Να θυμίσω ότι αρχικά πανηγυρίσαμε για τις αποφάσεις της Συνόδου της 25ης Μαρτίου, με τις οποίες μειώνονταν το επιτόκιο και αυξάνονταν η περίοδος αποπληρωμής για τα δάνεια που έχουμε λάβει από την Τρόικα. Οι πανηγυρισμοί όμως αποδείχθηκαν πρόωροι. Στη συνέχεια, παραμονές της επετείου αποκατάστασης της Δημοκρατίας, στις 21 Ιουλίου, πανηγυρίσαμε και πάλι θεωρώντας ότι το πρόβλημα λύθηκε διά παντώς, με το κούρεμα του 21%. «Πιστωτικό γεγονός» μπορεί να μην είχαμε, αλλά τα γεγονότα μας διέψευσαν και πάλι. Και τώρα, παραμονές 28ης Οκτωβρίου, πάλι πανηγυρίζουμε μερικοί, επειδή ξεφορτωθήκαμε από την πλάτη μας καμιά 80αριά δισεκατομμύρια (τόσα θα μείνουν καθαρά, το πολύ, μετά τη στήριξη των τραπεζών). Φοβάμαι ότι αδίκως πανηγυρίζουμε και πάλι, διότι αν και η ελάφρυνση του χρέους είναι μια ανάσα, η παραμονή μας στο ευρώ συνεχίζει να εξαρτάται τόσο από εμάς, όσο και από το διεθνές περιβάλλον. Τα πάντα θα μπορούσαν να πάνε στραβά και η ελεγχόμενη χρεοκοπία να εκτραπεί σε ανεξέλεγκτη, με καταστροφικές συνέπειες για όλους. Επιπλέον, η ύφεση θα συνεχιστεί ίσως για μερικούς μήνες ακόμη, η ανεργία για πολύ περισσότερο, τα ελλείμματα θα πρέπει να τα ξεχάσουμε διά παντός, ενώ για να μείνουμε στο ευρώ θα πρέπει να συμβιβαστούμε και με την ιδέα της κηδεμονίας.

Το δεύτερο παράδοξο, εκτός από τη σημειολογία των ημερομηνιών, είναι ο κλαυθμός και ο οδυρμός του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, για τη χρεοκοπία της Ελλάδας. Αυτοί δεν ζητούσαν κρατικοποίηση των τραπεζών; Όπερ και εγένετο! Αυτοί δεν ζητούσαν διαγραφή του χρέους προς του ιδιώτες πιστωτές; Εγένετο και αυτό το θέλημά τους! Ήθελαν να διαγράψουμε μήπως και χρέη απέναντι σε κράτη; Δηλαδή απέναντι σε άλλους φορολογουμένους - εργάτες, αγρότες φοιτητές; Και επιπλέον, για τα ασφαλιστικά ταμεία, τι ανησυχούν, αφού και αυτά το κράτος τα εγγυάται. Η πληρωμή τοκοχρεολυσίων από το δημόσιο στα ταμεία παρέπεμπε στο γνωστό «από τη μία τσέπη μπαίνουν, από την άλλη βγαίνουν», αφού κάθε χρόνο τα έσκαγε ούτως ή άλλως το κράτος στα ταμεία για να πληρώνουν μισθούς και συντάξεις. Όσο για τη Νέα Δημοκρατία; Συναγωνίζεται στις παλινωδίες το ΠΑΣΟΚ. Μία είναι υπέρ του κουρέματος, μία κατά, μία «δεν ξέρω». Και ο ΛΑ.Ο.Σ προτιμά τα ευφυολογήματα από τις πολιτικές τοποθετήσεις.

Αν γνώριζαν που θα καταλήξει η πατρίδα τους, οι μαχητές του '40 θα πέθαιναν από απελπισία, και όχι από τις σφαίρες των Ιταλών. Να ζούμε να τους θυμόμαστε...

[email protected]