Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όποιος δολοφονεί εν ψυχρώ αμάχους είναι ψυχικά διαταραγμένος. Η γενική αυτή αρχή ισχύει σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις. Από τους βομβιστές αυτοκτονίας που ανατινάζονται μέσα σε τζαμιά την ώρα της προσευχής, μέχρι τους εμπρηστές που έκαψαν ζωντανούς τρεις εργαζομένους της Marfin και τους Αμερικανούς νεαρούς που σκορπίζουν το θάνατο σε σχολεία, πανεπιστήμια και πολιτικές συγκεντρώσεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η τυφλή βία δεν έχει πολιτικό υπόβαθρο.

Βέβαια, οι πολιτικοί λόγοι που επικαλούνται κάθε φορά οι φονιάδες είναι διαφορετικοί: στο Πακιστάν, είναι η ασέβεια των Δυτικών προς το Ισλάμ (αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι οι φανατικοί ισλαμιστές αξιώνουν από την Δύση να επιδείξει πνεύμα ανεκτικότητας και σεβασμού της διαφορετικότητας (π.χ. Μαντίλα στη Γαλλία, σκίτσα του Μωάμεθ στη Δανία). Στην ουσία δηλαδή, το αίτημά τους είναι φιλελεύθερο). Στην Ελλάδα, ο λόγος των επιθέσεων είναι η “τρομοκρατία του κράτους, η αστυνομική βία και η άδικη η κοινωνία”. Στην περίπτωση του πρόσφατου χτυπήματος στην Αμερική, αλλά και ανάλογων επιθέσεων στο παρελθόν (π.χ. δολοφονία αδελφών Κένεντι), είναι η καταπίεση της κεντρικής εξουσίας.

Παρότι όμως η επιχειρηματολογία ποικίλει, μπορεί να διακρίνει κανείς μία κοινή συνισταμένη: τη θεωρία συνωμοσίας. Σε κάθε μία από τις παραπάνω περιπτώσεις, εντοπίζεται υποτίθεται μία σκοτεινή δύναμη, η οποία συνωμοτεί εναντίον των δραστών: το σιωνιστικό λόμπι, οι σκοτεινοί διάδρομοι της εξουσίας στην Ουάσινγκτον, το Ίδρυμα Σόρος, η οργάνωση των Πεφωτισμένων, το Κοράνι, το παγκόσμιο κεφάλαιο, η “εξουσία” (γενικώς και αορίστως), οι Σταυροφόροι της Δύσης, πολλές φορές και όλα τα παραπάνω μαζί.

Το κρίσιμο ζήτημα είναι όμως ότι αυτές οι θεωρίες συνωμοσίας δεν αναπτύσσονται στο μυαλό των διαταραγμένων. Σε μια τέτοια την περίπτωση, πράγματι θα μιλούσαμε για τραγικές πράξεις ανεξέλεγκτων ψυχασθενών. Οι εν λόγω θεωρίες διακινούνται και αναπαράγονται στο δημόσιο λόγο, από εφημερίδες, blogs, «ειδησεογραφικά» site, τηλευαγγελιστές στις ΗΠΑ και σχολιαστές της τηλεόρασης στην Ελλάδα, αναλυτές και ακαδημαϊκούς που κατέχουν θεσμικές θέσεις, ακόμη και από πολιτικά κόμματα. Από τη στιγμή λοιπόν που ο εμπρηστικός δημόσιος λόγος νομιμοποιείται, η απόσταση που χωρίζει το όπλο από το χέρι του διαταραγμένου, ο οποίος πάσχει από σύνδρομο καταδίωξης, εκμηδενίζεται.

Εξάλλου, ισλαμιστές τρομοκράτες, ακροδεξιοί στις ΗΠΑ και τρομοκράτες στην Ελλάδα συμφωνούν σε ένα απολύτως πολιτικό ζήτημα: ότι δηλαδή η λύση στις πολιτικές διαφωνίες είναι οι πολιτικές δολοφονίες. Ή, με άλλα λόγια, ότι το όπλο της κριτικής είναι υποδεέστερο από την κριτική των όπλων. Η σύγκλιση των αυταρχισμών είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr