Στο Μεσοπρόθεσμο αντιδρά, λοιπόν, πρώτα απ’ όλα, η «ριζοσπαστική» λεγόμενη αριστερά, η οποία υπόσχεται ότι τα πάντα θα λυθούν με την διαγραφή του χρέους (όπως παλιότερα θα λύνονταν με τη σοσιαλιστική επανάσταση). Η αλήθεια είναι βέβαια ότι το χρεοστάσιο δημιουργεί σωρεία προβλημάτων – σε πολλές περιπτώσεις πολύ οξύτερων από ένα πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής – τα οποία όσοι υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια επιμελώς αποκρύπτουν. Αλλά με αυτά τα προβλήματα, θα ασχοληθούμε ενδεχομένως αύριο, ειδικά αν το αποτέλεσμα της σημερινής ψηφοφορίας μας οδηγήσει εκεί. Οι πιο αχρείοι, πάντως, από αυτούς, επενδύουν στη χρεοκοπία της χώρας, ελπίζοντας ότι από το χάος που θα ακολουθήσει (πάγωμα τραπεζικών λογαριασμών, κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων, αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων, εξαθλίωση του πληθυσμού, έξοδος από το ευρώ), θα αποκομίσουν πολιτικά οφέλη. «Μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση... επομένως, να χρεοκοπήσουμε και να καούν όλα», σκέφτονται με το φτωχό τους το μυαλό.

Στο Μεσοπρόθεσμο αντιδρούν επίσης και οι επαγγελματίες «υπερασπιστές του λαού», ο οποίος θεωρούν ότι τους «μιλάει» κατ’ αποκλειστικότητα, όπως μιλάει το Άγιο Πνεύμα στους Προφήτες. Για παράδειγμα, ο Μίκης Θεοδωράκης, πρώην υπουργός της Νέας Δημοκρατίας θυμίζω, ο οποίος μάλιστα περιλαμβάνεται σε εκείνους τους βουλευτές που διεκδικούν τα αναδρομικά (επειδή το 2009 δεν ήξερε λέει ότι έχουμε οικονομική κρίση). Ή ο γνωστός στην οικουμένη πια βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος τυγχάνει και εργολάβος που συνεργάστηκε με τη ΔΕΗ. Ή οι τηλευαγγελιστές των δελτίων των Οκτώ, οι οποίοι επί χρόνια βάφτιζαν «φορομπηχτική» και βάρβαρη κάθε προσπάθεια καταπολέμησης της φοροδιαφυγής ή αύξησης των δημοσίων εσόδων. Εκείνοι με τους μισθούς των 20.000 έως και 36.000 ευρώ το μήνα. Ναι, λοιπόν, έχουν το θράσος και μιλούν εν ονόματι του συνταξιούχου. Σαν δεν ντρεπόμαστε...

Αντιδρούν επίσης όσοι χάνουν τα σκανδαλώδη προνόμιά τους. Οι συνδικαλιστές με τα 65.000 ευρώ οδοιπορικά το χρόνο, οι συνταξιούχοι των 45 ετών με 15 χρόνια ένσημα, οι εργαζόμενοι στα ΕΛΠΕ με τους 17,8 μισθούς και τα 36 επιδόματα, οι εργαζόμενοι στον ΟΠΑΠ με τους και ‘γω δεν ξέρω πόσους μισθούς, οι επιχειρηματίες που μια ζωή ζούσαν από τις κρατικές μπίζνες, οι καναλάρχες που ξέμειναν από δανεικά και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Φυσικά, οι πάντες διατείνονται ότι προασπίζονται το δημόσιο συμφέρον. Αλλά αν πει κανείς στους εργαζομένους στα ΕΛΠΕ να μειώσουν το λειτουργικό κόστος της εταιρείας για να αυξηθεί το μέρισμα που μπαίνει στα δημόσια ταμεία, τότε ξεχνάν και τον λαό και την πατρίδα.

Αντιδρούν τέλος όσοι πράγματι πλήττονται από τη συρρίκνωση της οικονομίας. Όσοι χάνουν τις δουλειές τους, όσοι πληρώνουν περισσότερους φόρους χωρίς να φταίνε. Σε αυτούς - να σημειώσω - δεν περιλαμβάνονται οι συνταξιούχοι των 400 ευρώ, γιατί ας μας πουν αυτοί οι συνταξιούχοι πόσα χρόνια πλήρωναν εισφορές και τι εισφορές ήταν αυτές για να βγει 400 ευρώ η σύνταξη. Περιλαμβάνονται όμως οι συνταξιούχοι των 800 και 900 ευρώ, γιατί εκείνοι πράγματι πλήρωσαν εισφορές και πράγματι η σύνταξή τους είναι χαμηλή. Δεν περιλαμβάνονται επίσης εκείνοι των οποίων οι επιχειρήσεις συντηρούνταν τόσα χρόνια επειδή δεν πλήρωναν εισφορές για το προσωπικό τους και δεν εξέδιδαν αποδείξεις. Περιλαμβάνονται όμως όσοι έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους επειδή δεν άντεχαν άλλο να περιμένουν τις μεταχρονολογημένες επιταγές και τις επιστροφές ΦΠΑ. Δεν περιλαμβάνονται όσοι μπήκαν στο ευρύτερο δημόσιο με μέσο. Ούτε ένας. Περιλαμβάνονται όμως όσοι πέτυχαν με εξετάσεις ΑΣΕΠ και λόγω της δημοσιονομικής κατάστασης δεν προσλαμβάνονται εδώ και χρόνια.

Όλες αυτές οι κατηγορίες που ανέφερα ότι δίκαια αντιδρούν, κάνουν ένα σημαντικό λάθος. Συγκρίνουν τη ζωή τους με το Μνημόνιο, με τη ζωή τους πριν το Μνημόνιο. Το Μνημόνιο δεν φταίει που η προηγούμενη ζωή δεν υπάρχει πια. Αυτό που φταίει είναι ότι τελείωσαν τα δανεικά και πλέον δεν μπορούμε να έχουμε ελλειμματικούς προϋπολογισμούς. Το Μνημόνιο μας βοηθά να περάσουμε από το 15,6% έλλειμμα στο 0% έλλειμμα , μέσα σε διάστημα μερικών χρόνων, αντί για μίας ημέρας, όπως θα έπρεπε να κάνουμε αν δεν υπήρχε, ακόμη και αν διαγράφαμε το χρέος. Ούτε φταίει το Μνημόνιο για τον τρόπο με τον οποίο επιμερίζονται τα βάρη της προσαρμογής. Αυτό είναι ευθύνη της κυβέρνησης. Ούτε φταίει το Μνημόνιο που χρεωθήκαμε, ως κράτος, τόσο πολύ μέσα σε 30 χρόνια. Την ευθύνη γι’ αυτό έχει ο ελληνικός λαός που θα έπρεπε να προσέχει ποιους ψηφίζει και να «Αγανακτεί» για τους προϋπολογισμούς που έφερναν στη Βουλή.

Η σύγχυση λοιπόν πρέπει να διαλυθεί. Τα λάθη του παρελθόντος είναι πολλά. Η κυβέρνηση ανεπαρκής και η αντιπολίτευση ανεύθυνη. Αλλά η χρεοκοπία δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα και θα δημιουργήσει πολλά περισσότερα. Με τους πολιτικούς μας, θα τα πούμε ένα χεράκι στις επόμενες εκλογές, που δεν θα αργήσουν. Αλλά αυτό που προέχει τώρα είναι να έχουμε μισθούς και συντάξεις τον Ιούλιο. Το Μεσοπρόθεσμο, όσο σκληρό και αν είναι, είναι ηπιότερο από την εναλλακτική του. Και γι’ αυτό μόνο, αν όχι για κανέναν άλλο λόγο, πρέπει σήμερα να ψηφιστεί...

 

Τραγούδι της ημέρας: Άγγελος-Εξάγγελος του Σαββόπουλου:

 

«τα νέα που σας έφερα, σας χάιδεψαν τ' αυτιά/

μα απέχουνε πολύ απ' την αλήθεια/

Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει/

και του 'παμε να φύγει μουδιασμένα/

αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει/

καλύτερα να μην μας πει κανένα...»