Ξεκίνησα χθες από το σπίτι μου στο Παγκράτι να πάω στο γραφείο, στον Πειραιά. Το αυτοκίνητο, παρκαρισμένο ανάμεσα σε δύο ξέχειλους κάδους έζεχνε σε σημείο που να προκαλεί αναγούλα. Τα φρεάτια απορρόφησης όμβριων υδάτων είχαν φρακάρει στο στενό μου, με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργηθεί ρυάκια που μετέφεραν στο διάβα τους σκουπίδια, σάπιες τροφές, πλαστικές σακούλες και άλλα πράγματα που θα αηδιάσετε αν σας τα περιγράψω. Στη συνέχεια, όλοι οι δρόμοι εξόδου από το κέντρο ήταν μποτιλιαρισμένοι μέχρις σημείου απελπισίας. Επιστράτευσα όλες μου τις ψυχικές δυνάμεις για να μην βγω έξω από τα αμάξι, στη βροχή και να αρχίσω να βρίζω θεούς και δαίμονες, σαν υστερικός. Με τα πολλά, μετά από μία ώρα έφτασα στη δουλειά, όπου αφού πάρκαρα και άρχισα να περπατάω την πεντάλεπτη απόσταση προς το γραφείο, είδα στον καταβρόμικο δρόμο ένα καμένο σκούτερ (!) παρατημένο έτσι, δίπλα στο πεζοδρόμιο. Την ώρα που γύριζα πάλι στο αμάξι, στις έντεκα το βράδυ, το καμένο μηχανάκι ήταν ακόμη εκεί – πάνω στο δρόμο. Κανείς δεν είχε δώσει σημασία...

Δεν μπορεί παρά να αναλογιστεί κανείς, πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή μας σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, αν αποφασίζαμε όλοι τα πατικώνουμε λίγο τα σκουπίδια μας και να μην τα βγάζουμε στο δρόμο όταν έχει απεργία. Ακριβώς όπως γίνεται στο Λονδίνο δηλαδή, όπου, από τη γειτονιά μου, όταν ζούσα εκεί, το σκουπιδιάρικο περνούσε μία φορά την εβδομάδα. Τότε, και μόνο τότε, είχαμε δικαίωμα να βγάζουμε σκουπίδια έξω. Τις υπόλοιπες ημέρες, χωρίζαμε τα χαρτιά, τα αλουμίνια και τα γυαλιά, που πήγαιναν για ανακύκλωση, από τα οργανικά απόβλητα, τα οποία και κρατούσαμε σε ειδικούς χώρους στην πολυκατοικία, μέχρι να έλθει η μέρα της αποκομιδής (Τρίτη θυμάμαι ήταν στην περίπτωσή μου).
Αναλογίζομαι επιπλέον, πόσο λιγότερο μαύρη θα ήταν η καθημερινότητά μας, αν η Πολιτεία (κυβέρνηση και δικαιοσύνη) έκανε το καθήκον της και εφάρμοζε τον νόμο απέναντι σε όσους καταλαμβάνουν ΧΥΤΑ, υπουργεία, σχολεία και ΑΕΙ. Αν οι συμπολίτες μας που δουλεύουν στα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν μας εκδικούνταν καθημερινά, επειδή τους έκοψαν τις μηνιαίες αποδοχές των 4.000 ευρώ. Αν η αστυνόμευση ήταν λίγο καλύτερη και αν τα όργανα της τάξης ήταν εξίσου αποτελεσματικά στην πάταξη του εγκλήματος όσο είναι στις βιαιοπραγίες έναντι «αμάχων». Αν όλοι μαζί είχαμε λίγο παραπάνω σεβασμό ο ένας για τον άλλον και το κράτος λίγο περισσότερη πυγμή, απέναντι σε όσους του δείχνουν το μεσαίο τους δάχτυλο επιδεικτικά.

Ίσως τότε να μη ζούσαμε μέσα σε μία χωματερή όπως τώρα, που ο βίος μας - για να θυμηθώ τα λόγια του μεγάλου Χομπς - «είναι μοναχικός, ενδεής, βρομερός, κτηνώδης και βραχύς» (Λεβιάθαν).

[email protected]