Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι είχε και άδικο σε αυτό που είπε ο κ. Οικονόμου. Αρκεί να κοιτάξει κανείς τις κεφαλαιοποιήσεις των κρατικών εισηγμένων, αλλά και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η δημόσια περιουσία (δεν ξέρουμε καν ποια είναι!), για να καταλάβει ότι ο στόχος των 50 δισεκατομμυρίων είναι ανέφικτος. Το ξέρουν πολύ καλά και οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι όμως, προτιμούν να παραμυθιάζουν τους ψηφοφόρους τους για να κατευνάσουν τις αντιδράσεις, παρά να τους πουν ευθέως ότι η διάσωση της Ελλάδας αυτή τη στιγμή είναι προς το συμφέρον της ευρωζώνης και επομένως προς το συμφέρον τους.

Με συλλογικές ασκήσεις υποκρισίας φτάσαμε τελικά ως εδώ: να απειλείται για πρώτη φορά με κατάρρευση το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, καθώς ουδείς πιστεύει ότι η Ε.Ε (αλλά και η Δύση συνολικά, συμπεριλαμβανομένης και της Αμερικής) θα μπορέσει να αντέξει μία ενδεχόμενη πτώση της Ιταλίας ή της Ισπανίας. Γιατί; Γιατί μας κυβερνούν κότες.

Αν από την αρχή είχε δοθεί συνολική ριζική και αποφασιστική λύση στο ελληνικό θέμα με ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ και υπό αυστηρότατους κανόνες επιτήρησης (τα κεφάλαια που απαιτούνταν ήταν παρωνυχίδα μπροστά στο μέγεθος των οικονομιών της Γερμανίας και της Γαλλίας), ή έστω, αν στη συνέχεια η Ευρωζώνη είχε αποφασίσει να ακολουθήσει την τακτική της Fed και της Ουάσινγκτον, τυπώνοντας χρήμα και κρατικοποιώντας τις δοκιμαζόμενες τράπεζές της, τότε σήμερα δεν θα βρισκόμασταν στο χείλος του γκρεμού.

Όλοι οι εχέφρονες πολίτες παραδέχονται ότι η Ελλάδα πρέπει να μειώσει το έλλειμμά της και να δημιουργήσει πρωτογενή πλεονάσματα. Να βελτιώσει το εμπορικό της ισοζύγιο και να καλύψει το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας που τη χωρίζει από τους εταίρους της. Αυτός είναι ο στόχος του Μνημονίου (ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς με τη «συνταγή» των μέτρων). Όμως, αυτό δεν φτάνει: εκεί που έχει φτάσει το δημόσιο χρέος, θα πρέπει να παρθεί μία οριστική πολιτική απόφαση για την ελάφρυνσή του βάρους. Χωρίς να μας ενδιαφέρει τι λένε οι ιδιώτες. Ούτως ή άλλως, το μεγαλύτερο μέρους του ελληνικού δημοσίου χρέους θα είναι σύντομα διακρατικό, ή θα βρίσκεται στα βιβλία της ΕΚΤ.

Αυτή ήταν εξαρχής η προσδοκία της ελληνικής κυβέρνησης. Ότι εφαρμόζοντας το Μνημόνιο, θα εξαγόραζε αρκετό χρόνο ώστε να δοθεί μία πολιτική λύση στο πρόβλημα, χωρίς την ανάγκη χρηματοδότησης από τις αγορές. Είναι αλήθεια ότι η Αθήνα δεν τήρησε το δικό της μέρος της συμφωνίας. Αλλά για να μη βρίζουμε μόνο τους δικούς μας, ας δούμε και τι γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη: Οι άνθρωποι αυτοί θα καταστρέψουν ό,τι έχτισαν όλες οι μεταπολεμικές γενιές στην ήπειρό μας, επειδή φοβούνται μη χάσουν κανένα ψηφαλάκι, ή μην τους κάνει ντα η Standard N’ Poor’s.

[email protected]