Από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς, περιγράφοντας τους άθλους της ελληνικής καθημερινότητας. Ξυπνάς και δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Δύο στις τρεις προσπάθειες καθόδου στο κέντρο της Αθήνας καταλήγουν σε αποτυχία. Τον λόγο δεν το ξέρουμε, απλά διαβάζουμε στις ηλεκτρονικές πινακίδες των κεντρικών οδικών αρτηριών “ΠΟΡΕΙΑ: ΚΕΝΤΡΟ ΚΛΕΙΣΤΟ”. Ούτε ξέρουμε ποιος έχει πορεία, ούτε γιατί, ούτε φυσικά ευαισθητοποιείται ο ταλαίπωρος οδηγός στα αιτήματα των ελάχιστων συνήθως διαμαρτυρομένων. Μόνο ρίχνει την πρώτη βρισιά της ημέρας και αλλάζει δρόμο. Φέτος το χειμώνα, ούτε με μέσα μαζικής μεταφοράς μπορούσε να κατέβει κανείς στο κέντρο. Είχαν τρεις μήνες απεργία και οι περισσότεροι από τους απεργούς κατάφεραν μάλιστα να τη βγάλουν χωρίς να χάσουν μεροκάματα, χάρη σε επιδέξιες συνεννοήσεις με τους συναδέλφους τους και με την ανοχή των διοικήσεων των οργανισμών αστικών συγκοινωνιών.

Τώρα το καλοκαίρι δεν έχουμε πρόβλημα με τις συγκοινωνίες, αλλά γυρίζεις σπίτι σου μέσα στο λιοπύρι και δεν ξέρεις αν θα έχεις ρεύμα. Κανονίζεις διακοπές με χίλια ζόρια λόγω των μειώσεων στο μισθό σου και δεν ξέρεις αν θα έχει πλοία, διότι οι επαγγελματίες συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ καταλαμβάνουν τους καταπέλτες, υποδυόμενοι τους ναυτεργάτες.

Αυτές τις ημέρες, έπρεπε να πάω κάτι χαρτιά από τη δουλειά στο ΙΚΑ Παγκρατίου, για να βγάλω βιβλιάριο ασθενείας (ήμουν παλιά ασφαλισμένος στο ΕΤΑΠ-ΜΜΕ). Ο λογιστής της επιχείρησης που μου έδωσε το απαραίτητο χαρτομάνι, με συλλυπήθηκε και μου ευχήθηκε καλό κουράγιο. Μόνο που δεν με φίλησε στο μέτωπο, πριν βάλει τα κλάματα. Δεν έχω τολμήσει ακόμη να πάω, φοβάμαι ότι δεν θα το αντέξω. Οποιαδήποτε συναλλαγή με δημόσια υπηρεσία είναι ένας Γολγοθάς χωρίς τέλος. Το ίδιο και οποιαδήποτε συναλλαγή με τους συμπολίτες σου: Πρέπει συνήθως να φωνάξεις για να σου δώσουν απόδειξη, να σπρώξεις για να μην σου πάρουν τη θέση σου στην ουρά, να παρακαλέσεις για να σε αφήσουν να βγεις από το συρμό του μετρό, πριν μπουκάρουν μέσα και σε κλείσουν, να ικετεύσεις για να πληρωθείς στην ώρα σου, να τσακωθείς για να σου κάνουν σωστά τη δουλειά σου.

Το κυριότερο, έχεις απέναντί σου καθημερινά ένα κράτος που δεν καθορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού, αλλά τους αλλάζει διαρκώς, δεν επιβάλλει την εφαρμογή των νόμων, δεν προστατεύει όποιον αδικείται, δεν επιβραβεύει όποιον είναι εντάξει απέναντί του. Αντιθέτως, είναι πρώτο στο να ζητάει και τελευταίο στο να επιστρέφει. Φεσώνει χειρότερα από τον χειρότερο επιχειρηματία, βάζει περισσότερα καπέλα στο λογαριασμό και από τον πιο ασυνείδητο εργολάβο, και φροντίζει καθημερινά να κάνει τη ζωή κόλαση στους πολίτες του.

Εν ολίγοις: σε αυτή τη χώρα, όποιος δεν λαδώνει, δεν είναι λαμόγιο, όποιος δεν θέλει να σπρώχνει, να βρίζει και να κλέβει τη θέση των άλλων, όποιος είναι στοιχειωδώς έστω ευγενικός, όποιος δεν χτίζει αυθαίρετα, όποιος έχει σκάφος ή πισίνα, αλλά τα δηλώνει, όποιος είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του απέναντι στο κράτος, στους συναδέλφους του, και τους προϊσταμένους του, όποιος είναι εργατικός και τίμιος, όποιος δεν χτίζει αυθαίρετα, όποιος δεν φοροδιαφεύγει, βρίσκεται καθημερινά εν μέσω διασταυρούμενων πυρών. Και δεν έχει από που να ξεφύγει. Μάχεται ηρωικά, αλλά φοβάμαι μάταια. Αντιθέτως, όποιος χτίζει αυθαίρετο, του το νομιμοποιούν, όποιος κλέβει το κράτος, τη βγάζει καθαρή με μία περαίωση, όποιος δηλώνει το σκάφος του ως επαγγελματικό χωρίς να είναι, όποιος βγάζει τα λεφτά του στο εξωτερικό, όποιος επιβάλλεται με τον τσαμπουκά αψηφώντας τους θεσμούς και τους νόμους, επιβραβεύεται.

Τουλάχιστον, αφού ο ηρωικός αγώνας είναι καταδικασμένος να έχει την ίδια κατάληξη με τη μάχη των Θερμοπυλών, θα μπορούσαν οι μάγκες αυτής της χώρας να στήσουν ένα μνημείο που θα εξυμνούν τη θυσία των πεσόντων: Τω Αγνώστω Μαλάκα θα μπορούσε να λέγεται, ή κάτι παρόμοιο...

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr