Το κράτος έγειρε, μαζί με τα υποβρύχια, που αγοράσαμε πανάκριβα από τους Γερμανούς, για να συνεχίσουν να διατηρούν στη ζωή το φάντασμα του Σκαραμαγκά. Μπούκωσε στις μίζες και τα δωράκια και στη συνέχεια πνίγηκε στους ποταμούς των εκατομμυρίων που έσπρωξε για διαφημίσεις του «κυβερνητικού έργου», σε υπερχρεωμένα και διαπλεκόμενα ΜΜΕ.
Το κράτος βούλιαξε μέσα στα θαλασσοδάνεια και τις ανούσιες επιδοτήσεις σε εκ των προτέρων καταδικασμένα «επενδυτικά σχέδια». Το πάτωσαν οι εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι προσελήφθησαν από την πίσω πόρτα, το μπροστινό παράθυρο, από τον φεγγίτη, την καμινάδα του τζακιού, ακόμη και από την αποχέτευση.
Το κράτος τσακίστηκε στα βράχια που το οδήγησαν οι εκάστοτε καταλληλότεροι, σοβαρότεροι, ομορφότεροι και γενικώς ενδοξότεροι των ηγετών του. Σε ρόλο επιβάτη, αλλά και πλοηγού σε αυτήν την πορεία προς το παγόβουνο, εμείς οι ίδιοι οι πολίτες του.
Το κράτος το έγδυσαν οι αγρότες, με τις επιδοτήσεις, οι εργάτες με τις αέναες διεκδικήσεις και οι φοιτητές, με τις παπαρολογίες και τις καταλήψεις.
Το κράτος το έστυψαν οι επιχειρηματίες, όπου επιχειρηματίας στη χώρα μας έφτασε να σημαίνει αυτός που περιμένει να του δώσει δουλειές το κράτος. Το λιάνισαν τα κόμματα, τα οποία χρωστάνε ήδη όλες τις επιχορηγήσεις που έχουν λαμβάνειν (από το κράτος πάντα) μέχρι το 2156 τουλάχιστον.
Του ξέσκισαν τις σάρκες οι κονδυλοφόροι της κακιάς ώρας, οι οποίοι ζητούσαν, ζητούσαν, ζητούσαν, χωρίς τελειωμό. Του σκύλεψαν το πτώμα οι τηλευαγγελιστές των δελτίων των οκτώ, οι κατά φαντασίαν καλλιτέχνες, οι κατα φαντασίαν ανάπηροι και οι κατά φαντασίαν αντιστασιακοί, όλοι όσοι πέτυχαν και πήραν επιχορηγήσεις, διευκολύνσεις, αναχρηματοδοτήσεις, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και χαριστικές ρυθμίσεις.
Το έστειλαν στο νοσοκομείο οι γιατροί του, λίγο πριν αναχωρήσουν ανακουφισμένοι για το «συνεδριακι» που τους έστειλε η φαρμακευτική τους εταιρεία στη Χαβάη, σε αντάλλαγμα για το σπρώξιμο του σκευάσματός της στη γενική εφημερία. Το πέταξαν στην πυρά οι συντεχνίες, κατηγορώντας το ότι δεν σέβεται τα «κεκτημένα» τους.
Και τέλος, σκόρπισαν τις στάχτες του στη θάλασσα οι καθηγητάδες, οι οποίοι, αφού έκαναν κάποτε τη «Γαλλία τους», πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους σχεδιάζοντας την επανάσταση κάπου μεταξύ Κολωνακίου και Αράχωβας και χαϊδεύοντας τα αυτιά στα κακομαθημένα φυντάνια τους, που έσπαγαν και έκαιγαν ό,τι είχε μείνει όρθιο.
Φυσικά, τον επικήδειο τον τραγούδησαν τα σκυλιά της νύχτας, παρέα με «τζόνι-μπόμπα-κοκακόλα», λουλούδια, πουράκλες, Καγιέν - όλα με μαύρο χρήμα αγορασμένα....
Και τώρα; τι θα κάνουμε χωρίς κράτος; Τώρα που «δεν υπάρχει σάλιο»; Που δεν έμεινε ίχνος ζωής για να ρουφήξουμε; τι θα κάνουμε όλοι εμείς; Τα μικρά τσιμπουράκια, τα μεσαία κουνούπια και οι γιγαντιαίοι βρικόλακες;
Πάλι καλά που υπάρχει η Λούκα, η Τίνα και οι άλλες καλές νοσοκόμες, γυναίκες και άντρες. Λίγο με τις θεωρητικές ανοησίες περί «κόκκινων γραμμών», λίγο με τις υπεκφυγές του τύπου «δεν συμφέρει τώρα, άσε κάποιον άλλον αιώνα»,  μπορεί να το επαναφέρουν για λίγο στη ζωή.
Όμως, αλίμονο, η χαρά θα είναι για λίγο... Γιατί άλλοι είναι αυτοί που έχουν τα κλειδιά της εντατικής για να το συνεφέρουν οριστικά.