Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr
![Reporter.gr on Google News](/images/google%20news/reporter%20news%20300x100.png)
Γράφει ο Νικηφόρος Μαλεβίτης
Το σημαντικότερο είναι ότι ακόμη και σε χώρες με κουλτούρα κοσμοπολίτικη, η αντιμετώπιση των μεταναστών είναι αυτή που ξέρουμε ότι είναι: δηλαδή εχθρική και δύσπιστη απέναντι στο ξένο (θυμάστε πως φερόμασταν στους Αλβανούς;). Φίλος καθηγητής πανεπιστημίου στη Νέα Ζηλανδία μου εξηγούσε πως Ρώσοι φυσικοί και Πολωνοί μαθηματικοί δουλεύουν ταξίτζηδες επί χρόνια για να βγάλουν τα προς το ζην στο Γουέλινγκτον. Και μην νομίζετε ότι το πτυχίο το δικό σας ή του γιόκα σας από το Πανεπιστήμιο Θράκης θα έχει καλύτερη αντιμετώπιση από το πτυχίο του πανεπιστημίου της Μόσχας.
Το βλέπω και από την παρέα μου, η οποία φυλλορροεί: ο Θανάσης, γιατρός στη Σουηδία εδώ και τρία χρόνια, χρειάστηκε να ζήσει βίο απολύτως σπαρτιατικό μέχρι να μάθει Σουηδικά και να βρει δουλειά. Η Νάντια, που φεύγει σε λίγες μέρες να δουλέψει σε φαρμακευτική στο Παρίσι, θα πρέπει να ξεσκονίσει μετά από χρόνια τα Γαλλικά της και να τα βγάλει πέρα, νέα κοπέλα μόνη, με τη φοβερή και τρομερή εγκληματικότητα της πόλης του φωτός. Η Ράνια είναι προς το παρόν πωλήτρια ρούχων στο Λονδίνο, αναμένοντας μια δουλειά σχετική με το αντικείμενό της (μεταπτυχιακό στα ΜΜΕ). Και επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι ο αγαπημένος μας φραπές, οι κοπάνες, η φοροδιαφυγή και τα συμπαρομαρτούντα είναι πρακτικές που δεν περνάνε στις Δυτικές χώρες, όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε όσοι ζήσαμε 5-6 χρόνια έξω.
Επιπλέον, υπενθυμίζω ότι μπορεί η Ελλάδα να είναι στη χειρότερη κατάσταση από όλες τις χώρες της Δύσης, αλλά και ο υπόλοιπος ανεπτυγμένος κόσμος δεν πάει πίσω. Όπως προέκυψε και από την Έκθεση του ΔΝΤ που δημοσιεύθηκε χθες, η πιθανότητα της διπλής ύφεσης είναι μεγαλύτερη από ποτέ, η Βρετανία και οι ΗΠΑ (η γλώσσα που γνωρίζουμε οι περισσότεροι επίδοξοι μετανάστες είναι τα αγγλικά) φλερτάρουν με το κόκκινο στους ρυθμούς ανάπτυξης, η ανεργία καλπάζει και εκεί, ενώ οι διαδικασίες έκδοσης βίζας στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία δεν είναι απλές.
Εν ολίγοις, όσοι φύγουν, θα πρέπει να περιμένουν ότι θα περάσουν μία Οδύσσεια. Και θα πρέπει να είναι απόλυτα συνειδητοποιημένοι και αποφασισμένοι πριν κάνουν το μεγάλο βήμα. Οι περισσότεροι θα γυρίσουν με άδεια χέρια. Δυστυχώς, μόνο οι ικανότεροι και πιο τυχεροί, ο αφρός της Ελλάδας, θα πετύχει. Και λέω δυστυχώς γιατί αυτοί που θα πετύχουν στις δύσκολες συνθήκες του εξωτερικού, θα μπορούσαν να προσφέρουν τόσα, μα τόσα πολλά εδώ, στην πατρίδα τους.
Και φτάνουμε έτσι σε ένα ηθικό ζήτημα: θα αφήσουμε τελικά την τύχη της χώρας μας στον «ΓΑΠ in the Air» πρωθυπουργό, τον Θύμιο, τον Τρελαντώνη, και τον Φωτόπουλο; Δεν θα παλέψουμε να την ανακαταλάβουμε; Δύσκολο ερώτημα, αλλά πολύ φοβάμαι ότι η χώρα – οι πολίτες της – έχει ήδη κάνει τις επιλογές της. Και στόχος της, όπως μας υπενθύμισε με την ομιλία του στη ΔΕΘ ο κ. Σαμαράς και με την αβελτηρία του ο πρωθυπουργός, είναι η απαλλαγή από τα δεσμά της Τρόικας και η επιστροφή στον παράδεισο των δανεικών της προ μνημονίου τάξης πραγμάτων. Πρόκειται για στόχο που είναι αδύνατον να επιτευχθεί, όσο και αν χτυπιέται κάτω το κάθε κοράκι που ζούσε από τις σάρκες του κράτους (από εργολήπτες μέχρι συνδικαλιστές). Είναι άλλωστε ένας στόχος που δεν αφορά καν το δυναμικό - αλλά μειοψηφικό - κομμάτι της ελληνικής νεολαίας που σκέφτεται να φύγει. Γι’ αυτό και για το «επιστημονικό προλεταριάτο» με τα 5 πτυχία και τα 700 ευρώ μισθό, ο δρόμος της μετανάστευσης μπορεί να είναι απίστευτα δύσκολος, όπως εξήγησα, αλλά είναι προτιμότερος από το πλήρες αδιέξοδο της παραμονής.
Υ.Γ: Τραγούδι της ημέρας: Στην Αμερική, του Θανάση Παπακωνσταντίνου