Ο κ. Σαμαράς δεν έχει άλλη επιλογή από το να δηλώσει μετά από τη σημερινή συνάντηση ότι στηρίξει τα ελληνικά αιτήματα, τα οποία θα διαβιβάσει ο πρωθυπουργός στη Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής της 24ης – 25ης Μαρτίου. Αν δεν το πράξει, θα κατηγορηθεί ως εσωτερικός υπονομευτής της εθνικής προσπάθειας – και δικαίως βέβαια.
Ωστόσο, η στήριξη του κ. Σαμαρά δεν αρκεί φυσικά. Το κλίμα στις Βορειοευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι πολύ κακό και είναι πολύ πιθανόν τα αποτελέσματα της Συνόδου να μην είναι ευνοϊκά για τη χώρα μας. Ό,τι και να γίνει όμως, η προσπάθεια θα πρέπει να συνεχιστεί. Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να αναμένει πως θα διαμορφωθούν οι εξελίξεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο μέχρι του χρόνου τέτοιον καιρό, όταν και θα είναι αναγκασμένη να κάνει την πρώτη έξοδό της στις αγορές. Προέχει κατ' απόλυτη προτεραιότητα να πάρει την επόμενη δόση από τα χρήματα του μηχανισμού στήριξης, ώστε να μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις τον Ιούνιο. Και η επόμενη δόση αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε κίνδυνο, λόγω των παλινωδιών της κυβέρνησης και της αδυναμίας της κοινωνίας να αντιληφθεί πόσο λεπτή είναι η κλωστή που μας κρατάει στη ζωή. Εξάλλου, θα πρέπει να τονιστεί ότι ακόμη και αν τα πάντα στραβώσουν σε διεθνές επίπεδο και η Ελλάδα αναγκαστεί να γυρίσει στη δραχμή, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να μηδενιστεί το πρωτογενές έλλειμμα. Ίσα- ίσα, που τότε είναι που δεν θα πρέπει να έχουμε πρωτογενές έλλειμμα, αφού δεν θα μπορούμε να δανειστούμε για πολλά χρόνια. Οπότε το αν υπάρχει μνημόνιο ή όχι, είναι αυτή τη στιγμή άσχετο με το κατεπείγον της προσπάθειας δημοσιονομικής εξυγίανσης. Η προσαρμογή πρέπει να γίνει ούτως ή άλλως, είτε για να μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε μέλος του ευρώ δανειζόμενοι από την Τρόικα, είτε για να έχουμε την επιλογή του απονενοημένου διαβήματος, της επιστροφής δηλαδή στη δραχμή.
Ενδεχόμενη στήριξη του κ. Σαμαρά στα ελληνικά αιτήματα λοιπόν, καθώς και η Σύνοδος που ακολουθεί, δίνουν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία στον πρωθυπουργό να κάνει την επόμενη – και πιο κρίσιμη κίνηση – στην πολιτική του σταδιοδρομία. Είτε θα πρέπει να προχωρήσει σε δομικό ανασχηματισμό μετά την 25η Μαρτίου, είτε να προκηρύξει εκλογές. Στην πρώτη περίπτωση, η στήριξη Σαμαρά είναι μείζονος σημασίας. Ενδεχόμενη αρνητική εξέλιξη στις Βρυξέλλες θα καταστήσει απολύτως αναγκαία τη δημιουργία εθνικής πανστρατιάς για τη συλλογική μας επιβίωση. Αν συμμετάσχει και η ΝΔ σε αυτήν την κινητοποίηση θα είναι ευχής έργον, αφού θα διευκολύνει την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων που τόσες μήνες τώρα καρκινοβατούν. Αν ο κ. Σαμαράς πει το μεγάλο Όχι, ο κ. Παπανδρέου θα έχει και μία δεύτερη επιλογή. Να καλέσει σε συστράτευση όλες τις προοδευτικές, κεντρώες και φιλελεύθερες αστικές δυνάμεις του τόπου, δημιουργώντας ένα κυβερνητικό σχήμα με τη συμμετοχή και εξωκοινοβουλευτικών προσωπικοτήτων (π.χ. Παπαδήμος) και παροπλισμένων εκσυγχρονιστών από την Κ.Ο του ΠΑΣΟΚ και στελεχών από την ΔΗ.ΑΡ και τη ΔΗ.ΣΥ. Θα χρειαστούν και οι τελευταίες εφεδρείες του αστικού συστήματος, μια “συμμαχία των προθύμων” ενάντια στον λαϊκισμό, για να περάσουμε και τον επόμενο κάβο. Ειδάλλως, είναι σαφές πλέον ότι με τους ρυθμούς της κυρίας Νταλάρα, της κυρίας Κατσέλη και της κυρίας Μπιρμπίλη, οδεύουμε αργά αλλά βασανιστικά προς τα βράχια.
Από το να υποστούμε λοιπόν το μαρτύριο της σταγόνας, καλύτερα να προκηρυχθούν εκλογές και ο κ. Παπανδρέου να καλέσει τον λαό να αναλάβει τις ευθύνες του. Χωρίς υπεκφυγές και γελοία επιχειρήματα του τύπου “η κακή Τρόικα” ή “και εγώ αν δεν ήμουν πρωθυπουργός θα ήμουν με τους διαδηλωτές”. Το δίλημμα έχει ως εξής: είτε μηδενίζουμε το έλλειμμα και προχωρούμε στις μεταρρυθμίσεις για τις οποίες έχουμε δεσμευτεί, είτε γυρνάμε στη δεκαετία του 1920 (στην περίοδο αμέσως μετά τη Μικρασιατική καταστροφή συγκεκριμένα).