Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: κατά τη διάρκεια της μεγάλης συγκέντρωσης της Τετάρτης, κυκλοφόρησε από στόμα σε στόμα η προτροπή για οργανωμένο «ρεσάλτο» στη Βουλή την επόμενη μέρα, σε ετερόκλητες ομάδες ανθρώπων, από το κίνημα του «Δεν πληρώνω» μέχρι τους μπαχαλάκηδες και το μαύρο μπλοκ. Η αστυνομία δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα απέναντι σε τόσο κόσμο. Σε κάθε περίπτωση, το ΚΚΕ δεν ήθελε να συμβεί κάτι τέτοιο. Γιατί αν το ρεσάλτο πετύχαινε και η κυβέρνηση «έπεφτε» με πρωτοβουλία άλλων, θα βρισκόταν πίσω από τις εξελίξεις. Ενώ αν η ανήκουστη αυτή κίνηση εκτρεπόταν σε όργια, τότε οι «νοικοκυραίοι» θα συντάσσονταν τρομαγμένοι πίσω από τα δύο μεγάλα κόμματα και κυρίως πίσω από τη Νέα Δημοκρατία, αφού το ΠΑΣΟΚ έχει απαξιωθεί πλήρως.

Με τη στρατιωτική επίδειξη δύναμης που έκανε, το ΚΚΕ εμπόδισε την απόπειρα κατάληψης της Βουλής. Αν δεν το είχε κάνει, ειλικρινά κανείς δεν μπορεί να κάνει ασφαλείς προβλέψεις για το που θα είχαν καταλήξει τα πράγματα. Πάντως, το ΚΚΕ επέτρεψε στους βουλευτές να περάσουν, να ψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο και να επωμιστούν ακόμη μεγαλύτερο πολιτικό κόστος. Επίσης, παρουσιάστηκε ως παράγων σταθερότητας στη χώρα, δίνοντας οδηγίες ακόμη και στην ευγνωμονούσα αστυνομία, παρότι το ΠΑΜΕ, όποτε θέλει, καλεί σε γενικευμένη αστική ανυπακοή.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πρώτον, ας αναλογιστούμε ότι το ΚΚΕ πιάνει πλέον σταθερά διψήφια ποσοστά στις δημοσκοπήσεις με την αναγωγή ψήφων. Δεύτερον, ότι σε συνθήκες γενικευμένης απαξίωσης των θεσμών, οι πολίτες στρέφονται σε αυταρχικές λύσεις. Και το ΚΚΕ, το τελευταίο Σταλινικό κόμμα στην Ευρώπη, με σαφή θέση υπέρ της ανατροπής του «αστικού» κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, είναι αυτή τη στιγμή η μεγαλύτερη αυταρχική πολιτική δύναμη. Μετά τα συμβάντα της προηγούμενης εβδομάδας, «τσίμπησε» σίγουρα άλλες δυο-τρεις μονάδες, αφού πολλοί «μη κομουνιστές» άρχισαν να διερωτώνται ακόμη και φωναχτά γιατί δεν κάνουμε «outsourcing» την δημόσια τάξη στο ΚΚΕ. Τρίτον, μετά τις παλινωδίες των προηγούμενων μηνών, το ΚΚΕ τάσσεται πλέον ρητά και σαφώς υπέρ της επιστροφής στη δραχμή και της μονομερούς διαγραφής του χρέους. Ουσιαστικά, πρόκειται για τη μοναδική εναλλακτική πολιτική λύση που έχει ακουστεί στο ελληνικό πρόβλημα. Κατ’ εμέ, είναι μια λύση που θα δημιουργήσει πολύ περισσότερα προβλήματα από εκείνα που θα λύσει, αλλά σε κάθε περίπτωση, η τάση αυτή κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος στην ελληνική κοινωνία. Τέταρτον, ας μην ξεχνάμε ότι το ΚΚΕ, σε συνθήκες πολιτικής αστάθειας (ίσως μετά από αλλεπάλληλες ατελέσφορες εκλογικές αναμετρήσεις) δεν θέλει και πολλά για να κάνει «ντου». Ένα ντου πολύ πιο οργανωμένο από αυτό που απέτρεψε τις προάλλες. Εμπειρία σε τέτοια θέματα έχει. Όπως δήλωσε πριν από λίγες μέρες η κυρία Παπαρήγα, σκοπός της είναι «μια οργανωμένη αντεπίθεση που έχει ως στόχο, όχι μόνο την αλλαγή της μίας κυβέρνησης με μία άλλη, αλλά να έχει στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Να έρθει πιο κοντά στην πραγματικότητα η εργατική λαϊκή εξουσία, η λαϊκή οικονομία, η αποδέσμευση από την ΕΕ». Το πιάσατε το υπονοούμενο; Για να δανειστούμε και τα λόγια του Φιντέλ Κάστρο, «η επανάσταση δεν έχει χρόνο για εκλογές».

Πολλοί θα μου καταλογίσετε ότι κινδυνολογώ. Αλλά η τελευταία φορά που οι θεσμοί (θρόνος, εκκλησία, πολιτικά κόμματα, πρωθυπουργός) βρισκόταν σε τέτοιο σημείο απαξίωσης, ήταν μετά τα Ιουλιανά. Και όλοι γνωρίζουμε που κατέληξε το πράγμα…

 

[email protected]