Ακόμη και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του μνημονίου, πάντως, δεν λένε ότι αρκεί για να μας σώσει, ή ότι το κείμενο αυτό θέτει από μόνο του τις «βάσεις για την Ελλάδα του αύριο». Το μνημόνιο είναι –στην καλύτερη περίπτωση-  το ελάχιστο δυνατό που μπορεί να γίνει για τη μείωση των ελλειμμάτων. Ο σχεδιασμός του μέλλοντος της κοινωνίας μας είναι δουλειά του ελληνικού λαού και των εκάστοτε εκλεγμένων κυβερνήσεών του.
Η σημερινή κυβέρνηση, δυστυχώς, θεωρεί ότι το έργο της περιστρέφεται γύρω από το μνημόνιο, στην εφαρμογή του οποίου μάλιστα αποτυγχάνει οικτρά. Έχει παγιδευτεί και η ίδια σε μία «μνημονολογία» χωρίς τέλος, μολονότι τα στελέχη της θα έπρεπε να αντιλαμβάνονται ότι κάτι τέτοιο και τους στοιχίζει επικοινωνιακά και οδηγεί την κοινωνία σε τροχιά κατάθλιψης. Και την οδηγεί σε τροχιά κατάθλιψης, διότι οι πολέμιοι του μνημονίου θεωρούν ότι η εφαρμογή του οδηγεί στην καταστροφή, ενώ οι υποστηρικτές του θεωρούν ότι η ανεπαρκής εφαρμογή του από τη συγκεκριμένη κυβέρνηση είναι αυτή που οδηγεί στην καταστροφή. Έτσι, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, συνδικάτα και εργοδότες, φιλελεύθεροι και αριστεροί, σύσσωμη η ελληνική κοινωνία δηλαδή, είναι έτοιμη να κόψει τις φλέβες της. Οι οποίες φλέβες της εξαρτώνται εν τέλει από το αν θα πάρουμε την επόμενη δόση. Που αν συνεχίσουμε έτσι δεν θα την πάρουμε. Και πάπαλα...
Στο μεταξύ πάντως, οι μεν υπουργοί που έχουν επωμιστεί την εκτέλεση του μνημονίου δεν τα καταφέρνουν, οι δε υπουργοί των οποίων το έργο δεν σχετίζεται άμεσα με το μνημόνιο θεωρούν ότι είναι διακοσμητικοί ή έργο τους είναι απλώς να ρητορεύουν.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Χάρη τον Καστανίδη. Ανεξάρτητα από το μνημόνιο, το έργο που θα επιτελέσει ο συγκεκριμένος κύριος είναι μείζονος σημασίας για να σταθεί η ελληνική οικονομία στα πόδια της. Διότι πώς είναι δυνατόν να επενδύσει οποιοσδήποτε ξένος στην Ελλάδα, όταν γνωρίζει ότι στη χώρα αυτή η απόδοση δικαιοσύνης καθυστερεί τόσο πολύ που αγγίζει τα όρια της αρνησιδικίας. Ο ξένος επενδυτής δηλαδή ξέρει πως αν μπλέξει στην Ελλάδα, δεν θα ξεμπλέξει ποτέ. Και δικαίως σκέφτεται «άσε καλύτερα, πάμε άλλού».
Ούτε όμως και η εσωτερική οικονομία μπορεί να δουλέψει με αυτήν τη δικαιοσύνη. Όποιος θέλει να κλέψει – το κράτος ή τους συνεταίρους, ή τους πελάτες του - ξέρει ότι δεν τιμωρηθεί, καθώς όλες, μα όλες οι ποινές μέχρι πέντε χρόνια φυλάκισης στην Ελλάδα είναι εξαγοράσιμες, ενώ μέχρι να τελεσιδικήσει μία υπόθεση οι άμεσα ενδιαφερόμενοι θα έχουν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο. Από την άλλη πλευρά, όποιος έχει δίκιο στις συναλλαγές του με το κράτος, γνωρίζει ότι ποτέ δεν θα το βρει ο ίδιος. Τα εγγόνια του ίσως...
Η ατιμωρησία, η αρνησιδικία και η αδυναμία της δικαιοσύνης να προστατεύσει τους αδικημένους (των οποίων υποτίθεται είναι το έσχατο καταφύγιο) και να στείλει στη φυλακή τα λαμόγια, είναι από τους βασικούς λόγους που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, είναι απαραίτητο να βάλει και το χεράκι του ο κ. Καστανίδης, αντί να ρητορεύει αμέριμνος για «κοινωνικά κριτήρια στην εφαρμογή των νόμων» και να «αποσυμφορίζει» τις φυλακές. Συμφόρηση χρειάζονται οι φυλακές όχι αποσυμφόρηση.
Τα ίδια ισχύουν και για τον κ. Παπουτσή και την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην Κερατέα. Κάποιος θα πρέπει να υπενθυμίσει στον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, ότι δεν είναι σχολιαστής της επικαιρότητας, αλλά φύλακας της δημόσιας τάξης και του νόμου.
Όλα αυτά βέβαια δεν έχουν σχέση με το μνημόνιο. Έχουν άμεση σχέση όμως με την προσπάθεια της χώρας να γίνει μία συντεταγμένη Πολιτεία, όπου θα μπορεί κάποιος να ζήσει αξιοπρεπώς, να δουλέψει και να επενδύσει. Άσε που αν δούμε και κανέναν να μπαίνει φυλακή, θα μας φύγει και λίγο η κατάθλιψη....