Φυσικά, δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει την Τρόικα. «Αυτή είναι δουλειά του επομένου» σκέφτηκε χαιρέκακα. Με το που ανέλαβε λοιπόν ο «Μπένι», βρέθηκε αντιμέτωπος με τη δίκαιη οργή των δανειστών μας για τις «ζαβολιές» του Παπακ. Εντέλει, όλα τα μέτρα που γνωρίζαμε από πριν και τα οποία προκαλούν «Σοκ και Δέος», ξαναμπήκαν στο Μεσοπρόθεσμο, που έρχεται προς ψήφιση στη Βουλή. Και εκεί που η οικονομία πήγαινε να σταθεροποιηθεί (το πρώτο τρίμηνο του 2011, το ΑΕΠ δεν συρρικνώθηκε σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο, για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια), τώρα της δίνουμε μια κλοτσιά στα «αχαμνά» της ιδιωτικής κατανάλωσης και την ξαναγονατίζουμε.

Ενδεικτικά αναφέρω μόνο τους πρόχειρους υπολογισμούς για το μπουγιουρντί με το οποίο επιβαρύνεται ο γράφων. Με τη μείωση του αφορολόγητου στα 8.000 ευρώ, πληρώνω άλλα 400 ευρώ (10% κλίμακα για το ποσό των οκτώ έως δώδεκα χιλιάδων). Επειδή εκτός από τις μισθωτές υπηρεσίες, έχω και μπλοκάκι, θα κληθώ να πληρώσω μια πεντακοσάρα σαν ελεύθερος επαγγελματίας (300 ευρώ μεσοσταθμικά, σημαίνει ότι εγώ που δραστηριοποιούμαι στην Αθήνα ως δημοσιογράφος, θα κληθώ να δώσω περίπου 500). Και επίσης, η έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης 2% με επιβαρύνει με 540 ευρώ, με βάση το εισόδημα που δήλωσα το 2010 (και διαβεβαιώνω ότι ήταν και το πραγματικό μου εισόδημα. Δεν έκλεψα ούτε σεντ από το κράτος). Σύνολο λοιπόν, τουλάχιστον 1440 ευρώ επιπλέον φόρος σε σχέση με πέρυσι. Σε αυτά, θα πρέπει να προστεθούν και οι αυξήσεις των έμμεσων φόρων στα πάντα (ΦΠΑ, τσιγάρα, αναψυκτικά, ποτά, βενζίνη, κλπ.), το κόστος των οποίων για κάποιον σαν εμένα ανέρχεται σε πολλές εκατοντάδες ευρώ, αλλά και οι αναδρομικές χρεώσεις.

Αν είχα παιδιά, ή άνεργο στην οικογένειά μου για να υποστηρίξω, θα είχα γονατίσει τελείως. Τώρα, απλώς μειώνεται το βιοτικό μου επίπεδο με ταχείς ρυθμούς... Και επιπλέον, οι φοροφυγάδες συμπολίτες μου επιβαρύνονται πολύ λιγότερο (δηλαδή, μόνο με το τέλος επιτηδεύματος και το κόστος των επιπλέον έμμεσων φόρων). Αυτό το τελευταίο ειδικά, με κάνει να εξεγείρομαι όχι τόσο εναντίον του Μνημονίου, όσο εναντίον της κυβέρνησης και των κυβερνήσεων πριν από αυτήν.

Γιατί όμως συνεχίζω να στηρίζω το Μνημόνιο (a.k.a: Μεσοπρόθεσμο), όταν με πλήττει τόσο πολύ; Υπάρχουν αρκετοί λόγοι: Ο πρώτος και κυριότερος είναι ότι αν γυρίζαμε στη δραχμή και η δραχμή υποτιμάτο συνεχώς, προκειμένου να τα βγάζαμε πέρα, το πλήγμα στην αγοραστική μου δύναμη θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο. Πολύ απλά, όλα όσα αγοράζουμε είναι εισαγόμενα και τιμολογούνται σε ευρώ ή δολάρια. Δεύτερον, επειδή η παραμονή στο ευρώ δεν είναι αναγκαία μόνο για οικονομικούς λόγους, αλλά και για πολιτικούς. Τρίτον, επειδή εκτός από τα εισπρακτικά μέτρα, το Μνημόνιο περιέχει και μία σειρά από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, με τις οποίες συμφωνώ απόλυτα και οι οποίες έπρεπε να έχουν υλοποιηθεί εδώ και δεκαετίες. Τέταρτον, επειδή παραμονή στο ευρώ χωρίς Μνημόνιο δεν γίνεται, διότι θα καταρρεύσουν οι τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία. Πέμπτον, επειδή αν είναι να γίνει τελικά κάτι με τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά σε αυτή τη χώρα, θα το κάνει η Τρόικα και όχι οι δικοί μας φωστήρες. Οπότε, αν φύγει η Τρόικα, βρασ’τα...

Από εκεί και πέρα, και βέβαια έχω ενστάσεις στην πώληση δημόσιων επιχειρήσεων, σε μία εποχή που οι μετοχές βρίσκονται στα τάρταρα. Αλλά γι’ αυτό δεν φταίει η Τρόικα, αλλά οι δικές μας κυβερνήσεις που φοβήθηκαν να κάνουν ιδιωτικοποιήσεις σε καιρούς παχιών αγελάδων για να μην δυσαρεστήσουν την κομματική τους πελατεία. Σήμερα, αν θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ, καιγόμαστε για μετρητά και πουλάμε όσο-όσο. Ούτε μου αρέσει που χαρακτηρίζομαι και επισήμως «σύνηθες υποζύγιο» και πληρώνω συνεχώς με διαρκή νέα μέτρα. Αλλά ούτε γι’ αυτό φταίει η Τρόικα. Ας κατάφερνε η κυβέρνησή μας να διευρύνει τη φορολογική βάση. Ούτε και φταίει η Τρόικα αν η κυβέρνησή μας δεν διαθέτει επαρκείς διαπραγματευτικές ικανότητες, ώστε να παίξει το χαρτί της ανατίναξης του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, μέσω μιας απειλής χρεοκοπίας. Ούτε, τέλος, φταίει η Τρόικα, που δεν τολμά η κυβέρνηση να μειώσει το δημόσιο και μας υποχρεώνει να το συντηρούμε με διαρκείς φόρους.

Παρ’ όλα αυτά, γεγονός παραμένει ότι αν ψηφιστεί και εφαρμοστεί το Μεσοπρόθεσμο, η ύφεση θα βαθύνει ακόμη περισσότερο. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η μόνη σωτηρία είναι η ελάφρυνση του δημοσίου χρέους (και των ετήσιων τόκων), μέσω μίας συμφωνίας τύπου Βιέννης, η προώθηση του σχεδίου Μάρσαλ που υπόσχονται εμμέσως οι Ευρωπαίοι, η χρηματοδότηση των μεγάλων έργων του ΕΣΠΑ, χωρίς εθνική συνδρομή και η ανάκαμψη του τουρισμού και των εξαγωγών. Όλα αυτά ήδη γίνονται ή δρομολογούνται υποτίθεται. Ερώτημα παραμένει αν θα αποδειχθούν αρκετά. Η άλλη επιλογή, είναι η έξοδος από το ευρώ. Θα δούμε ποια άποψη τελικά θα επικρατήσει.