητάμε και σωστά, την προοπτική να τυπώσουμε χρήμα. Όμως αυτή θα είναι μία προσωρινή ανακούφιση, αν συνεχίζουμε να αγοράζουμε προϊόντα που παράγονται αλλού και να βασιζόμαστε στη φούσκα της πίστωσης. Η λύση είναι επομένως μία: να αυξήσουν τους μισθούς τους δραματικά οι Κινέζοι, οι Λατινοαμερικανοι και οι Ασιάτες, ώστε να αποκτήσουν και εκείνοι ιδιωτική κατανάλωση και να αγοράζουν προϊόντα μας, από τυρί, κρασί και λάδι, μέχρι αυτοκίνητα. Μόνο έτσι θα αποκατασταθεί κάπως η ισορροπία στον κόσμο.
Πώς θα πειστούν να αυξήσουν τους μισθούς τους οι Ασιάτες; Ειλικρινά δεν ξέρω. Έμπειρος συνάδελφος πρότεινε την απειλή αθέτησης των δανείακών μας υποχρεώσεων προς αυτούς. Δεν γνωρίζω αν είναι εφικτό. Γνωρίζω όμως ότι αν δεν αποκατασταθεί κάπως η ισορροπία του κόσμου, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να παρατηρούμε αμήχανοι την ίδια μας την παρακμή.
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr