Οι άνθρωποι αυτοί είναι πολύ δύσκολο να επιλύσουν τα προβλήματά τους. Απλούστατα γιατί δεν τα βλέπουν καν. Θεωρούν ότι δεν είναι δικά τους προβλήματα, αλλά απότοκα της συμπεριφοράς και των πράξεων άλλων. Χτίζουν ένα «τείχος αθωότητας» γύρω τους και καταριούνται τη ρημάδα τη ζωή που τους έφερε σε αυτήν την παλιοκατάσταση. Επειδή δεν φταίνε σε τίποτε, δεν χρειάζεται λοιπόν να αλλάξουν και τίποτε.

Ε, λοιπόν, αυτός ο τύπος ανθρώπου είναι πολύ διαδεδομένος στη χώρα μας. Πρόκειται για φαινόμενο που έχει καταγραφεί μάλιστα και σε εξαιρετικά ενδιαφέρουσες μελέτες της νεοελληνικής πολιτικής και κουλτούρας. Παραπέμπω ενδεικτικά στα «Πολιτισμικός Δυϊσμός και Πολιτική Αλλαγή στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης» του Νικηφόρου Διαμαντούρου και στο εξαιρετικό «Η Αθεράπευτη Νεκροφιλία του Ριζοσπαστικού Πατριωτισμού», του Άκη Γαβριηλίδη.

Το βλέπουμε και τώρα με την κρίση. Όλοι σχεδόν δηλώνουμε αθώοι. Και επιρρίπτουμε όλες τις ευθύνες για την κατάντια της χώρας στους ξένους (γενικώς), τους πολιτικούς (επίσης γενικώς), τα λαμόγια (απροσδιορίστως), και όλους τους άλλους (αορίστως). Η προσωπική ευθύνη έχει παραγραφεί και οι αμαρτίες των άλλων χρησιμεύουν ως Κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τις δικές μας. Λες και κανείς ποτέ δεν φοροδιέφυγε σε αυτή τη χώρα, λες και κανείς δεν έβαλε μέσο για οτιδήποτε, λες και κανείς δεν ψήφισε κάποιο κόμμα μόνο και μόνο για να του κάνει κάποιο ρουσφέτι, λες και κανείς δεν διάβαζε στις εφημερίδες ότι οι προϋπολογισμοί του κράτους πέφτουν έξω και είναι κάθε χρόνο ελλειμματικοί, λες και δεν είχαμε πάρει χαμπάρι ότι τα στοιχεία που πλασάραμε κάθε χρόνο στην Ευρώπη ήταν πλαστά, λες και κανείς δεν άρμεγε την κρατική αγελάδα, λες και μία ειδεχθής πράξη μπορεί να καθαγιαστεί επειδή «το κάναν κι άλλοι». Αν πιστέψουμε τους Αγανακτισμένους και τον Μίκη Θεοδωράκη, η Ελλάδα είναι γεμάτη αθώα περιστέρια και παρθένες Μαρίες. Έλεος πια!

Μπορεί να φταίει η Ορθόδοξη Πατερική παράδοση, η Οθωμανική κληρονομία και ο Ισλαμικός φαταλισμός, η αποξένωση από την Ευρώπη και τη Δύση, ή η καθυστέρηση στον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας, για το γεγονός ότι ευδοκιμεί τόσο πολύ αυτή η κουλτούρα στα μέρη μας. Ό,τι και να φταίει πάντως, αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι τέτοιου είδους άνθρωποι δύσκολα μπορούν να αλλάξουν και να βοηθηθούν... Ας ελπίσουμε επομένως ότι στη διαμάχη που βρίσκεται σε εξέλιξη στη χώρα, δεν θα επικρατήσουν οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «αμνοί» και «εσταυρωμένοι».

Τραγούδι της ημέρας: "Μια ζωή πληρώνω αμαρτίες αλλωνών" από Ρίτα Σακκελαρίου

Υ.Γ: Τώρα που επανέρχεται η συζήτηση για τις απολύσεις στο δημόσιο, να υπενθυμίσουμε ότι το Reporter είχε προαναγγείλει με σαφήνεια ότι θα γίνουν από πέρυσι (βλ. σχετικό ρεπορτάζ του προηγούμενου Νοεμβρίου με τίτλο: "Και βέβαια θα γίνουν απολύσεις στο δημόσιο") και μάλιστα, λέγαμε ότι ενώ είναι προγραμματισμένες για το 2012, μπορεί να επισπευστούν για το τέλος του 2011, αν πάνε άσχημα τα πράγματα. Τότε, όλοι το διέψευδαν...