Επίσης, δεν του φταίει κανείς που επί 20 μήνες τώρα, προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση στην ιστορία της χώρας με ημίμετρα και αναθέτοντας τα πιο κρίσιμα χαρτοφυλάκια  σε άτομα χωρίς καμία εμπειρία διοίκησης. Επιπλέον, κανείς δεν του φταίει που έχει βάλει επικεφαλής στο τμήμα campaigning της κυβέρνησης της Ελλάδος (η οποία είναι στο επίκεντρο της προσοχής των διεθνών ΜΜΕ), μία 28χρονη κοπελιά, η οποία ακόμη δεν έχει τελειώσει το πτυχία της στο ΤΕΙ, και κυβερνητικό εκπρόσωπο έναν κύριο, ο οποίος είναι εμφανώς ανεπαρκής στα καθήκοντά του. Και τέλος, κανείς δεν του φταίει που αντί να προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, συσκέπτεται αενάως, ταξιδεύει συνεχώς και αρνείται να επιβάλλει την πειθαρχία στο «στράτευμά» του.

Εν πάση περιπτώσει, «τοιούτος έπρεπεν ημίν αρχιερεύς». Με αυτόν έχουμε ξεμείνει και με αυτόν πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε. Βλέπετε, ύστερα από έντονες πιέσεις του οικογενειακού του περιβάλλοντος και των μεγαλοστελεχών του ΠΑΣΟΚ (εκατοντάδες σύμβουλοι θα έμεναν στο δρόμο αν παραιτείτο η κυβέρνηση και οι στελεχάρες υπουργοί θα γίνονταν κλητήρες...), ο κ. Παπανδρέου ξε-παραιτήθηκε. Στη συνέχεια, η επανάσταση που ξέσπασε την επόμενη ημέρα κατεστάλη εν τη γενέσει της, ύστερα από διαβεβαιώσεις που παρείχε ο κ. Παπανδρέου σε μεγαλοσχήμονες υπουργούς του, αλλά και ένα μίνι-ντιλ που επιτεύχθηκε με τον Μπένι. Άλλωστε, εναλλακτική λύση για να συσπειρώσει την Κ.Ο δεν υπήρχε. Έτσι εξηγείται και η απότομη στροφή των μίντια, από χθες το μεσημέρι και μετά.

Το θέμα μας είναι ότι μετά από όλη αυτή τη σαπουνόπερα, η πραγματικότητα δεν εξαφανίζεται (απλώς την ξεχάσαμε για δυο ημέρες): η Τρόικα είναι διχασμένη για την επόμενη δόση, τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους εξαντλούνται, η Ελλάδα έχει γίνει για μία ακόμη φορά διεθνώς ρεζίλι, οι Αγανακτισμένοι είναι στους δρόμους ζητώντας επιμόνως να κηρύξουμε πτώχευση, ο κ. Σαμαράς επιμένει στις παράλογες απαιτήσεις του και συμφωνία για το νέο πακέτο στήριξης της Ελλάδας δεν έχουμε.

Εν ολίγοις, ωραία τα σίριαλ, αλλά κάποια στιγμή τελειώνουν...