Μετά τα αδικαιολόγητα, για μία χώρα που βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, καλοκαιρινά μπάνια των υπουργών, ακολούθησε ο μήνας του ανασχηματισμού, κατά τη διάρκεια του οποίου τα πάντα μπήκαν στον πάγο. Ο ανασχηματισμός τελικά δημιούργησε επιπλέον προβλήματα και φυσικά δεν προξενεί καμία έκπληξη ότι η προσθήκη στελεχών του βεληνεκούς της κυρίας Νταλάρα δεν έλυσε κανένα. Σειρά είχαν οι αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου και η αναμενόμενη υποβάθμιση των κυβερνητικών καθηκόντων των υπουργών σε δεύτερη μοίρα. Τον Δεκέμβριο, η Τρόικα έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά κανείς δεν την άκουσε, ως φαίνεται. Οι ποσοτικοί στόχοι του προϋπολογισμού για το 2010 θα είχαν πάει περίπατο, αν δεν υπήρχε η περαίωση. Και οι μεταρρυθμίσεις, για τις οποίες η κυβέρνηση είχε δεσμευθεί, είτε καθυστερούν, είτε νομοθετούνται αλλά δεν εφαρμόζονται, είτε υλοποιούνται τόσο «νερωμένες» που δεν έχουν κανένα νόημα.

Το αποτέλεσμα είναι η κυβέρνηση να επωμίζεται όλο το πολιτικό κόστος του Μνημονίου, αλλά να μην έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει αν οι προτάσεις της Τρόικας θα μπορούσαν πράγματι να βγάλουν τη χώρα από την κρίση, όπως υποστηρίζουν οι εμπειρογνώμονες της, απλούστατα διότι, καθώς επισημαίνεται και στην τρίτη επικαιροποίηση του μνημονίου που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα, όλα σχεδόν τα μέτρα «υλοποιούνται εν μέρει μόνο». Παράλληλα, οι μισοί υπουργοί βρίσκονται σε άτυπο εμφύλιο μεταξύ τους, ενώ οι μισοί υφυπουργοί δεν θα έπρεπε καν να υπάρχουν. Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ έχει σηκώσει μπαϊράκι και τα κόμματα της αριστεράς (μαζί με τη Ν.Δ στην περίπτωση των αγροτών) παρακινούν τους πολίτες να αγνοούν τους νόμους και ψέγουν την κυβέρνηση όταν κάνει τις δειλές της προσπάθειες να τους εφαρμόσει.

Ποια είναι η ρίζα των διαλυτικών αυτών φαινομένων; Σύμφωνα με το Σύνταγμα, υπεύθυνος για την εποπτεία και τον συντονισμό της κυβέρνησης, είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η σημερινή κατάσταση έχει ονοματεπώνυμο: Γιώργος Α. Παπανδρέου (ΓΑΠ).

Μετά από ενάμιση χρόνο στην εξουσία, είναι πλέον εμφανές ότι ο ΓΑΠ αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα συγκέντρωσης: δέσμιος του brainstorming και της μεταμοντέρνας ανοργανωσιάς, θύμα ίσως της φυσικής του κατάστασης και του πάθους του για τα ταξίδια στο εξωτερικό και τις «αποδράσεις» στην ελληνική φύση,  παγιδευμένος ενδεχομένως στην έμφυτη απέχθεια που έχει για τους υψηλούς τόνους, ακόμη και όταν αυτοί είναι αναγκαίοι για να επιβληθεί στους υφισταμένους του, γοητευμένος μπορεί από τις φήμες που τον θέλουν να αναλαμβάνει ρόλο σε διεθνή οργανισμό – ό,τι και να φταίει εν πάση περιπτώσει, γεγονός παραμένει ότι ο πρωθυπουργός αδυνατεί να ρυθμίσει την κυβερνητική μηχανή και να συντονίσει το επιτελείο του. Μια κυβερνητική μηχανή που θα έπρεπε να δουλεύει ρολόι και ένα επιτελείο το οποίο θα έπρεπε να διακατέχεται από στρατιωτική πειθαρχία και να έχει σαφή ιεραρχία, ούτως ώστε να μπορούν να εκτελούν «ασκήσεις ακριβείας» σε αυτές τις δύσκολες ώρες.

Ακόμη και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του ΓΑΠ θα αντιμετώπιζαν μεγάλη δυσκολία στο να δικαιολογήσουν τα μισά του τουλάχιστον ταξίδια στο εξωτερικό, την ώρα που ο κόσμος εδώ καίγεται. Υπάρχουν άλλωστε και τηλέφωνα για όσες επαφές είναι μετρίου ενδιαφέροντος, για να μην πούμε για τα email. Η δε ιστορία με τη Σοσιαλιστική Διεθνή έχει καταντήσει κακόγουστο αστείο που μόνο κακό κάνει στην Ελλάδα και στον ίδιο τον πρωθυπουργό. Το χειρότερο είναι ότι όταν ο ΓΑΠ «πετάγεται» μέχρι τη Σαμοθράκη για μια ανούσια περιοδεία, ή μέχρι το Ελσίνκι, ένας Θεός ξέρει για ποιον λόγο, δεν αφήνει κανέναν στον πόδι του: Ο Ραγκούσης δεν μπορεί να επιβληθεί, τον Παπακωνσταντίνου τον απεχθάνονται οι μισοί υπουργοί και οι περισσότεροι βουλευτές, ο Πάγκαλος είναι παροπλισμένος, ενώ στον Χρυσοχοΐδη και στον Βενιζέλο, οι οποίοι θα μπορούσαν να επιτελέσουν τον ρόλο του «αντ’ αυτού», δεν έχει δώσει τέτοια δικαιώματα.

Οι στιγμές είναι πιο κρίσιμες από ποτέ. Ο πρωθυπουργός θα πρέπει κανονικά να κάθεται πάνω από το κεφάλι των υπουργών σε καθημερινή βάση. Η επιτυχία του προγράμματος που υποτίθεται ότι εφαρμόζει η κυβέρνηση εξαρτάται απολύτως από το follow up και τη σωστή διαχείριση των ανθρώπινων πόρων που διαθέτει. Μπορεί να το αντιληφθεί άραγε αυτό ο ΓΑΠ; Ή θα αποδειχθεί εντέλει ένας Καραμανλής Β’ με αναβολικά; Δηλαδή υπερκινητικός και «γραμμωμένος», αλλά εξίσου αναποτελεσματικός; Η απάντηση είναι εξίσου αμφίβολη όπως και στο ερώτημα «αλλάζει ποτέ ο άνθρωπος»; Διαλέγετε και παίρνετε. Το σίγουρο είναι ότι κάτι τέτοιες ώρες νοσταλγώ το «μπλοκάκι» του Σημίτη...

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr