Για παράδειγμα, το Reporter είχε προαναγγείλει ότι θα γίνουν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων από το τέλος του 2011, πριν από έναν χρόνο περίπου, στις 12 Νοεμβρίου 2010, παραπέμποντας στη σελίδα 93 του πρώτου μνημονίου, την οποία οι περισσότεροι συνάδελφοι προτίμησαν να αγνοήσουν. Επιπλέον, λίγες ημέρες μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου, και συγκεκριμένα στις 19 Μαΐου 2010, είχαμε αναφερθεί διεξοδικά στη λύση της έκδοσης ευρωομολόγων μέχρι του 60% του χρέους κάθε κράτους μέλους της ευρωζώνης, των λεγόμενων «μπλε ομολόγων». Και αν ο κ. Παπακωνσταντίνου είχε ακούσει την συμβουλή για επιστροφή στις δαπάνες του 2004, ίσως να μη χρειαζόταν η σημερινή αφαίμαξη της οικονομίας, προκειμένου να συντηρηθούν οι δαπάνες του 2009.

Εν πάση περιπτώσει, αυτό που δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο να ειπωθεί ρητά είναι ότι δεν υπάρχει τρόπος εξόδου από την κρίση αβρόχοις ποσί. Ότι όσο καλή κυβέρνηση και να είχαμε (που δεν έχουμε), όσο αποτελεσματική και να ήταν η ευρωπαϊκή ηγεσία (που δεν είναι), πάλι θα είχαμε θύματα. Όχι μόνο λόγω της παγκόσμιας οικονομικής αναταραχής, η οποία τείνει να εξελιχθεί σε νέα ύφεση, συμπαρασύροντας τα πάντα στο διάβα της, αλλά και λόγω του οικονομικού μοντέλου της χώρας μας, το οποίο δεν ήταν βιώσιμο. Είχαμε διπλάσιο αριθμό αυτοαπασχολουμένων και ελεύθερων επαγγελματιών από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και άπειρες μη ανταγωνιστικές πολύ μικρές επιχειρήσεις. Όλος αυτός ο κόσμος συντηρούνταν χάρη στη φοροδιαφυγή, την εισφοροδιαφυγή και τα δανεικά. Τώρα, μέχρι να αναπροσαρμοστεί το οικονομικό μας μοντέλο σε μία νέα ισορροπία, πολλοί, χιλιάδες, θα χαθούν στο δρόμο. Δεν θα επιβιώσουν.

Είχαμε, επί παραδείγματι, πολύ περισσότερους δημοσιογράφους, κοινωνιολόγους, ανθρωπολόγους, διεθνολόγους και πολιτικούς επιστήμονες, απ’ όσους αντέχει η οικονομία. Και λιγότερους - και όχι επαρκώς καταρτισμένους - ναυπηγούς, ιχθυοκαλλιεργητές, επαγγελματίες υψηλού επιπέδου στον τουρισμό, φαρμακολόγους (βιολόγους), προγραμματιστές δικτύων και υπολογιστών και μηχανολόγους ΑΠΕ, από όσους θα χρειάζονταν για να δημιουργηθεί μία κρίσιμη μάζα ανθρώπων που θα μπορούσαν να πάνε μπροστά τους κλάδους στους οποίους η Ελλάδα διαθέτει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.

Δεν εννοώ φυσικά ότι τα επαγγέλματα των ανταγωνιστικών κλάδων που προανέφερα είναι «αλεξίσφαιρα». Και οι κομπιουτεράδες ζορίζονται και ζορίζονται πολύ πλέον στις μέρες μας. Αλλά αυτοί έχουν μία ελπίδα. Ενώ οι 700 και πλέον «δημοσιογράφοι» που αποφοιτούν κάθε χρόνο από τα ελληνικά ΑΕΙ, ΤΕΙ και ΙΕΚ δεν έχουν σήμερα καμία – μα καμία – πιθανότητα να βρουν δουλειά. Θα είναι τυχεροί αν ένας στους 10 βολευτεί σε κάποια θέση σχετική με το αντικείμενό του. Και για να μη βγάζω τον εαυτό μου απ έξω, επειδή μου είναι αδύνατον να γίνω μηχανολόγος ανεμογεννητριών πλέον, ούτε το βλέπω να υπάρχουν κεφάλαια για να στήσω μία καινοτόμα επιχείρηση βιολογικής γεωργίας, δεν αποκλείω να είμαι και εγώ μέσα στα θύματα των χιλιάδων πολιτικών επιστημόνων και δημοσιογράφων που θα σφαχτούν μέσα στην κρίση.

Είμαστε στο μέσον ενός πολέμου για τον οποίον δεν ευθυνόμαστε όλοι. Όμως, ανεξάρτητα από τις ευθύνες μας, όλοι έχουμε εμπλακεί σε αυτόν, άμεσα ή έμμεσα. Και όπως σε κάθε πόλεμο, θα επιβιώσουν μόνο οι ικανότεροι, οι πιο τυχεροί, αλλά και όσοι «έχουν βύσμα». Η επόμενη μέρα, όποια και να είναι αυτή, θα μας βρει διαφορετικούς. Και λιγότερους από πριν...

 

[email protected]