Η μόνιμη επωδός-δικαιολογία στην ερώτηση για ποιο λόγο δεν υπερψηφίζουν το Μεσοπρόθεσμο τώρα που ο Παπανδρέου τους προσέφερε γη και ύδωρ και υιοθέτησε τις περισσότερες θέσεις του «Ζάππειο ΙΙ» είναι ότι «δεν μπορούν να αφήσουν την αντιπολίτευση στο πεζοδρόμιο». Αυτό που εννοούν είναι ότι πρέπει να υπάρχει θεσμική αντιπολίτευση στη χώρα, γιατί σε περίπτωση αποτυχίας του Μεσοπρόθεσμου, κινδυνεύουμε να καταλήξουμε με κυβέρνηση ΚΚΕ, αν η ΝΔ, στο μεταξύ, έχει περάσει στο «μνημονιακό» στρατόπεδο. Έτσι, δέχονται να «τρώνε ξύλο» από τον Γιούνκερ, τον Τρισέ, τον Ρεν και τη Λαγκάρντ, τον Μπαρόζο, τον Φιγιόν και όλους τους Ευρωπαίους αξιωματούχους που τους κατηγορούν για έλλειψη υπευθυνότητας και πατριωτισμού.

Από την άλλη πλευρά, στο ΠΑΣΟΚ φαίνεται να πιστεύουν ότι οι διαρροές στην κρίσιμη ψηφοφορία της 28ης Ιουνίου, αν υπάρξουν, θα είναι ελεγχόμενες και θα τσοντάρει και μερικούς ψήφους η ΔΗ.ΣΥ, ίσως και ορισμένοι «Ντορικοί» που έχουν απομείνει στη ΝΔ. Μακροπρόθεσμα, η ελπίδα του επιτελείου Παπανδρέου είναι ότι το ελληνικό εξωτερικό χρέος – μετά και το νέο πακέτο στήριξης - θα περάσει από τα χέρια των ιδιωτών στα χέρια των Ευρωπαϊκών κρατών και της ΕΚΤ. Και τότε, με τις κατάλληλες κινήσεις και αφού η Ελλάδα έχει αποδείξει ότι είναι «καλό παιδί», μπορεί να υπάρξει κάποιας μορφής επίσημο κούρεμα, αλλά στη βάση διακρατικών συμφωνιών. Θα πρόκειται δηλαδή για μία πολιτική απόφαση. Στο μεταξύ, θα μας έπεφτε καλά και μία εθελοντική συμφωνία ορισμένων τουλάχιστον ιδιωτών για διακράτηση τίτλων του ελληνικού δημοσίου. Φυσικά, η Ελλάδα δεν μπορεί να διατυμπανίζει, επισήμως τουλάχιστον, τη συγκεκριμένη στόχευση.

Οι εκτιμήσεις και των δύο κομμάτων είναι λογικές. Με μία μόνο ένσταση. Οι σοβαροί άνθρωποι και στα δύο στρατόπεδα θα έπρεπε κανονικά να ελπίζουν να υπάρξουν σοβαρές διαρροές και στα δύο κόμματα. Να ξεκαθαρίσει επιτέλους η ήρα από το στάρι και – για το καλό της δημοκρατίας μας, η οποία δοκιμάζεται και απαξιώνεται καθημερινά – οι βουλευτές να ψηφίσουν για μία φορά στη ζωή τους κατά συνείδηση. Αν γίνει κάτι τέτοιο, τότε αρκετοί από τη Νέα Δημοκρατία θα υπερψηφίσουν το Μεσοπρόθεσμο και αρκετοί από το ΠΑΣΟΚ δεν θα το ψηφίσουν, μαζί με τους βουλευτές της αριστεράς. Οι απόψεις και των δύο πλευρών θα είναι σεβαστές, όπως και το αποτέλεσμα.

Αν μου επιτρέπεται να τολμήσω μία πρόβλεψη, σε μία τέτοια περίπτωση, το Μεσοπρόθεσμο θα περάσει οριακά, γιατί πολλοί από όσους φωνασκούν εναντίον του αντιλαμβάνονται ότι «το κόστος της εξόδου από την ευρωζώνη είναι πολύ μεγαλύτερο από το κόστος των θυσιών που συνεπάγεται η παραμονή μας σε αυτήν» (για να παραφράσω τον Ανδρέα Παπανδρέου). Το μεγαλύτερο ωφέλημα θα είναι όμως ότι θα ξεκαθαρίσουν επιτέλους τα δύο στρατόπεδα στην Ελλάδα: οι μνημονιακοί και οι αντιμνημονιακοί και δεν θα κινδυνεύει η αντιπολίτευση να περάσει στο «πεζοδρόμιο», όπως φοβούνται ορισμένοι στη Ν.Δ. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, στην ουσία αυτές είναι οι δύο βασικές ιδεολογικές παρατάξεις σήμερα στη χώρα. Και αυτός ο νέος διαχωρισμός του πολιτικού σκηνικού θα πρέπει να αποτυπωθεί και στα κόμματα, τα οποία, έτσι όπως είναι δομημένα σήμερα, δεν εκφράζουν τις πραγματικές ιδεολογικές διαφορές στην ελληνική κοινωνία. Για παράδειγμα, το «βαθύ» λεγόμενο ΠΑΣΟΚ έχει πολλά περισσότερα κοινά με τον Πάνο Καμμένο, απ' ότι έχει ο Κωστής Χατζηδάκης, που είναι στο ίδιο κόμμα με αυτόν.

Αν λοιπόν πράγματι έχουμε διαρροές εκατέρωθεν στην κρίσιμη ψηφοφορία για το Μεσοπρόθεσμο, τότε θα αναδιαταχθεί το πολιτικό σκηνικό και θα λυθεί και η κρίση αντιπροσώπευσης που έχουμε σήμερα και αποτελεί βόμβα στα θεμέλια του πολιτεύματος. Το κακό σενάριο είναι βέβαια στη μάχη αυτήν που ίσως να διεξαχθεί στη Βουλή να επικρατήσουν οι αντιμνημονιακοί και έτσι να καταλήξουμε στη δραχμή. Ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση όμως, το αποτέλεσμα θα είναι σεβαστό. Άλλωστε, αυτοί οι 300 είναι οι άνθρωποι που επιλέξαμε να εκπροσωπούν τα συμφέροντά μας και αν το αίτημα να φύγουμε από το ευρώ είναι πλειοψηφικό στην κοινωνία και στη Βουλή, τότε γαία πυρί μειχθήτω. Τουλάχιστον, στο νέο σκηνικό, θα ξέρουμε ποιος μας οδήγησε που και δεν θα έχουμε αυτό το άθλιο τουρλουμπούκι, όπου άνθρωποι με τελείως αντίθετες αντιλήψεις συμβιώνουν στο ίδιο κόμμα.