Επιπλέον, οφείλουμε να θυμίσουμε ότι οι απεργίες της τάδε ή της δείνα συντεχνίας, ή κλάδου, όπως και οι καταλήψεις, ανέρχονταν συνολικά σε εκατοντάδες κάθε χρόνο και πριν από την κρίση, όταν η Ελλάδα απολάμβανε 15 χρόνια αδιάλειπτης και συνεχούς ανάπτυξης και αύξησης του κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια καίγονταν ακόμη και όταν δεν επρόκειτο να ψηφιστεί κάποια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Και οι ΧΥΤΑ καταλαμβάνονταν, κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, ανεξαρτήτως επικαιρότητας. Οι κινητοποιήσεις, το σημαντικότερο δικαίωμα των εργαζομένων της Δύσης, το οποίο όμως χρησιμοποιείται πάντοτε ως έσχατο όπλο στις ανεπτυγμένες χώρες, στην Ελλάδα έχουν εξευτελιστεί.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Πρώτον, νομίζω, επειδή στη χώρα μας ουδέποτε συνάφθηκε κοινωνικό συμβόλαιο. Οπότε, οι κάθε λογής διαμαρτυρόμενοι δεν αναλογίζονται πόσο πολύ επιβαρύνουν τους συμπολίτες τους όταν κλείνουν το δρόμο ή τους αφήνουν χωρίς μέσα μεταφοράς, ώστε να χρησιμοποιούν την απεργία μόνο όταν είναι απολύτως αναγκαίο. Στα παλαιότερα των υποδημάτων μας γράφουμε ο ένας τον άλλον, εξ ου και απεργούμε με τέτοια ασυδοσία.

Επιπλέον, έχουμε αναπτύξει την κουλτούρα του εκβιασμού, ενώ παραμένει τελείως υπανάπτυκτη η κουλτούρα του διαλόγου. Έτσι για παράδειγμα, όταν κάποιος συμβασιούχος θέλει την ανανέωση της σύμβασής του, εκβιάζει τους δημάρχους και τους πολίτες της Αθήνας, καταλαμβάνοντας τη χωματερή. Όταν ένας φαρμακοποιός δεν θέλει να μειωθεί το ποσοστό κέρδους του, αφαιρεί από τους ασθενείς το δικαίωμα να προμηθευθούν φάρμακα. Όταν ένας φοιτητής θέλει τη διαιώνιση των προνομίων της κομματικής του νεολαίας, καταλαμβάνει επ’ αόριστον τη σχολή του. Και από την άλλη πλευρά, όταν η κυβέρνηση θέλει να επιβάλλει ένα μέτρο, εκβιάζει και απειλεί, αντί να επιβάλλεται διά των επιχειρημάτων.

Στα παραπάνω, ας προσθέσουμε επίσης και την κουλτούρα της ανομίας που έχει αναπτυχθεί στη χώρα μας από συστάσεως ελληνικού κράτους. Έτσι από τη μία πλευρά, έχουμε τους πολίτες που δεν διστάζουν να παραβαίνουν το νόμο όποτε τους καπνίσει και από την άλλη την πολιτεία που φοβάται να εφαρμόσει τον νόμο. Και οι δύο πλευρές, υπονομεύουν τη δημοκρατία.

Στην αρχαία Αθήνα, είμαι σίγουρος ότι ο Σωκράτης δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος με τον νόμο που του επέβαλλε να πιει το Κώνιο. Και είχε την ευκαιρία να αποφύγει την εσχάτη των ποινών. Από σεβασμό στους συμπολίτες του όμως, υπάκουσε στον νόμο, διότι γνώριζε ότι μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει μία κοινωνία. Αναρωτιέμαι πόσες χιλιάδες χρόνια θα χρειαστεί ακόμη να περάσουν για να μάθουμε από το παράδειγμά του...

 

[email protected]