Η δεύτερη παρατήρηση που έγινε στο Τζάκσον Χόουλ είναι ότι οι πολιτικοί μας ηγέτες αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Την ώρα που διακυβεύεται η κατάρρευση του συστήματος, οι βουλευτές και οι Γερουσιαστές των ΗΠΑ παρά λίγο να οδηγήσουν από το πουθενά τη χώρα τους στην χρεοκοπία. Στην Ευρώπη, τρέχουν εδώ και δύο χρόνια πίσω από τις εξελίξεις και – όταν αντιδρούν – προτιμούν τελικά τα ημίμετρα και τα «ήξεις αφήξεις»... Δεν χρειάζεται να έχει κανείς διδακτορικό – όπως οι περισσότεροι κεντρικοί τραπεζίτες – για να καταλάβει ότι μας έλαχε η ατυχία να μας κυβερνούν άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν ούτε τη διάθεση, ούτε τις ικανότητες να διαχειριστούν την κατάσταση.

Το πρόβλημα αυτό δεν είναι μόνο οικονομικό, είναι και πολιτικό. Όπως έγραφα και πριν από λίγες ημέρες. «πέρα από την κρίση της Ελλάδας, των τραπεζών και της Δύσης, αυτό που ζούμε σήμερα είναι μία κρίση της Δημοκρατίας. Και εδώ βρίσκεται ο πυρήνας του θέματος: η υπόθεση ότι στις δημοκρατίες οι πολιτικοί είναι σε θέση να λύσουν τα προβλήματα των πολιτών και να διαχειριστούν επαρκώς την καθημερινότητά τους και τα δημόσια πράγματα, τίθεται διαρκώς από αμφισβήτηση. Το κοινωνικό συμβόλαιο είναι έτοιμο να σπάσει. Η πεποίθηση ότι όταν δεν είσαι ευχαριστημένος από τον τρόπο που διοικεί μία κυβέρνηση τη χώρα σου, πας και ψηφίζεις κάποια άλλη, αμφισβητείται ως προς την αποτελεσματικότητά της. Έτσι, η πολιτική απάθεια, η αποχή από τον δημόσιο βίο, η απαξίωση των θεσμών, ο κυνισμός, η ξενοφοβία και η μισαλλοδοξία είναι τάσεις που ενισχύονται συνεχώς».

Στα παραπάνω, θα πρέπει να προσθέσουμε και την αναποτελεσματικότητα όλων, μα όλων, των ορθόδοξων και ανορθόδοξων εργαλείων που δοκιμάσθηκαν έως σήμερα από τους κεντρικούς τραπεζίτες, για να επανέλθει στη ζωή «ο ασθενής» – τα πακέτα ρευστότητας, τα μηδενικά επιτόκια, τις αγορές ομολόγων και τα συναφή. Γεννάται επομένως το ερώτημα αν εκτός από το πολιτικό αδιέξοδο βρισκόμαστε και απέναντι σε οικονομικό. Όπως γνωρίζουμε, το χρήμα υπάρχει δυνάμει του χρέους και η παγκόσμια ανάπτυξη στηρίζεται στη διαρκή πιστωτική επέκταση. Μήπως όμως η δυνατότητα πιστωτικής επέκτασης είναι τελικά πεπερασμένη και θα πρέπει να προηγηθεί μία σαρωτική «καταστροφή κεφαλαίου» (για να χρησιμοποιήσω την ορολογία της Αλέκας), για να πάμε σε επανεκκίνηση; Μήπως δηλαδή το Κραχ είναι αναπόφευκτο τελικά; Ας ελπίσουμε ότι η απάντηση είναι αρνητική...

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr