Δεν μιλάω μόνο για τις αλλεπάλληλες επικοινωνιακές καταστροφές: τα αποτυχημένα συμβούλια πολιτικών αρχηγών (αλήθεια, αφού δεν είχε εξασφαλίσει συναίνεση μέσω τηλεφώνου ο πρωθυπουργός, γιατί τα συγκαλούσε και μας υπέβαλλε σε κρύο ντους;), τις προκλητικά συχνές απουσίες του κ. Παπανδρέου στο εξωτερικό, την ανεπάρκεια στον συντονισμό, τις ατυχείς δηλώσεις περί «Τιτανικού», τον ανασχηματισμό-ανέκδοτο του περασμένου Σεπτεμβρίου και – αποκορύφωμα – το χθεσινό φιάσκο με την κατά λάθος παραίτηση και την «ξεπαραίτηση»....

Αναφέρομαι κυρίως στην αποτυχία της κυβέρνησης να υλοποιήσει τους στόχους του Μνημονίου. Την επιμονή του πρωθυπουργού να διατηρεί στα πιο κρίσιμα για την ανάπτυξη και τη δημοσιονομική προσαρμογή υπουργεία φίλους του, χωρίς καμία διοικητική εμπειρία και με μηδαμινές ικανότητες (η Μπιρμπίλη έχει το πιο κρίσιμο για την ανάπτυξη χαρτοφυλάκιο και χαράσσει προσωπική στρατηγική με τους συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ, ο Παπακωνσταντίνου έχει εκ των πραγμάτων αποτύχει, ενώ εκατοντάδες επενδύσεις είναι κολλημένες στο Κ.Α.Σ του κ. Γερουλάνου). Εξαιτίας αυτών των αποτυχιών, ο κ. Παπανδρέου δεν έχει απολέσει μόνο την εμπιστοσύνη των αντιμνημονιακών (ελάχιστα με ενδιαφέρουν εκείνοι), αλλά και των Μνημονιακών.

Μετά το χθεσινό φιάσκο, αναρωτιέμαι αν είναι δυνατόν να κυβερνήσει και για πόσο. Μερικές ώρες ή μέρες; Μέχρι να ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο; και μετά τι; Δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να αλλάξει με έναν ανασχηματισμό. Ο κ. Παπανδρέου δεν μπορεί να επιβληθεί στην κοινοβουλευτική του ομάδα, δεν μπορεί να συντονίσει τους υπουργούς του, δεν μπορεί να φέρει εις πέρας αυτά για τα οποία έχει δεσμευθεί. Άγεται και φέρεται από τον κάθε Λιάνη... «Δεν κάνει το παιδί», όπως είχε πει και ο κ. Μητσοτάκης. Και το χειρότερο: ο επόμενος πρωθυπουργός είναι ο Σαμαράς.

Οϊμέ....