Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι οι ακαδημαϊκοί και άνθρωποι των γραμμάτων που υπέγραψαν τις προάλλες την ανοικτή επιστολή “Τολμήστε!” προς τον πολιτικό κόσμο, ή οι “Αγανακτισμένοι” ήθελαν να δημιουργήσουν πολιτικά κόμματα. Πώς θα μπορούσαν να συναγωνιστούν οι συγκεκριμένες δυνάμεις τα υφιστάμενα κοινοβουλευτικά κόμματα από τη στιγμή που τα τελευταία (συμπεριλαμβανομένης και της αριστεράς) μπορούν και προεισπράττουν την κρατική τους επιχορήγηση μέχρι το 2016 και βάλε; Απλούστατα, κανείς δεν μπορεί να συναγωνιστεί τα υπάρχοντα κόμματα με αυτές τις συνθήκες, διότι θα χρειάζονταν τεράστια κεφάλαια, που μόνο ένας “Μπερλουσκόνι” θα μπορούσε να διαθέσει. Επίσης, έστω ότι τα χρήματα βρίσκονταν από μία εκστρατεία βάσης, ανάλογη με αυτήν που έφερε τον Μπαράκ Ομπάμα στην εξουσία, πώς θα προβάλλονταν αυτές οι νέες δυνάμεις, από τη στιγμή που τα κανάλια υποχρεούνται εκ του νόμου πριν από κάθε αναμέτρηση να δίνουν συγκεκριμένο χρόνο σε κάθε πολιτικό κόμμα, ανάλογα με την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση; Αν ένα νέο κόμμα δεν εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο, τότε ούτε χρήματα έχει, ούτε τηλεοπτική προβολής μπορεί να τύχει. Με λίγα λόγια, είναι χαμένο από χέρι. Αυτή είναι η αλήθεια και όχι οι χαζές παροιμίες περί προβάτων έξω από το μαντρί που τα τρώει ο λύκος. Η μαρμάγκα τα τρώει...

Στα παραπάνω, προσθέστε και τις άθλιες Συνταγματικές διατάξεις περί ευθύνης υπουργών, τη γενικευμένη βουλευτική ασυλία ακόμη και για πράξεις που δεν σχετίζονται με την άσκηση πολιτικών καθηκόντων, και θα δείτε ότι εκτός από τα κόμματα του κοινοβουλίου, προστατεύονται και τα άτομα που τα στελεχώνουν. Τέλος, υπάρχει και το ζήτημα των απαράδεκτα μεγάλων εκλογικών περιφερειών, εξαιτίας των οποίων δεν έχουμε μόνο βουλευτές δύο ταχυτήτων, αλλά και κατάλυση στην πράξη του δικαιώματος του εκλέγεσθαι. Οι γνωρίζοντες, για παράδειγμα, πόσο στοιχίζει μία προεκλογική εκστρατεία στη Β' Αθηνών, γνωρίζουν επίσης ότι ένας “κανονικός” άνθρωπος δεν μπορεί να συναγωνιστεί τους “βαρόνους” της συγκεκριμένης περιφέρειας. Γνωρίζουν επίσης ότι οι πόροι που απαιτούνται είναι πολύ περισσότεροι από το τυπικό πλαφόν του νόμου και ότι οι τρόποι για να βρεθούν είναι πολύ συγκεκριμένοι. Το επιστέγασμα σε όλο αυτό το άθλιο κατασκεύασμα ήταν και οι πελατειακές σχέσεις και οι ρουσφετολογικές προσλήψεις, για τις οποίες όμως οφείλω να παραδεχθώ ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει κάνει – υπό την πίεση και της οικονομικής κρίσης – μεγάλα βήματα προς την κατεύθυνση του μηδενισμού τους.

Με λίγα λόγια, βαλβίδες ασφαλείας για να εκτονωθεί η πίεση σε αυτό το θεσμικό πλαίσιο δεν υπάρχουν. Ισονομία επίσης δεν υπάρχει, ούτε ισηγορία. Αντιθέτως, υπάρχει μπόλικη ασυδοσία και ατιμωρησία. Τα αποτελέσματα είναι ήδη ορατά: η Ελλάδα κινδυνεύει άμεσα με υποβάθμιση από τα ανεπτυγμένα κράτη, στα αναπτυσσόμενα. Αν τελικά οδηγηθούμε εκεί, δεν θα φταίνε μόνο οι κάθε λογής αγανακτισμένοι, οι οποίοι διεκδικούν να γίνει αυτή η υποβάθμιση, αλλά και οι πολιτικοί, οι οποίοι μολονότι απέτυχαν, έχουν διασφαλίσει ότι δεν υπάρχει θεσμικός τρόπος να αντικατασταθούν – να λειτουργήσει δηλαδή στην πράξη η δημοκρατία.

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr