Και ενώ αυτά συμβαίνουν στην «άξεστη», «απολίτιστη» και «συντηρητική» Αμερική, στην Ελλάδα, λίγο μετά τον Φιλιππικό εναντίον των «ντιντήδων», το ερώτημα που απασχολεί εσχάτως τις λαϊκιστικές εσχατιές της εγχώριας μπλογκόσφαιρας είναι οι σεξουαλικές προτιμήσεις του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Ο αστεϊσμός, που αναρτήθηκε στη προσωπική ιστοσελίδα που διατηρεί στο Facebook ο παρουσιαστής του ντοκιμαντέρ «1821», Πέτρος Τατσόπουλος, έγινε πάτημα για να αμφισβητηθεί η εγκυρότητα ενός αξιόλογου τηλεοπτικού εγχειρήματος.

Παράλληλα, βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ κατέθεσαν επερώτηση-πρόταση στον υπουργό Πολιτισμού, Παύλο Γερουλάνο, με την οποία ζητούν να χρηματοδοτηθεί η παραγωγή ντοκιμαντέρ - αντίπαλου δέους - στην ΕΡΤ. Επιδιώκουν έτσι να αποκαθισταθεί το κύρος του ιδεολογήματος περί της αδιάλειπτης ιστορικής συνέχειας του ελληνισμού από την προϊστορία έως τον αιώνα τον άπαντα, σε πείσμα όλων των στοιχείων που προκύπτουν από την ανθρωπολογική, κοινωνιολογική, ιστορική και αρχαιολογική έρευνα. Και φυσικά, σε αντίθεση με τον Παπαρρηγόπουλο, όταν λέμε ιστορική συνέχεια, εννοούμε βιολογική, από την οποία, παρεπιπτόντως, ορισμένοι ερμηνευτές του Συντάγματος θεωρούν ότι εξαρτάται και το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.

Το φαιδρόν της κατάστασης δεν αποτυπώνεται μόνο στις αντιδράσεις εθνικιστικών ομάδων, βουλευτών της αντιπολίτευσης και μέρους του τύπου, αλλά εκφράζεται και σε διάφορα πηγαδάκια απλών πολιτών. Έξαφνα, ο αγώνας ενός ήρωα για την απελευθέρωση του έθνους, περνά στα ψιλά γράμματα της ιστορίας και μείζον εναγώνιο ερώτημα αποτελεί η σεξουαλικότητα του. Κατά τα άλλα, ως Έλληνες, περιαυτολογούμε για τον προοδευτισμό μας, χλευάζοντας τους «πουριτανούς» Αμερικάνους και τους «συντηρητικούς» και «καταπιεσμένους» Ευρωπαίους.

Την ίδια στιγμή που στον τόπο μας η ιδιωτική ζωή ενός πολίτη που υπηρετεί την πατρίδα ή μετέχει στα κοινά γίνεται στόχος λοιδορίας και κύριο κριτήριο για την επάρκεια ή την ανεπάρκειά του, στη Μεγάλη Βρετανία, έντεκα βουλευτές του Κοινοβουλίου - ανάμεσα τους και δύο υπουργοί της Κυβέρνησης - έχουν παραδεχτεί ανοιχτά τη σεξουαλικότητά τους. Στη Γαλλία, τον προηγούμενο Ιούνιο, ο Νικολά Σαρκοζί διόρισε τον Φρεντερίκ Μιττεράν, έναν ομοφυλόφιλο δημοσιογράφο και παρουσιαστή, υπουργό Πολιτισμού. Οι δήμαρχοι του Παρισιού, Μπερτράν Ντελανοέ – πιθανός υποψήφιος στην κούρσα για την προεδρία της χώρας - και του Αμβούργου, καθώς και ο υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας, Γκουίντο Βεστερβέλλε, ουδέποτε απέκρυψαν τις ερωτικές τους προτιμήσεις.

«Οι πολίτες προτιμούν την ειλικρίνεια» δήλωσε ο Κλάους Βόβερεΐτ, δήμαρχος του Βερολίνου, επιβεβαιώνοντας πως τους ομοφυλόφιλους πολλοί αγάπησαν, τους υποκριτές ουδείς. Προς επίρρωσιν των λεγομένων του, οι Ισλανδοί εξέλεξαν τη λεσβία Γιοχάννα Σιγκουνταντόρικ στο πρωθυπουργικό αξίωμα.  Αξιοσημείωτο στη χώρα αυτή δε, είναι πως οι συμπατριώτες της και κατ’ επέκταση τα μέσα ενημέρωσης, ουδέποτε ασχολήθηκαν με τις προσωπικές επιλογές της εκλεγείσας, δηλώνοντας έκπληκτοι για τις διαστάσεις που έλαβε το θέμα στον ξένο τύπο.

Αντιθέτως, στη χώρα μας, το «λίκνο της δημοκρατίας και του πολιτισμού», οι «άνανδρες» επιθέσεις σε βάρος της ιδιωτικής ζωής δημοσίων προσώπων αφθονούν. Δυστυχώς, ορισμένοι απ’ αυτούς συμμετέχουν στο κρυφτούλι, ποζάροντας με ακριβοπληρωμένες συνοδούς ή συζύγους, δίνοντας έτσι τροφή στο γαιτανάκι της υποκρισίας. Επικριτές και επικρινόμενοι αποδεικνύονται δειλοί και κατώτεροι των περιστάσεων, ενώ γύρω τους, η ελληνική κοινωνία, περίτρομη και περιδεής απέναντι στην αλήθεια, αρέσκεται να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της.

Οι συγκρίσεις είναι λοιπόν αναπόφευκτες: ενώ στη Δύση ο πατριωτισμός μετριέται με το πνεύμα και την ψυχή, οι δικοί μας επαγγελματίες πατριδολάγνοι τον μετρούν με το αίμα και την τεστοστερόνη, προφανώς επειδή στα δύο πρώτα παρατηρείται έλλειψη. Στις προηγμένες κοινωνίες, κρίνουν τους πατριώτες με βάση και μόνον τα πεπραγμένα τους στο δημόσιο βίο. Εδώ διερωτόμαστε τι έκαναν στο κρεβάτι τους.

Πέρα από την όποια επιστημονική του αξία λοιπόν, το ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ ανέδειξε, μέσω των αντιδράσεων που προκάλεσε, τους καρκινικούς όγκους που κατατρώγουν την κοινωνία μας. Σε μια κοινωνία ευνουχισμένη, που προσπαθεί να καλύψει τα κενά της με λάβαρο τη βαρβατίλα, τα όποια σενάρια ομοφυλοφιλίας δημοσίων προσώπων, καταρρίπτουν και τα τελευταία οχυρά. Στη δίνη της κρίσης και της συνολικής απαξίωσης των θεσμών («όλοι τα παίρνουν», «δεν πληρώνω», κλπ.), αναπτύσσεται ταχύτερα από ποτέ η μισαλλοδοξία, ο ελάχιστα συγκεκαλυμμένος ρατσισμός, η ομοφοβία. Με λίγα λόγια, επικρατούν συνθήκες που παραπέμπουν στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Και πολύ φοβάμαι ότι αν η συντεταγμένη Πολιτεία και οι υγιείς δυνάμεις του τόπου δεν αντιδράσουν, αν δεν ορθώσουν το ανάστημα τους, τότε θα έχουμε την ίδια τύχη με αυτήν.