Το γεγονός ότι η απόφαση αυτή λαμβάνεται από μία Γερμανική κυβέρνηση, παραμονές της 28ης Οκτωβρίου, προσθέτει ακόμη περισσότερο πόνο, στην ντροπή που νιώθουμε όλοι. Γιατί είναι διαφορετικό να κατηγορούμε οι Έλληνες πολίτες το πολιτικό μας σύστημα και τους εκλεγμένους αντιπροσώπους μας για ανικανότητα, νεποτισμό, διαφθορά και τα συναφή και διαφορετικό να μην τους θεωρούν ομόλογους τους και εταίρους οι Ευρωπαίοι ηγέτες. Στην ουσία, δεν μας λένε ότι «σας κυβερνούν άχρηστοι», αλλά ότι «δεν είστε ικανοί να εκλέξετε ικανούς».

Για να διαψεύσουμε όσους μας προσβάλουν, δύο δρόμοι υπάρχουν: είτε να επιδείξουμε σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία, σοβαρή κρίση στις επόμενες εκλογικές  αναμετρήσεις και στην καθημερινότητά μας, και ικανότητα να προχωρήσουμε σε αλλαγή του παραγωγικού μας μοντέλου προς την κατεύθυνση της εξωστρέφειας και της καινοτομίας, ούτως ώστε να βγούμε το ταχύτερο δυνατόν από την κηδεμονία, είτε να ακολουθήσουμε τον μοναχικό δρόμο της δραχμής, και πάλι όμως με πειθαρχία και στόχο την ανταγωνιστικότητα, τη συλλογική προκοπή και την ευημερία των πολλών. Και οι δύο αυτοί δρόμοι είναι δύσβατοι, αλλά κάπου καταλήγουν.

Φοβάμαι όμως ότι ο δρόμος που εμείς θα διαλέξουμε θα είναι μεταξύ των ακόλουθων: Είτε θα μείνουμε στο ευρώ και θα περιμένουμε από τους κηδεμόνες μας να μας επιβάλλουν με το ζόρι τις αποφάσεις που εμείς φοβόμαστε να πάρουμε μόνοι μας (και δεν θα τις εφαρμόζουμε), είτε θα επιστρέψουμε στη δραχμή, με σκοπό να ξαναξεκινήσουν οι αθρόες προσλήψεις στο δημόσιο, τα ρουσφέτια και η ρεμούλα, με λεφτά που θα τυπώνει ο Χολαργός, κάτι που θα έχει ως συνέπεια τη μηδενική ανάπτυξη της οικονομίας (όπως στη δεκαετία του 1980) και την καταδίκη της χώρας σε επ’ άπειρον παραμονή εκτός ανεπτυγμένου κόσμου. Οι δύο αυτές οδοί είναι ευκολότερες στη διάβαση, αλλά δεν οδηγούν πουθενά. Το χειρότερο: θα αποδείξουν ότι οι Ευρωπαίοι έχουν δίκιο να μας φτύνουν.

[email protected]